อนุทิน 125417
ครูมุก
เขียนเมื่อคนไม่มีวาสนา
ท้องฟ้ามืดเหมือนใจหม่นของคนหมอง
จะร่ำร้องบอกใครที่ไหนได้
หมดฟ้ามืดฝนซาฟ้าอำไพ
แต่หัวใจมืดดำด้วยช้ำตรม
ตั้งใจมั่นทำหน้าที่ “ครูดีเด่น”
ทุกคนเห็นทำหน้าชื่นใจขื่นขม
เป็น “ครูดีในดวงใจ” ใครใครชม
“ครูแกนนำ” ช้ำตรมระทมใจ
“ครูต้นแบบ” มาทำงานนั้นแต่เช้า
ทุกวันเฝ้าดูแลคอยแก้ไข
มอบความรักมั่นต่อศิษย์สนิทใจ
ครูทนได้แม้เหนื่อยยากลำบากกาย
แต่น้อยใจหนักหนาฟ้าไม่สน
มองแต่คนเอาใจไม่มอบหมาย
หนีการสอนงานไม่ทำตามสบาย
แค่ประจบเจ้านายไปวันวัน
พอถามหาความเป็นธรรมย้ำให้เศร้า
ว่าตัวเรา “ไม่มีวาสนา” พาโศกศัลย์
สงสารใจ “ข้า” หนาสุดจาบัลย์
ไฉนกันวาสนาไม่มาเยือน
แม้ไม่เห็นความดีที่ตั้งมั่น
ขออย่าสรรคำว่ามาเชือดเฉือน
ใจดวงน้อยเจ็บช้ำถูกย้ำเตือน
เปรียบเสมือนคมมีดกรีดหัวใจ
2 สิงหาคม 2553
ความเห็น (4)
ขออนุญาตนะคุณครู...
เมื่อฟ้ามืดไยจะทนให้หม่นหมอง
ควรเฝ้ามองรู้เท่าทันไม่หวั่นไหว
พิจารณาเหตุการณ์ที่ผ่านใจ
ปล่อยวางได้เป็นสุขทุกคืนวัน
ธรรมดาของโลกอย่าโศกเศร้า
เพียงแค่เรา" ดี"แท้ไม่แปรผัน
เป็นครูดีในดวงใจให้ทุกวัน
การนินทาว่านั้น ธรรมดา
ครูแกนนำ นำธรรมประจำจิต
ครูต้นแบบไยคิดกลัวปัญหา
ควรมุ่งมั่นสอนสั่งยังวิชา
แก่ลูกศิษย์ลูกหาตาดำดำ
"ดิน"ทำดี ไม่เห็นงาม ก็ตาม"ฟ้า"
ที่ลอยหน้าฟ้ากลับอุปถัมภ์
ดูประหนึ่งที่เห็นไม่เป็นธรรม
คงเป็นกรรมของเราแต่เก่ากาล
หากเอนเอียงคงเลี่ยงจากเที่ยงแท้
ความเป็นธรรมผันแปรทุกสถาน
บนเงื่อนไขผลประโยชน์ที่โปรดปราน
ไม่ขึ้นอยู่กับผลงาน ประการใด
ถึงไม่เห็นความดีมุ่งมั่น
สิ่งสำคัญทำหน้าที่ ดีกว่าไหม
ย่อมประสบพบสุขทุกวันไป
เพียงแค่ใจดวงน้อย รู้ปล่อยวาง
...สู้ๆ นะคุณครู ขอให้มีความสุข
ถึงไม่เห็นความดีที่มุ่งมั่น
นมัสการ พระมหาวินัย ภูริปัญโญ
ขอบพระคุณมากค่ะที่ให้ข้อเสนิแนะ กลอนนี้ เกิดจากความน้อยเนื้อต่ำใจในขณะหนึ่งเท่านั้นเจ้าค่ะ แต่เอามาลงแบ่งปันให้เพื่อนอ่าน แล้วก็เก็บผลงานตัวเองด้วยเจ้าค่ะ พระอาจารย์แต่งกลอนเก่งนะเจ้าคะ ...ขอบพระคุณWasawat Deemarn อักขณิช kwanruthai pusara ที่เข้ามาให้กำลังใจค่ะ
นมัสการ พระมหาวินัย ภูริปัญโญ
ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะที่ให้ข้อเสนอแนะ กลอนนี้ เกิดจากความน้อยเนื้อต่ำใจในขณะหนึ่งเมื่อนานมาแล้วเจ้าค่ะ แต่เอามาลงแบ่งปันให้เพื่อนอ่าน แล้วก็เก็บผลงานตัวเองด้วยเจ้าค่ะ พระอาจารย์แต่งกลอนเก่งและกินใจมากเจ้าค่ะ
ณ ปัจจุบันนี้ถึงแม้ความชอบยังมาไม่ถึง(กว่า17 ปี) ก็อยู่อย่างมีความสุขและสบายใจแล้วเจ้าค่ะ เมื่อกลับมาอ่านกลอนนี้ทีไร ก็อดขำตัวเองไม่ได้
...ขอบพระคุณWasawat Deemarn อักขณิช kwanruthai pusara ที่เข้ามาให้กำลังใจค่ะ