อนุทิน 124965
พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..
เขียนเมื่อ"..เรา.."
เรามีแต่เดินไปไม่มีหยุด
บ้างสะดุดอุปสรรคยากหนักหนา
บ้างราบเรียบดั่งกระจกยกออกมา
บ้างเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า เวลาเดิน
เราไม่อาจย้อนหลังเส้นทางเก่า
ถึงเจ็บปวดรุมเร้า ระหกระเหิน
คงมีแต่วิริยะมุ่งเผชิญ
กับหนทางไกลเกิน มุ่งเดินไป
เราไม่อาจทำคืนความผิดพลาด
สติขาดบางครั้งยังหวั่นไหว
ปัจจุบันทบทวน ควรเช่นไร
ตั้งสติทำใหม่ ไม่สายเลย
เราไม่อาจเลอเลิศประเสริฐศรี
เคยชั่วดีมาก่อน ย้อนเฉลย
หลายสิ่งอย่าง ไม่อาจกล่าวเล่าภิเปรย
แต่ละคนย่อมเคย ไม่ดีมา
เรานั่นหนะปุถุชนคนหนาหนัก
มีโลภโกรธหลงรัก กิเลสา
มีมั่นคง โลเล บางเวลา
ก็เพราะเราธรรมดา ประสาคน
เรายังต้องเรียนรู้อยู่อีกมาก
วิชาการหลายหลาก น่าสืบค้น
เราจะต้อง"กำจัดพืช" คือมืดมน
ที่ครอบคลุมท่วมท้น ตัวตนเรา
เรายังต้องท่องไปในโลกกว้าง
ตามหนทางเมืองบ้าน ผ่านป่าเขา
พบเรื่องราวมากนักทั้งหนักเบา
แล้วแยกแยะเก็บเอา เป็นบทเรียน
แต่ชีวิตของเราจะเท่าไหร่
เรื่องชีวิตคิดไป ไม่เสถียร
เมื่อชีวิตยังอยู่ สู้พากเพียร
ชีวิตเปลี่ยน คิดใด ได้แค่คิด
๑๗.๓๒ น. : ๑๐ มิ.ย. ๕๖
