อนุทิน 124792

วันที่  5 พฤษภาคม  2555  เป็น  "วันนักเขียนแห่งชาติ"

ถูกหิ้วปีกไปงานสังสรรค์นักเขียน  งานนี้ได้เจอพระเอกในอดีต อัศวิน รัตนประชา  ที่เคยเล่นโรงแรมผี  สามอนงค์ และงานละครอีกมากมายมาร่วมงานด้วย  บอกว่าเป็นแฟนละครสามอนงค์เท่านั้นพี่ท่านก็ยิ้มไม่หยุด เอาๆ มาถ่ายรูปกัน  มาพร้อมภรรยา  งานนี้จัดที่โรงเรียนรัตนโกสินทร์ กรุงเทพฯ ได้หนังสือมารวม 10 เล่ม ได้เจอพี่ๆ น้องๆ นักเขียนร่วมงานนับ 200 คน ทั้งเ้จ้าของรางวัลซีไรต์มาคับคั่ง  งานนี้กลับมาทำเอาเป็นไข้มากขึ้น นอนพับไปเลย  ได้เจออาจารย์ประภัสสร เสวิกุล  ศิลปินแห่งชาติ กับพี่ชุติมา  ภรรยาของอาจารย์บอกให้ฉันส่งเรื่องไปให้อ่านบ้างเพราะมีสำนักพิมพ์เอง  ฉันก็ลังเลๆ ๆ ติดๆ ขัดๆ อยู่เป็นปีแล้วอยากส่งนะแต่เกรงใจอาจารย์ประภัสสรเหลือเกิน คิดว่าจะส่งให้อาจารย์อ่านสักสองเรื่องก็ยังไม่มีเวลาเขียนให้จบเสียที

ส่วนรุ่นน้องคนหนึ่งทำหนังสือนวนิยายตลาด  เข้ามาคุยเรื่องการเขียน  "พี่ข้าวมีเรื่องส่งมาให้ผมซิจะ Edit  ให้ถ้าดีก็พิมพ์ให้เลย  เฮ้ย ฉันถามน้องไปว่า  นวนิยายอะไร  น้องตอบว่า  "นิยายตลาดฮะพี่มีเท่าไหร่พิมพ์หมด"  โอ้ยอกอีแป้นแตก  เขียนเป็นที่ไหนละนิยายแบบรักๆ เลิกๆ แบบนั้น ฉันตอบไปว่ารอปี  2557 ก่อนไหม รอให้เปลี่ยนงานที่ทำนี่ก่อนเถอะไม่มีเวลาจะนอนอยู่แล้วนะตอนนี้  ขืนให้พี่เขียนนวนิยายขายเล่มละ  30,000 บาทให้นายมีหวังตกงานก่อนมังจ๊ะ

เพื่อนสาวนั่งใกล้แซวกลับมาว่า  "รักเหลือเกินนะงาน กศน.นะ"  ฉันก็บอกว่า  "เออซี  เมื่อไหร่เห็นนิยายชาน  เมื่อนั้นแปลว่าออกจาก กศน.แล้วเพื่อน"   ดาดานักเขียนเรื่องอาหารให้นายอินทร์หันมาทำท่าเมาๆ น้ำเปลี่ยนปีไปเสียแล้ว

เจอน้องฟ้า  (ชาย)  นักเขียนกวีรางวัลพานแว่นฟ้า  เจอน้องฟ้า  (หญิง)  นักเขียนนวนิยายขายดีตอนนี้ ซึ่งมีผลงานเกือบ  50 เล่ม  อายุเพียง  24 ปี เอง  น้องมาทำความรู้จักบอกว่ามางานนักเขียนครั้งแรก ไอ้เราก็เมายาก็คุยๆ กับน้องแบบไม่ค่อยได้ยิน  เพราะหูอื้อ แต่งานนี้สนุกสนานได้พบเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ยังเดินไปตามความฝันอย่างไม่มีขอบเขต  ตอนนี้เพื่อนคนหนึ่งได้เข้ารอบซีไรต์ 10 อันดับสุดท้ายไปสองรอบแล้ว  กำลังขมักเขม้นส่งงานอีก  ขอให้ทุกคนโชคดี

 ร่วมสังสรรค์ ที่โรงแรมรัตนโกสินทร์  จากนั้นก็ถือโอกาสนอนโรงแรมรัตนโกสินทร์เลย อิๆๆๆๆ เลิกตั้ง 4 ทุ่มแนะ เพื่อนๆ  คุยกันเรื่องการเขียนอย่างเมามัน  บางคนก็ถามว่าเขียนนวนิยายเสร็จหรือยัง  ฉันก็ตอบว่าได้สัก  5-6 ตอนได้มัง เขาบอกว่าทำไมยังไม่เสร็จเสียที  ฉันก็ตอบว่า  "มันเขียนไม่ได้ชีวิตในที่ทำงานทำเอาเมาปริ้นไปเลยนะซิ"  เป็นที่รู้กันอยู่ว่างานเขียนของฉันมันทำด้วยอารมณ์ศิลปะโดยแท้"  ความจริงไม่มีแรงบันดาลใจเสียมากกว่า เฮ้ย ชักอิจฉาเพื่อนๆ พี่ๆ เสียแล้วซิ  หลายคนเข้ารอบซีไรต์ไปหลายรอบแล้วด้วยซ้ำ  เอาเป็นว่าถึงเวลาก็สักเล่มก็แล้วกัน