อนุทิน 124379

อนุทินประจำสัปดาห์ที่ 2 วันที่ 20-23 เดือนพฤษภาม พ.ศ.2556 (วันที่ 24 หยุด)
             ข้าพเจ้านางสาวศศิกาญจน์ ชำนาญกิจ นักศึกษาฝึกสอน โรงเรียนอนุบาลอนุบาลภูเก็ต
สัปดาห์ที่ผ่านมานี้ มีความรู้สึกว่า 1 คาบ/ชั่วโมง ของการสอนผ่านไปเร็วมากซึ่งต่างจากสัปดาห์ที่แล้วที่แต่ละคาบกว่าจะผ่านไปได้ใช้เวลานานเหลือเกิน คงเป็นเพราะเรามีความสุขกับการสอนมากขึ้น ความกดดันลดน้อยลง ความตื่นเต้นแทบจะไม่มีเลย อีกอย่างที่สำคัญ คือสอนแล้วเด็กนักเรียนตอบคำถามครูได้ ซึ่งแสดงว่าเค้าเข้าใจที่เราสอนไป เหตุผลต่างๆเหล่านี้จึงทำให้เรามีความสุขและสนุกกับการสอน อีกเหตุผลที่เรามีการเปลี่ยนแปลงคือเราพยายามใช้เนื้อหาอื่นสอดแทรกเพื่อให้นักเรียนไม่เครียดในเนื้อหามากเกินไป เช่นบางคาบก็มีการเล่านิทาน เล่นเกมส์ ร้องเพลง เอาความรู้และความสามารถทุกอย่างที่เคยทำหรือเคยมีประสบการณ์ มาเป็นตัวช่วยในการสอน ซึ่งเป็นตัวช่วยที่ดีเลยทีเดียว ซึ่งรู้สึกว่าเด็กๆ จะชอบเรื่องแบบนี้มากกว่าการเรียนในเนื้อหาสะอีก
             แต่ก่อนจะหมดสัปดาห์ที่ 2 ได้มีเหตการณ์หนึ่งเกิดขึ้น ทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองแย่มาก เกิดขึ้นเพราะความโหด(เด็กๆพูดมาอย่างนั้น) ของเราเองที่มีความอดทนน้อย ก็อย่างที่รู้อยู่ว่าเด็กประถมเป็นวัยที่มีสมาธิในการเรียนสั่น ทำให้การควบคุมชั้นเรียนเป็นไปได้ยากมาก เด็กคุยบ้าง เล่นบ้าง จึงทำให้เราหมดความอดทนจนเผลอตะคอก ตะหวาดเด็กผู้ชายคนหนึ่ง หันไปเห็นอีกทีเด็กนั่งน้ำตาไหล จึงทำให้คาบนั้นสอนไปอย่างเคร่งเครียด สอนเสร็จมีความรู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ สอนโหดไหม ใช้น้ำเสียงไม่เหมาะสม

ปล. ข้อคิดจากสัปดาห์นี้คือ การทีเราสามารถปรับตัวได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะมีความอดทนมากพอ ฉะนั้นสัปดาห์ต่อไปเราควรมีความอดทนที่มากกว่านี้