อนุทิน 116877

ขับรถกลับบ้านแบบเบลอๆ...

ร้องไห้ตลอดทาง ทำไมเรื่องบ้าๆ...

นี่ต้องมาเกิดกับเรา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เราทำอะไรผิด  แล้วต่อไป

เราจะอยู่อย่างไร  งานก็ไม่มีทำ

แล้วยังเป็นโรคที่ใครๆ รังเกียจ

แถมภูมิคุ้มกันเหลือน้อยนิดเดียว

ขับรถเลยบ้านไปไกล  ขับไป ร้องไห้ไป

จนพอใจแล้วค่อยเข้าบ้าน

ก่อนเข้าบ้านก็ต้องทำตัวปกติ

ไม้ให้ใครผิดสังเกตอีก

เราให้ใครรู้ไม่ได้

แล้วเราก็ไม่รู้จะบอกที่บ้าน

ยังไงว่าเราเป็น AIDS

++++++++++

คอกทำงานผมอยู่ที่ตึกชั้นสาม...แอร์ที่กระหน่ำจนอากาศเย็นยะเยือก

ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือ...เอดส์ไดอารี่ วินาทีชีวิต ของคุณ "แก้ว"

เพื่อประกอบการเขียนบทความวิชาการของผม..."แม่วัยใสใส"

เพราะต้องทบทวนวรรณกรรมของวัยรุ่น และการเผชิญวิกฤตของชีวิต

อ่านไป...ข้างนอกหนาว...แต่ข้างในร้อนรุ่ม...

ทำให้เกิดทิศทางในการเขียนของผมเองว่า...

เราจะเขียนแต่เรื่องราว "ความทุกข์" อย่างเดียวของเคสของผมไม่ได้

"ความสุข" ของน้องๆ ของผมยังมี...

เขากำลังค้นหาวิถีชีวิตแบบใหม่

และความสุขจะนำความหวัง ความฝัน และเป็นพลังในการเดินทางต่อไป

ขอบคุณที่ทำให้ผมค้นพบความสุขบนการเดินทางด้วยเช่นกัน....