อนุทิน 116001

        
นิราศจำปาสัก

นิราศร้างห่างไกลไปจากบ้าน

ถึงแรมร้างห่างเหินไม่เนิ่นนาน แต่ดวงมานโหยหาสุดอาลัย

ทุกเช้าค่ำพำนักเคยพักผ่อน ทั้งลูกเล็กเด็กอ่อนได้อาศัย

ยามจากไกลใครเล่าเฝ้าป้องภัย เพราะคนงามทรามวัยไปด้วยกัน

จำใจฝากฝนฟ้าให้อารักษ์ ช่วยฟูมฟักคอยเฝ้าเหย้าเรือนฉัน

ครั้นฝากฝังเสร็จสรรพฉับพลัน สองเรานั้นหันหลังลาด้วยอาวรณ์

จากสนามบินภูเก็ตระเห็จเหาะ บินลัดเลาะเกาะแก่งแหล่งสิงขร

มีม่านเมฆคลี่ขวางเป็นบางตอน แต่เครื่องร่อนบินโบยผ่านโดยดี

เมื่อเหลียวซ้ายแลขวาแลหน้าหลัง บางคนนั่งคอพับหลับตาปี๋

บางคู่นั่งสนทนาพาที แต่บางคู่จู๋จี๋กันพองาม

ผู้โดยสารทั้งผองเกือบสองร้อย บ้างเป็นกลุ่มย่อมย่อยเพียงสองสาม

แต่กลุ่มเรามีชีวิตที่ติดตาม สี่สิบแปดรายนามทั้งหญิงชาย

สมาชิกส่วนใหญ่วัยเกษียณ ผมโกร๋นเกรียนมีให้เห็นเป็นกระสาย

อดตาหลับขับตานอนก่อนจะตาย ต่างเดินสายท่องเที่ยวไม่เหี่ยวใจ

นั่งสอดส่องมองไปอันไกลโพ้น เมฆขาวโพลนใยยองดูผ่องใส

แต่เมฆาลอยเลื่อนเคลื่อนคล้อยไป ไม่มีใครโกยกอบมาครอบครอง

เปรียบเสมือนวิถีของชีวิต ที่ถูกใครลิขิตให้ลอยล่อง

ต่างเกิดแก่แปรผันตามครรลอง เจ็บแล้วต้องตายจากพลัดพรากไป

บินมาได้พักหนึ่งถึงดอนเมือง ก็ลงจอดเปลี่ยนเครื่องเป็นลำใหม่

ต้องนั่งหาวยาวนานบานตะไท แสนอ่อนใจหัวเสียเพลียจังเอย

แอร์เอเซียทำเอาเราหมดท่า กลับคำซื้อเวลาหน้าตาเฉย

ไหนว่าบินตรงลงอุบลเลย แต่ดันกลับมาจอดเกยที่ดอนเมือง

เล่นแปรปากหลากคำทำอึกอัก เหมือนไม้หลักปักขี้ควายไม่ได้เรื่อง

เฉกเด็กเล่นขายของมองน่าเคือง ใยยักเยื้องกลับลำมาทำความ

.........รอตอนต่อไป

นิราศจำปาสัก....ไพเราะ....มากนะคะ

ขอบคุณท่าน  ที่ให้กำลังใจหมอเปิ้ล

โห...งานหมอมากมาย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ