14/09/2555 เป็นวันที่ผมจำได้ว่า เป้นประสอบการที่ผมลืมมันไม่ลงจริงๆ เป็นการที่ผมกับครอบครัวได้ออกเดินทางไปเที่ยงในเมื่ออุบลเพื่อ แม่จะทำให้ผมมีความสุขในวันคล้ายวันเกินผมนั้นเอง
ผมไม่รู้เลยว่าแม่จะพาไปใหน แม่บอกแค่ว่าเดียวคอยดุเองมันทำให้ผมลุ้นมากๆ จะว่าไปผมก้รู้ดีว่าแม่ต้องทำให้ผมมีความสุขในแบบนั้นทุกๆปี แล้วแม่ก้อพาไปถึง ภูจองนายอย แม่ว่านี้และที่พามาเพราะจะกินข้าวแบบสงบเงียบ ความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนที่บ้านจริงๆและ หรือมันต่างถิ่นหรือความดีใจก็ไม่รู้นะคับ แต่มันรู้สึกดีมาก ก่อนกินข้าวแม่ได้อวยพรวันเกิดให้ผมและเป็นสิ่งเดียวที่ผมมีความสุขที่สุดในวันนั้น ผมกับครอบครัวได้พากันนั่งเล่นพักหนึ่งฝนก็ตกมาสะงัน มันทำให้ผมถึงกับอารมณ์เสียเลยทีเดียวแต่ก้อยังดีที่มีศาลาไว้นั่งเลย แต่ผมไม่มีอารมณ์แล้วเลยบอกให้พ่อขับรถกลับบ้าน
ในวันนั้นผมมีความสุขมากที่สุดเพราะทุกคนในครอบครับกลับจากทำงานกันหมด และเป็นวันที่พากันไปเที่ยวทุกๆคนใครอบครัวเลยที่เดียวเพราะมันนานจริงๆ ที่จะมีโอกาศที่จะทำแบบนี้นานจริงๆคับ มันนานเกิน3-4มีครั้งถึงจะมี หนึ่ง แม้มันก้อมีความสุขมาก แม้ฝนจะตกให้เป็นอุปสรรคก้อตาม
ผมไม่รู้เลยว่าแม่จะพาไปใหนแม่บอกแค่ว่าเดียวคอยดุเองมันมำให้ผมลุ้นมากๆจะว่าไปผมก้รู้ดีว่าแม่ต้องทำให้ผมมีความสุขในแบบนั้นทุกๆปี แล้วแม่ก้อพาไปถึง ภูจองนายอย แม่ว่านี้และที่พามาเพราะจะกินข้าวแบบสงเงียบ ความรู้สึกมันก้ไม่เหมือนที่บ้านจริงๆและ หรือมันต่างถิ่นหรือความดีใจก็ไม่รู้นะคับ แต่มันรู้สึกดีมา ก่อนกินข้าวแม่ได้อวยพรวันเกิดให้ผมและ พากันนั่งเล่นพักหนึ่งฝนตกมาสะงัน มันทำให้ผมถึงกับอารมณ์เสียเลยทีเดียวแต่ก้อยังดีที่มีศาลาไว้นั่งเลย แต่ผมไม่มีอารมณ์แล้วเลยบอกให้พ่อขับรถกลับบ้าน
ในวันนั้นผมมีความสุขมากที่สุดเพราะทุกคนในครอบครับกลับจากทำงานกันหมด และเป้นวันที่พากันไปเที่ยวทุกๆคนใครอบครัวเลยที่เดียวเพราะมันนานจริงๆจะมีโอกาศที่จะทำแบบนี้นานจริงคับ มันนานเกิน3-4มีครั้งหนึ่ง แม่มันก้อมีความสุขมาก แม้ฝนจะตกให้เป็นอุปสรรคก้อตาม
ประเมิน 5/10
เขียนเล่าได้ดีมากนะคะ ได้อารมณ์ความรู้สึกร่วมไปด้วย แต่เพราะคำผิดตกหล่นมีมากทำให้น่าเสียดายอรรถรสที่หย่อนไปนะคะ