อนุทิน 113488

หัวอกของคนเป็นพ่อแม่...เวลาที่ใครมาพูดถึงลูกให้พ่อฟัง..

ในเรื่องราวที่ลูกไปกระทำมา...อาจไม่ถูกต้อง เหมาะสม

ตามที่่ผู้ใหญ่เห็นว่าถูกต้องสมควร พ่อแม่คงรู้สึกประมาณนี้

ถึงไม่เคยมีลูก แต่พอมีใครมาเล่าบอกเราว่าลูกเราเป็นอย่างนั้น

อย่างนี้...แน่ละพ่อแม่ไม่อยากจะเชื่อเลย...ในฐานะแม่ครู

ที่มีลูกเป็นศิษย์...เราเองก็ไม่อยากจะเชื่อ คิดว่าทักอย่าง

มีเหตุผลแห่งการกระทำ...เราต้องคุยกับลูกเราก่อน

ว่าเพราะอะไร ทำจริงไหม...ตอนนีีี้ได้แต่เป็นห่วงลูกชาย

อย่างบอกไม่ถูก...ไม่ใช่เพราะเรารักเขาจนลำเอียงหรือตาบอด

แต่เพราะเราเชื่อว่า...ลูกเราไม่ใช่คนแบบนั้น...เราคิดว่าเรารู้จักลูกดี

เราจึงเชื่อใจลูก จนกว่าเราจะได้ยินเรื่องราวจากลูก...

ที่ไม่ใส่อคติหหรือความลำเอียงเข้าไป มองอย่างเป็นกลาง

ส่งกำลังใจจากเชียงใหม่นะครับ ;)...