อนุทิน 111949

ภาพของชีวิตที่ก้าวเข้ามายังศูนย์พึ่งได้ สะท้อนให้เห็นอะไรหลายอย่าง ที่สำคัญเราเห็นแล้วคิดยังไง จิตเราตามความคิดเราทันหรือไม่ ยังต้องพยายามที่จะมีสติให้ทันความคิดเมื่อตา หู จมูก ได้สัมผัสผู้ที่เดินเข้ามา ปล่อยวาง ปล่อยจิตให้ว่าง ทำอยากจัง แต่พยายาม ก็รู้ตัวว่าพยายาม และพยายามไม่ให้ความคิดขยายออกไป เพราะคิดแล้วช่วยเขาไม่ได้ แต่ก็ดีตอนที่ความรู้สึกเกิดคิดเมื่อเดินมาถึงกหนทางแก้ แม้มืดมน แต่ตรงนี้ได้เกิดความรู้สึกวางใจลงได้เมื่อคำว่าอุเบกขาแทรกตัวเข้ามาในความคิดเงียบๆ ความรู้สึกที่กำลังจะพุ่งขึ้นมาก็ลดตัวลงเหมือนน้ำที่กำลังเดือด และพวยพุ่งตัวขึ้นมา แต่ตอนที่มันดรอบลงนั้นยวยลงไปเลยแล้วค่อยๆนิ่งๆๆ แม้จะมีความรูสึกเศร้านิดๆ แต่ความคิดที่นำคำว่าปานาติปาตา...แปล๊บเข้ามาไวมากและก็อยู่ตรงนี้จนรู้สึกว่าเบาและยินดีที่ได้ช่วยอะไรบางอย่าง....มันดีได้ยังไง .......บางสิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องค้น เรากำลังอยู่กับปัจจุบัน หาใช่อนาคต และไม่ใช่อยู่กับสิ่งที่ผ่านมา