อนุทิน 110160

บ่ายสอง นร.ที่อยากช่วยงานรพ.ได้มาตามนัด แต่ก็หาใช่ว่าทุกคนจะพร้อมทั้งกายใจ จิตใจอ่านได้จากการกระทำ หลายคนมาเพราะติดเพื่อน มาเพราะกิ๊ก มาเพราะอยากนำความรู้ไปใช้กับญาติผู้ใหญ่ที่บ้าน มาเพราะมันเป็นหนึ่งในหลักสูตร มาเพราะไม่รู้จะไปทำงานอาสาที่ไหน.............

ได้มีการถามใจกันและขอให้ทุกคนที่มาได้ตอบตัวเองว่าที่มานี่ใช่ที่ตั้งใจไว้หรือไม่ หากมาแล้วกลัว รังเกียจ ทำไม่ได้ ไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ป่วย ก็ไม่ต้องมาเพราะจะทำให้คนทำงานต้องลำบากใจและต้องมานั่งปลอบใจคนอยากมาทำกิจกรรมจิตอาสา คุณครู...ก่อนส่งนร.มาได้ช่วยแนะแนวชี้แนะเด็กแค่ไหน อย่างไร ได้ช่วยมอง ช่วยให้ความกระจ่างในงานแก่เด็กๆหรือไม่ ไม่งั้นมันจะกลายเป็นว่ามาแล้วไม่ได้อะไร ได้แต่ถ่ายรูปไปอวดอาจารย์ ไปรายงาน โดยไม่ได้สัมผัสงาน หรือสิ่งที่ปากพูดว่าอยากทำ การวางแผนร่วมกันกับนักเรียนนั้นจะเกิดผลดี เพราะนจร.ก็ใช่ว่าจะรู้จักตัวเองไปซะทุกคน และครูเองก็ควรอย่างยิ่งที่จะได้มาร่วมกิจกรรมกับเด็กจะได้ทราบปัญหา และนำไปหาทางแก้ไข หรือชี้แนะเด็กๆได้ เคยมีเพื่อนเป็นครูพูดว่าหากไม่เจ็บป่วยจริงๆเขาไม่อยากไปรพ.เพราะกลัวเชื้อโรค และทำใจลำบาก ไม่อยากได้กลิ่นแอลกอฮอล์ไม่อยากเห็นเลือด ไม่อยากๆๆๆ เยอะจัด ฟั งแรกๆก็รู้สึกไม่ดีนะ แต่เมื่อทำใจว่างๆจึงรู้สึกเวทนาและเห็นใจ มันเป็นเรื่องยากที่จะให้คนที่ถูกเลี้ยงดมาจากกองเงินกองทองจะได้เข้าใจสิ่งที่เห็นในหอผู้ป่วย อีกอย่างเด็กควรได้เรียนีรู้เพื่อให้มีพื้นฐานเกี่ยวกับโรคเรื้อรังที่ฟังดูแล้วไม่มีใครชอบ เพราะมันทำให้รู้สึกลบมากกว่าบวก เอ...น่าจะมีใครมาช่วยกันตั้งชื่อโรคเรื้องรังให้ไหมนะ ว่าจะเรียกอย่างไรจึงจะฟังแล้วดูดี มีราคา ฟังแล้วไม่รู้สึกแย่ เปลี่ยนชื่อโรคเรื้อรังไม่ติดต่อใหม่ เป็นอะไรดี บานไม่รู้โรย ไม่โรยอยู่นาน หรืออะไรที่ให้ความหมายว่าคงทน ไม่สลายง่ายๆ แต่ไม่ใช่เรื้อรัง