อนุทิน 109747

ผมไปประชุมที่เขื่อนอุบลรัตน์ จ.ขอนแก่น

ตั้งแต่วันที่ 18-20 มิ.ย.55

ผมกลับมาถึงบ้าน...รู้สึกคิดถึงบ้านโกทูโกว์...หลายไปหลายวัน...หยากไย่...จนหลงทางภายในบ้าน

*****************

ผมไม่ได้กลับไปเขื่อนอุบลรัตน์...หลายปี..ตั้งแต่เพื่อนๆ 39 คน

เสียชีวิตจมน้ำ...จากแพ...ล่ม

ความรู้สึกผมไม่อยากไป...แต่ไปเพราะต้องไปทำงาน

(ผมไม่ได้เกลียดที่นี้...เป็นเพราะรู้สึกว่า...ใจตนเองไม่แข็งแรงพอ...

กับความทรงจำอันแสนเศร้า...และฝันร้าย)

ผมปลีกตัว...มาไว้อาลัยให้เพื่อนๆ...เหม่อมองสายน้ำที่นี้...พร้อมกับหยดน้ำตาที่มันออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ถึงที่นี้จะเปลี่ยนแปลงมากมาย...แต่มันยังมีเรื่องราวที่ยังคงติดตัวไปกับชีวิตของผม

ผมมองเห็นพระพุทธรูปสีขาวตั้งตะหง่านบนภูเขา...ต้นไม้เรียงราย

เสียงสายน้ำ...เสียงให้กำลังใจจากเพื่อน...กระซิบบอกผมว่า

เพื่อนมีความสุข...เพียงแต่ผมไม่เห็นเขาเท่านั้น

ขอให้หยดน้ำตาเยียวยาผม

และเยียวยาจักรวาล......

คนที่จากไป เพื่อให้คนที่ยังอยู่ เห็นคุณค่า และความรื่นรมย์ของลมหายใจที่มี

มันคือ ความธรรมดา...ที่ทรงค่าให้เราได้เรียนรู้

เรียนให้ผ่านในเรื่องนี้...