เมื่อวานได้เก็บภาพน้ำคลองวันนี้ได้นอนตื่นสายเพราะบ้านช่องเงียบเชียบ
ไม่มีเสียงไก่ขัน ไม่มีเสียงหมาเห่า ไม่มีเสียงคนหุงข้าวใส่บาตร
แต่ยังคงมีเสียงแมว ที่ระดับความดังของเสียงลดลง
และในที่สุดก็มานอนมุดผ้าห่มอยู่ด้วยกันจนตะวันโด่ง "เหมียว ๆ"
วันนี้คงเห็นตะวันยิ้มแฉ่งบ้างน๊าไม่เห็นหน้าหลายวันแล้วที่รักจ๋า
ปล.คิดถึงน้ำคลองเมื่อวานนี้ที่ถ้ำทะลุ "คลองพานต้นท้อน"
กับบันทึกการเดินทาง "วันที่ฝนตก"
................
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ อาจารย์ดร. พจนา แย้มนัยนา และคุณหมอ ป..