ระยะนี้ครูอ้อยจะเขียนบันทึกเกี่ยวกับการให้..รู้สึกเกี่ยวเนื่องกับการปล่อยวางในบางเรื่อง...จนทำให้รู้สึกว่า...ว่างเปล่า...จิตใจแจ่มใส...และเริ่มต่อการเรียนได้อย่างดี...ไม่มีอุปสรรคใดๆ  

เมื่อจิตใจว่างเปล่า   จึงทำให้มีสติ...เกิดปัญญา..มีความคิดต่อเนื่องว่า...ในอนาคตอันใกล้นี้จะวางแผนทำอะไร   ต้องขีดกรอบให้ตัวเองว่า..ในเวลานี้ควรทำอะไร  และอะไรควรสานต่ออย่างต่อเนื่อง...

ไม่เสียอะไรไปอย่างใดอย่างหนึ่ง    เขียนมาตั้งนาน  ยังไม่เข้าประเด็นบันทึกในวันนี้เลย  

เรื่องของการให้..มีเยอะแยะ  วันนี้ครูอ้อยขอเสนอบรรยากาศของการเรียนของครูอ้อย  เพราะรู้สึกว่า  มีมิตรรักสงสัยเรื่องการเรียนของครูอ้อยว่า....คนอายุมากรุ่นแม่  และกำลังจะเป็นยาย...เขาเรียนกันอย่างไรนะ  เชื่องช้า  หรือว่องไว  ครูอ้อยก็ขอตอบอย่างว่องไวว่า...เชื่องช้าค่ะ   ตลกไหมล่ะคำตอบของครูอ้อย 

การให้วันนี้คือ การเผื่อแผ่  ให้แก่เพื่อนฝูง  เนื่องจากเพื่อนในสาขาเดียวกับครูอ้อยมีเพียงคนเดียว  เรารักกันมาก  แต่เราไม่ได้ติดต่อ  หรือเดินไปไหนมาไหนด้วยกันหรอก   หากท่านใดเคยติดตามบันทึกของครูอ้อยเรื่องเพื่อน  คงเข้าใจและจำได้   ครูอ้อยอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายเรื่องการเรียน 

แต่เผอิญลักษณะท่าทางของครูอ้อยคงจะประทับใจคนหลายๆคน   จึงเลือกให้ครูอ้อยเป็นคนเก็บเงิน  เสมือนเป็นกำปั่นของบ้าน 

ดังนั้นหลายๆคนก็เกรงใจครูอ้อย  แค่นั้นนะคะ  ครูอ้อยก็ไม่ได้นำมาเป็นข้ออ้างให้ทุกคนมารักและเคารพครูอ้อยหรอก  คงจะเป็นการแสดงต่อผู้อาวุโสมากกว่า  มีหลายๆคนที่ไม่พร้อมในเรื่องสถานะของการเงิน 

ก็เกิดการเดินหนีครูอ้อย  ขณะนี้  เรื่องของเงิน  ก็เริ่มเข้าเนื้อเข้าตัวครูอ้อย  เมื่อต้องจ่ายอาหารว่าง  ซึ่งพวกเราทุกคนต้องมีส่วนร่วมในค่าใช้จ่ายเหล่านี้  มีสมาชิกทั้งสิ้น  61 คนให้ความร่วมมือ  แต่ที่กล่าวมาแล้ว 

อีก เพียง 7-9 คน ที่หลบหน้าหลบตา  นี่วันเสาร์นี้ก็จะเป็นวันสุดท้ายที่จะต้องพบกัน  ต่อจากวันเสาร์นี้  เราทุกคนก็แยกย้ายกันไปเรียนตามความสนใจ  จะไม่ได้มานั่งเรียนด้วยกันแล้ว 

เป็นอันว่า  เรื่องของการให้...ของครูอ้อย..มีเยอะแยะ  ก็แล้วกัน  และเรื่องเพื่อนๆอีกค่ะ  เมื่อรักแล้ว  ก็ต้องมาควบคู่กับการให้......

คราวต่อไปก็จะเป็นการให้อีกนะคะ...ถามว่ารู้สึกอย่างไร...ก็รู้สึกว่ามีความสุขนะคะที่ได้ช่วยเพื่อนๆ  พวกเขาอาจจะไม่มีจริงๆก้ได้  เท่ากับว่าเป็นการช่วยเพื่อน  แบบให้...ก็แล้วกันนะเพื่อน