การคาดความหวังเป็นอะไรที่แสนเหนื่อย ยิ่งเป็นการคาดหวังให้ผู้อื่นด้วยแล้วยิ่งเหนื่อยนัก...
พระพุทธศาสนา เป็นศาสนาที่ผู้ปฏิบัติจักพึงเห็นได้ด้วยตนเอง การคาดหวังว่าจะให้ใครเห็นเหมือนเรา ทำเหมือนเรานั้น เหนื่อยนักนะ
ความคาดหวังแตกต่างจากการทำอย่างเต็มที่...
ถ้าเราทำเต็มที่อย่างสุดกำลังแล้ว เขาจะเห็นหรือไม่เห็นเราก็จะไม่เหนื่อย นั้นเพราะการทำเต็มที่นั้นแตกต่างจากความคาดหวัง
ความหวังเป็นสิ่งที่ทำให้จิตคิดพะวงหลงวนอยู่ในทุกข์
หวังแล้วสมหวังก็เป็นสุข แต่สุขนั้นเกิดแบบจอมปลอมเพราะเป็นสุขจากการ “ดีใจ”
หวังแล้วผิดหวังก็เป็นทุกข์ และทุกข์ที่เกิดขึ้นนั้นคือทุกข์ที่เกิดจากความ “เสียใจ”
การทำสิ่งใดถ้าทำเต็มที่แล้ว การงานสิ่งนั้นจะทำจะสร้างให้เราเป็นคน “ใจดี”
คนที่ใจดีจะอยู่เหนือความดีใจและเสียใจ
ดังนั้นเราควรทำสิ่งต่าง ๆ ให้เต็มที่ เต็มกำลัง โดยตัดความคาดหวังให้สิ้นเสียจากจิตใจ...
ทุกอย่างถ้าเราคาดหวังไว้มาก มักจะทำให้เราผิดหวังเสมอ
ดังนั้นอย่าไปคาดหวังสิ่งใดๆให้มากมาย
เพราะสุดท้ายจะทำให้เสียใจ
พระอาจารย์คะ
บางครั้งดิฉันเองก็ดันมีสร้างความคาดหวังไปซ้อนทับกับความคาดหวังของคนอื่น เช่น คนนี้คาดหวังว่าเราจะทำอย่างนี้ได้ เราก็คาดหวังว่าจะทำอย่างที่เขาคาดหวังได้ ทุกข์จริงๆ คะ เพราะมัวกังวลว่าเราจะทำไม่ได้อย่างที่คาดหวังไว้
แต่ช่วงหลังๆ ดิฉันเริ่มปรับตัว พยายามดูตัวเองว่า เราทำได้แค่ไหน อย่างไร ความคาดหวังไม่ใช่ตัวชี้วัดคะ และพยายามไม่คาดหวังคนอื่นมากนัก ยอมรับในสิ่งที่เขาทำคะ
การทำสิ่งใดถ้าทำเต็มที่แล้ว การงานสิ่งนั้นจะทำจะสร้างให้เราเป็นคน “ใจดี”
คนที่ใจดีจะอยู่เหนือความดีใจและเสียใจ
ดีใจที่ตัวเองก็ทำอย่างนี้มาตลอดชีวิตค่ะ ...
ทำสิ่งต่างๆให้เต็มที่ เต็มกำลัง โดยตัดความคาดหวังให้สิ้นเสียจากจิตใจ.
ืืำืทำสิ่งต่างๆให้เต็มที่ เต็มกำลัง โดยตัดความคาดหวังให้สิ้นจากจิตใจ
ยึดติดกับสิ่งตอบแทน ทำให้ทุกข์จริงๆครับ