ผ้าเพดาน : สิ่งที่เฝ้ารอหลังไฟลุก ในงานปลงศพครูบา(๑) เรื่องเล่าจากผู้ศรัทธา
หลังจากที่ได้เข้าไปอยู่ในชีวิตผ้าเหลืองแล้ว สิ่งที่คิดได้หลังจากนั้นคือ ความตาย การที่เรามีความตายอยู่ข้างกาย เราก็จะใช้ชีวิตแบบไม่ประมาท ประมาทในที่นี้คือการใช้ชีวิตอย่างมีสติ ใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับ อ๊อกซิเจนที่สูดเข้าไป ดังนั้นสิ่งที่อยากจะนำมาแลกเปลี่ยนกับพี่น้อง G2K คงไม่พ้นเรื่องงานศพ ไหนๆ เราก็พึ่งบวชมา อยู่กับผ้าเหลืองมาทุกวัน
...งานศพพระ...คงจะเป็นเรื่องที่ น่าสนใจไม่น้อย หลายครั้งที่ผมได้ไปร่วมงานศพของครูบาสังฆะ ต่างๆ อันเนื่องมาจากการไปทัศนศึกษากับอาจารย์ที่คณะ หรือความสนใจส่วนตัว สิ่งที่เราได้เห็นนั้นคือ วิถีชีวิตของคนล้านนาที่่่ผูกพันกับศาสนามากๆ
การได้มาร่วมงานศพของพระยิ่งแก่พรรษา ยิ่งมีปฏิปทาที่งดงาม ก็ยิ่งถือว่าการมาร่วมงานนั้นเป็น อานิสงส์ที่แรงกล้ายิ่งนัก สิ่งที่เห็นนั้นคือมวลหมู่คนจำนวนมากในชุดขาว-ดำ-สีสันแบบพื้นเมือง
(ชาวล้านนาถือว่าการสวมใส่ขาว นั้นคือการให้ความเคารพ แก่ผู้็ที่นับถือหรือเป็นเครือญาติ หากแต่การสวมใส่ผ้า่สี เช่น การนุ่งผ้าซิ่นสีสดใส สวมเสื้อขาวหรือสีตุ่น ก็เป็นการให้เกียรติเช่นกัน มิได้ลบหลู่ การสวมใส่สีดำตามธรรมเนียมของฝรั่งเมืองตะวันตก ก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่ชาวล้านนารังเกียจ หากแต่เป็นความร่วมสมัย แม้การสวมใส่อย่างดูดี มีรสนิยม)
ข้อมูลนี้ผู้เขียนจำได้แม่นและติดหูยิ่งนัก จากการเรียนรู้ในห้องเรียน กับวิชาสิ่งแวดล้อมสังคมล้านนา (อ.วิถีี พานิชพันธ์สอนในตอนนั้น) แต่ที่ผู้เขียนชอบมากคือการที่ได้เห็นคนแก่ผู้ชาย สวมหมวกสักกะหลาด สวมเสื้อขาว นุ่งกางเกงสีเข้ม เราไปดูการแต่งกายของผู้มาร่วมงานศพกันครับ
ความหลากหลายของเสื้อผ้าผู้มาร่วมงานครับ ในภาพจะเห็นทั้งสงฆ์และฆราวาส ปะปนกันไป
สามเณรและย่ามสีสวยตัดเย็บจากผ้าแขกพาหุรัด
สาวชาวทุ่งเสี้ยว สันป่าตอง ในชุดตามสมัยนิยมท่ามกลางผู้มาร่วมงาน
ภาพรวมของการแต่งกายที่มีความหลากหลาย แต่มีสิ่งเดียวที่เหมือนกันคือความศรัทธาที่มีต่อครูบา
หากต้องการชมภาพเพิ่มเติม มาที่นี่ครับ.. .
หลังจากที่ได้กล่าวถึงเรื่องราวในตอนที่ ๑ นี้ (ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องการแต่งกายมางานศพพระ)
ในตอนต่อไปจะได้นำเรื่องราวที่น่าสนใจที่ได้ พบเจอมาแลกเปลี่ยนกับพี่น้อง G2K อีกครับ
ขอบคุณมากครับ
บุญรักษา........
