KM 103การเรียนรู้ จากการปฏิบัติจริง
วันนี้นักเรียน(รู้)จากโรงเรียนเม็กดำในระดับมัธยมศึกษา 100 กว่าชีวิต ข้ามน้ำข้ามทุ่งกุลามาที่สวนป่า ครูบาสุทธินันท์ เพื่อเรียนรู้ทักษะชีวิตจากการลงมือทำด้วยตัวของเขาเอง รับรู้และสัมผัสชุดความรู้ การทำงานร่วมกัน ชุดความรู้การเรียงอิฐบนพื้นดิน ชุดความรู้กับการอยู่กับความเนื่อย ความหิว ความร้อน หลายคนใด้เรียนรู้ความเป็นเพื่อนแท้ จากการทำงานร่วมกัน
กระบวนการและวิธีการเรียนรู้ในวันนี้ใด้เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจากความคุ้นชินเดิมๆ ที่การเรียนคือภาพของนักเรียนนั่งตัวตรง ฟังครูที่ยืนอยู่หน้ากระดาน ถือไม้เรียว หน้าเขียว สอนเต็มชั่วโมงสอน สอน สอน และสอน จนเด็กไม่ได้เรียน
แต่วันนี้ เด็กนักเรียนและครูบาอาจารย์ จากโรงเรียนเม็กดำทำให้เห็นว่า ในวันนี้ เด็กใด้เรียน ๆ ๆ ๆ จนครูเองแทบไม่ได้สอนเลย
รูปแบบการเรียนการสอนแบบนี้มีให้เห็นไม่บ่อยนัก ถ้าไม่มีผู้บริหารโรงเรียนที่เข้าใจลึกซึ้ง และถ่องแท้ของปรัชญาการเรียนรู้ที่แท้จริงของมนุษย์เมื่อผู้เรียนมีส่วนร่วม มีความพอใจที่จะเรียน มีความรัก มีความใส่ใจ มีความมานะอดทนในการเรียนสูง น่าจะเกิดการเรียนรู้ที่มีคุณค่ามีประโยชน์กับตัวเขาเอง และสังคมชุมชนของเขา
- ทำไม..ครูจึงกระโดดพาผู้เรียนออกมาจากห้องแห่งการกักขัง ทางการเรียนรู้ ใด้อยากจังเลย
- ทำไมนักเรียนจึงนั่งยอมจำนน ต่อการถูกกักขังใด้นานขนาดนั้น
- เมื่อไร..เราจึงจะก้าวข้ามกระบวนการรับรู้ ไปสู่กระบวนการเรียนรู้กันสักที
- เมื่อไร เด็กๆเหล่านี้จะใด้ครอบครองพื้นที่ที่เป็นของเขา ในอันที่จะ แสดงตัวตนที่แท้จริง ความต้องการที่แท้จริง ของเขาออกมา
อาจจะมีครูดีๆ กำลังคิด กำลังทำ อยู่ ทั่วประเทศอยากรู้จริงๆ ว่าท่านคิดอย่างไรกับเรื่องนี้
ความเห็น (11)
ให้มันได้อย่างนี้สิ ตัวตนและวิญาณครูเริ่มเข้าสิงแล้ว
ทำได้ดี ได้เร็ว และค่อนข้างครบเครื่องพอสมควร
การสะท้อนคิด..เพื่อโบ้ยให้เห็นจุดบอด เช่น..
กระบวนการและวิธีการเรียนรู้ในวันนี้ใด้เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจากความคุ้นชินเดิมๆ ที่การเรียนคือภาพของนักเรียนนั่งตัวตรง ฟังครูที่ยืนอยู่หน้ากระดาน ถือไม้เรียว หน้าเขียว สอนเต็มชั่วโมงสอน สอน สอน และสอน จนเด็กไม่ได้เรียน
แต่วันนี้ เด็กนักเรียนและครูบาอาจารย์ จากโรงเรียนเม็กดำทำให้เห็นว่า ในวันนี้ เด็กใด้เรียน ๆ ๆ ๆ จนครูเองแทบไม่ได้สอนเลย
ประเด็น ทำไม อย่างไร ต้องคลิ๊กไปที่อบต.ถ้ามีโอกาสบริหารการศึกษา จะทำให้ปรับเปลี่ยนการเรียนการสอนให้ดีขึ้นได้กว่าการบริหารแบบเก่าหรือไม่ ตัวนี้เป็นข้อสังเกตุผ่านไปถึงพวกหอคอยงาช้าง..
จะเห็นว่า ถ้าเครื่องร้อน ครูพงษ์ทำได้ดีทั้งนั้น แต่กว่าเครื่องจะติดทำไมมันช้าจัง
สรุปว่า ช้าในบางเรื่อง เร็วในบางกรณ๊ เช่น การมอง การคิด การเขียน อย่างที่ผ่านๆมา ถ้ายึดเอาบันทึกนี้เป็นจุดตั้งไข่ เติมความเข้มข้นลงไป จะผ่านทะลุไปขั้นที่สูงที่รออยู่ข้างหน้า..
น่าจะเขียนถึงจุดที่อาจารย์ รับภาระ ชวนเด็กทำเรื่องอะไรบ้าง เด็กมีวิธีทำงาน วิธีแสดงออก กระบวนการที่ทำคือกระบวนการที่เรียน อธิบายว่าเรียนอย่างนี้ เด็กจะเหยียบขี้ไก่หรือไม่ เหลวไหลหรือไม่ สามัคคีหรือไม่ ตรงกับจริต-วัย-เวลา-ความต้องการ-ความเหมาะสม
แล้วสรุป ว่า ใช่การเรียนที่เอาเด็ก เอาหลักสูตร มาบูรณาการใช่หรือไม่
อย่าลืม!! สะท้อนสิ่งที่ตัวเองมีส่วนร่วม
ที่เริ่มเปิดประเด็นตรง..วันนี้นักเรียน(รู้) ดีมาก
แต่เราไม่เน้น ไม่แน่น ไม่ต่อยกระโดงคางตั้งแต่วินาทีแรก หมายความว่า เห็นเป้าแล้ว ตั้งใจแล้ว แต่ต่อยแบบแย๊ป เสียดายยยยยยย
แจง บทบาทแต่ละคน ที่เกิดตรงนี้ได้
ผอ.คิดและทำอย่างไร
คณะครูรับลูกอย่างไร
พวกเรารองรับอย่างไร
พวกใครๆ ปูนฯ มาร่วมคิดและทำอย่างไร
สรุปภาพรวม ขมวดตอนท้าย เพื่ออธิบายสังคมแห่งกรเรียนรู้ มีจุดเริ่ม จุดร่วม อย่างไร
ดีใจที่เปลี่ยนรูป ที่ดูแล้วสบายใจ มันสื่อความหมายไปถึงว่า >>หมอนี่มันท่าจะเอาจริง..
ต่างจากรูปเก่า ที่หัวเราะแฮะๆ มันสะท้อนคิด ชวนให้คิดว่าหมอนี่มันเฉื่อยๆเรื่อยๆรึเปล่าวะ
งานที่ออกสู่สาธารณะละเอียดอ่อน เพราะมีคนรอดูทั่วโลก ยกตัวอย่างลองไปดูสาระรูปคนเลี้ยงวัวสิ ทำหน้าทำผมเหมือนคนที่เพิ่งโดนไฟไหม้บ้าน ดูภาพแล้วมันหดหู ไม่ชวนให้น่าติดตามว่าคนนี้ทำอะไร ไม่งั้นสมัยนี้ผู้หญิงเขาที่เขียนคิ้วทาปาก ดึงแก้มดึงนมทำไม ก็เพราะทำให้คนอื่นมอง ไม่ใช่ตัวเองดูตัวเองอย่างเดียว
สงสัยว่า ตัวเขาเองพอใจในรูปนี้ได้อย่างไร ทำไมถึงปล่อยออกมาเบรก!!!เครดิทตัวเอง
- กล้องก็มี
- หน้าตาก็มี
- หวี ก็มี
- แป้งก็มี
- คอมพิวเตอร์ก็มี
- แต่หารูปดีๆ ให้มีในบล็อกตัวเองไม่ได้
หมายความว่า อะไรรรรรและอย่างไรรรรร
ตอนนี้ผมไปยุให้คนที่รู้ใจ มาระดมให้ความเห็นงานของพวกเราแล้วนะ
สมัยนี้คำว่าภาพพจน์ ถ้าไม่ใส่ใจ ไม่ยอมทำให้มันหวือหวา แต่ก็ไม่ควรประจานตัวเองในจุดที่ย่ำแย่กว่าความเป็นปกติ คนเรานี่นะ ถ้าไม่ยอมเสียเป็ดย่าง มันก็อยากที่จะไปถึงจุดพอดีได้สักที
ในบล็อกก็มีการแนะนำเรื่องใส่รูป
อ.ที่ปรึกษา ก็วิจารณ์แหลกมาแล้ว
คนอ่านทนไม่ไหว โห่ไล่มาแล้ว
ยัง ยัง เป็นไปด๊าย!!
นี่คือเป้าหมายของ พรบ การศึกษาปี ๒๕๔๒
ครูคือผู้อำนวยการเรียนรู้
ถ้าใครยังสอนอยู่สมควรถูกลงโทษ แต่
โชคดีที่ พรบ ไม่มีบทลงโทษครับ
การศึกษาจึงยังไม่บรรลุเป้าหมายอย่างในปัจจุบันครับ
- ผมสังเกตุ และพยายามฟังการสนทนา ของลูกศิษย์ท่าน ผอ.ศักพงษ์ เห็นความแตกต่างจากเด็กนักเรียนมัธยมทั่วไป ทั้งเรื่องที่พูดคุยกัน สภาวะอารมณ์ ที่พูดคุญกัน ทำให้เห็นว่าเด็กกลุ่มนี้ มีภาวะที่เป็นเพื่อนกัน เป็นกลุ่มเดียวกัน มีเป้าหมายเดียวกัน
- ที่ผมพอมองเห็นที่มีคุณค่ามาก คือทุกคน ทำงานคนละหน้าที่ คนละอย่าง แต่มีการเชื่อมโยงประสานสัมพันธ์กัน อย่างเป็นธรรมชาติ
- แสดงว่า(ผมคิดเอง) เด็กๆเหล่านี้ทุกคน จะทำงานทั้งร่างกาย จิตใจ และปัญญาไปพร้อมกัน การเรียนรู้เกิดขึ้นตลอด จึงใด้เห็นการปรับเปลี่ยนการทำงานตลอดเวลา ครับ
เรียนคุณครูศิริพงษ์
การเรียนการสอนของที่นี่ เป็นแบบใช้ผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง ให้เด็กได้แสดงความคิดเห็น ได้แสดงออก ได้ฝึกปฏิบัติจริง สามารถนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้ คิดว่าคงมีครูอีกหลายท่านเห็นด้วยนะคะ รวมทั้งราณีอีกคนค่ะ
เรียน อาจารย์Ranee
- ตอนนี้ผมกำลังคอย คอยความกล้าของผู้บริหารทางการศึกษาทุกระดับ ที่จะกล้าคิดใหม่ยอมรับความจริง และทำเพื่อเด็กๆ จริง เราอย่าทำบาปกับเด็ก ต่อไปอีกเลย ผมสงสาร เขา เขาเกิดมาครั้งเดียว เขาแทบไม่ใด้เรียนรู้ตัวเขาเองเลย มีแต่คนอื่น มาชี้บอก และ บีบบังคับ ชีวิตของเขาให้เป็นไปตามคนอื่นอยากให้เป็น ซึ่งบางครังเขาไม่อยากเป็น...ผมยังรอความหวังในวันนั้นครับอาจารย์