เปิดโลก:บุรีรัมย์

การได้ไปเห็นกับตา มีความสำคัญพอ ๆ  กับการลงมือปฏิบัติ เพราะเป็นจุดที่สร้างแรงบันดาลใจในวงกว้าง สำหรับชาวบ้านของเรา

ดิฉันประเดิมการพาชาวบ้านเปิดโลก เริ่มที่ถิ่นเก่าของดิฉัน บุรีรัมย์และบางส่วนของนครราชสีมา ดิฉันพาชาวบ้านไปเยี่ยมคารวะและชมผลงานคณะครูบา แต่ไม่ครบทั้งสามท่าน เนื่องจากเวลาและงบประมาณจำกัด

เราเดินทางกันกระจัดกระจาย ใช้รถกะบะจากแต่ละพื้นที่ นัดพบกันที่กลางภูพาน ใช้เวลาสามวันสองคืน และระหว่างเดินทางก็มีการหลงทางกันบ้างตามธรรมเนียมของพวกเรา

คนที่ตื่นเต้นเป็นดิฉันกับคุณปุ๊มากกว่า เพราะเป็นการกลับไปเยี่ยมบ้านเดิม ครั้งแรกหลังจากแยกย้ายกันผ่านไป ๒  ปี ความตื่นเต้นของพวกเรากลบการรับรู้อารมณ์ของชาวบ้านจนหมด  ทำให้มันไม่ชัดในความทรงจำ

จนเมื่อคล้อยหลังไปแล้วสองปี สามปี ดิฉันจึงได้จังหวะย้อนคืน ทบทวน การรับรู้ของพวกเขาในการไปเปิดโลกครั้งนั้นอีกครั้ง

เรามันมีพื้นฐานในไร่นา เพราะปู่ย่าตายายเราเคยทำนา (พ่อสถาน)

ที่พวกเราไปนี้ มันถูกทาง เราจะไปทำอย่างอื่นเราทำไม่เป็น  ทำไปก็ไม่ถูกกับชาวไร่ชาวนา.....โอ เขาทำไปแบบนี้ แบบว่ามีผุ้จูง มีผู้จุดประกายให้ดู เปิดช่องทางให้ดู งานมันเป็นแบบนี้ มีหมดทุกอย่าง มันถูกเหมือนพ่อเล็กว่า  เรามาถูกทางแล้ว  (พ่อบิน )

จากการที่ผมไปดูงานที่บุรีรัมย์มา แสดงว่า สิ่งที่ผมเห็นนี้มันแปลกกว่าสิ่งที่ผมอยู่หลายเกินไป อยากปรับตัว อยากมีอยุ่มีกินเหมือนเขา  ( พ่อพนิจ )

การแลกเปลี่ยนรียนรู้ การได้เดินทางไปต่างถิ่น ไปเห็นของเขา มันก็เลยดลบันดาลจิตใจอยากทำเหมือนเขา อยากให้มันได้ขึ้นมา คิดว่ามันเป็นหรือไม่ สำหรับผมอยากได้แบบที่เพิ่นทำไปก่อนนั่นแหละ เราก็จะทำตาม ให้มันได้ขึ้นมาตัวนี้ เป็นแรงจูงใจ อยากให้มันมีเหมือนเขา ของเรามันไม่มี ตอนเรากลับคืนมา ไปเห็นของเขา บ๊ะ ....  เขาคือทำได้ เฮาก็เฮ็ดเบิ่งก่อนหนา แรงกระตุ้นหนุนแรงใจขึ้นมา คิดอยากได้ อยากให้มันมีคือของเขา จะได้กินสบาย เอาได้สบายเหมือนของเขา ... ถ้าไม่ได้เห็นของคนอื่นก็คงจะอยู่เฉย ๆ   ไปเห็นเกิดความคิดขึ้นมาเลย ...กูทำยังไงถึงจะได้ สร้างความคิดขึ้นมาทันที เปลี่ยนอิริยาบถปั๊บทันที กูต้องทำสิน่า เขายังทำได้  (พ่อยอด)

ตอนแรกมันก็ไม่คิด ไปกับหัวหน้าก็ทำให้คิด มันคิดออกแล้วก็ได้ทำ ตั้งหลัก บัดนี้มันก็ค่อย ๆ  คิดได้ ว่าจะทำอะไร จะปลูกอะไร ทำขึ้นแล้วก็เป็นผลขึ้นมา แล้วเราจะไปฟังใครอีกล่ะทีนี้ เราก็ตั้งใจทำแล้วทีนี้ ไปไหนไม่ได้ อยากทำแต่อย่างเดียว มันดีแล้ว มันคักแล้ว ไปดูที่เขาทำ ไปสวนส่างฝัน นึกถึง ต้นไม้ต้นไร่ แล้วไปบุรีรัมย์ ไปดูสวนเขา มะพร้าวเป็นหน่วยตั้งบนพื้นดิน มะพร้าว ของพ่อจันทร์ที จากการไปดูงาน ก็เลยทำให้คิดออก พอกลับมาดูตัวเอง อยากปลูกอยากฝัง หัวหน้าพาทำแล้ว บัดนี้เราก็มีจิตใจเหมือนกัน เราทำขนาดนี้แล้ว เราจะหนีไปไหนก็หนีไม่ได้ จำเป็นเราก็ต้องสู้ สู้เพื่อตัวเองนี่แหละ เพื่อลูก เพื่อหลานเพื่อตระกูล เพิ่นมาพาทำเป็นเรื่องที่ดี เพราะว่าเพิ่นก็ไม่ได้เอาเข้าปากเข้าท้อง มีคนมาบอกแบบนี้ผมว่าดีที่สุด ที่ที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็น ของไม่เคยปลูกก็ได้ปลูก มีเพื่อน ๆ  มาช่วยปลูก ถ้ามันตาย ตัวเองก็จะขอตายตามไปเหมือนกัน....(พ่อวิเชียร)

แต่ก่อนเราทำก็ดีอยู่ แต่มันไม่เหมือนกัน ที่ได้ไปดูนั้น สิ่งนั้นก็มี สิ่งมีก็มี แสดงว่าเพิ่นมีทุกอย่าง ไม่ได้ซื้ออะไรเลย ก็มาคิด เราก็ปลูกได้นี่ มีมือเหมือนกัน เราคิดแบบนี้ เราก็ปลูกสิ รักษาสิ เมื่อก่อนเราปลูก เหมือนกับทิ้งลงใต้ถุนบ้าน ไฟไหม้ก็ช่าง ตายก็ช่าง ไม่ได้สนใจ  เดี๋ยวนี้เจ้าของต้องไปรักษามันเพราะรักมัน แพงมัน ปลูกแล้วก็กลัววัวควายกิน เมื่อก่อนเราไม่ได้คิดแบบนี้ เดี๋ยวนี้นะ ต้องไปดูทุกวัน แพงกว่าลูก มาแต่นาก็ไปดู เทียวไปดู มันอยากไปดู แต่กี้แต่ก่อนไม่มีน้ำมีใน เราก็ไม่ได้รักษา พอเห็นของเขา จึงได้รู้ว่า โอ...เขารักษา เขาปรนนิบัติ ต้นไม้จึงคืนมา ดูแลหญ้า  เราไปดูงานแล้วเราก็ได้ไปกินของเขา มันทำให้เราคิดว่า  ทำไมเราถึงไปกินของคนอื่น เราต้องทำเอง....ได้เรียนรู้เรื่องหญ้า ต้นขี้เหล็กเมื่อก่อนถางแล้วถางอีก เมื่อยถาง เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว เหมือนพ่อคำเดื่องเว้า ไม่ต้องถางมันดอก มันจะตายเอง มันเลี้ยงต้นไม้ของเรา ท่านว่า เป็นจริงดังที่ท่านว่า ใส้เดือนก็อยู่ในนั้นเป็นปุ้มเลย กกไม้ก็งาม หญ้ากลายเป็นปุ๋ย หญ้าในสวนของข้อย สองขั้นสามชั้น ข้อยเมื่อยถาง เดี๋ยวนี้ไมได้ถางมันตายจนหมด ใส้เดือนก็ขึ้นมา ตอนนี้ไม่มีกระทั่งหญ้า หมากสีดาก็เลยงาม  ...  ต้นไม้มันคุมหญ้าได้... (แม่แก้ว)

 

 

[ดร. แสวง รวยสูงเนิน]

คุณตุ๊มีเรื่องดีๆอย่างนี้ สงสัยจะต้องจองโรงพิมพ์แล้วละครับ

อ่านสนุกเหมือนนิยาย แต่น้ำไม่เน่าครับ