ม ห า วั น ร.ศ.๑๓๘๔ ตอนที่ ๓ ปฏบัติธรรม ทำไม ? อย่างไร ?

ผมตั้งใจไว้ว่า ในวันสำคัญ ๆ จะพยายามมาเขียนบันทึกถอดบทเรียนทำในช่วงนั้น ๆ เอาไว้

เผื่อจะเป็นประโยชน์ต่อท่านที่สนใจบ้างไม่มากก็น้อย

ในมหาวัน รศ.๑๓๘๔ วันปีใหม่ไทยปีนี้ เป็นปีที่อบอุ่นและงดงามมาก ๆ (สงสัยผมจะแก่แล้วแน่ ๆ )

 

 

ก่อนไปผมได้อ่านวิธีการแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อบิดามารดาผู้มีพระคุณ

ว่า มี 3 ระดับ โดยที่ผ่านมาผมเพียรปฏิบัติ ระดับต้น กับ ระดับกลาง อย่างดีที่สุดไม่ให้บกพร่อง 

เพื่อให้ท่านมีความสุขกาย ความสุขใจ 

(สามารถอ่านรายละเอียดของแต่ละระดับได้ที  https://www.gotoknow.org/posts/702201 )

 

 

แต่ในระดับสูง แต่ก่อนนั้นผมเข้าใจว่า จะเกินหน้าที่และบทบาทของความเป็นลูก

แต่ไม่กี่วันมานี้ได้อ่านพบความรู้ว่า ถ้าจะทำหน้าที่ลูกให้สมบูรณ์ก็ต้อง

ปฏิบัติการตอบแทนคุณบิดามารดา ในระดับสูงด้วย 

วันนี้ผมจึงตัดสินใจขอให้แม่เข้าวัดปฏิบัติธรรมมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม 

 

 

 

โดยถ้าพบกับแม่ในครั้งต่อ ๆ ไป ผมจะสนทนาธรรมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ธรรมกับท่านอย่างจริงจังมากขึ้น 

โดยในบันทึกนี้จึงเป็นการเตรียมประเด็นพื้นฐานที่จะแลกเปลี่ยนธรรมะกับท่านว่า 

 

ปฏิบัติธรรม ทำไม ? อย่างไร ?

 

 

 

มาเริ่มกันเลย หนอ

อย่างที่ผมเกริ่นไว้ในบันทึกก่อนหน้านี้ว่า แม่เป็นแม่ที่ประสบความสำเร็จมาก

และท่านก็มีประสบการณ์ชีวิตมามากทั้งสุขและทุกข์ 

 

แต่โอกาสในการปฏิบัติธรรมนั้น ด้วยสิ่งแวดล้อมและวิถีชีวิต ผมไม่ได้มีภาระหนักมากอย่างท่าน

ทำให้ผมมีโอกาสปฏิบัติธรรมได้ง่ายและเต็มที่กว่า

 

หลายครั้งที่ผมเห็นท่านเป็นทุกข์มาก 

ผมรู้ดีว่า ทางออก ก็คือ ทางธรรม แต่ก็จนปัญญาจะอรรถาธิบายได้

 

ประโยชน์ของธรรมะ ก็อยู่ตรงนี้ ถ้าไม่ปฏิบัติก็ยากนักที่จะเห็นทุกข์และอยู่เหนือทุกข์ได้ หนอ

 

 

 

 

ในเทศนาของหลวงตาพระมหาบัว ท่านอรรถาธิบายว่า 

สิ่งที่ทำให้มนุษย์เป็นทุกข์ ท่านเรียกสิ่งนั้นว่า “กิเลส”

ปีแรก ๆ ผมฟังแล้วไม่เข้าใจอยู่หลายปี พอเริ่มเข้าใจครั้งแรกถึงกลับน้ำตาไหลว่า 

ธรรมแท้ ของแท้ แต่เครื่องรับของเรายังรับแปลความถอดรหัสยังไม่ได้

 

เหมือนเราฝึกว่ายน้ำใหม่ ๆ อย่างไรก็จมอยู่ดี

แต่โดยอาศัยการเพียรฝึกจะมีวันหนึ่งที่เรา ลอยตัวได้ 

ประมาณนั้น หนอ

 

------------------------------------------------------------

 

สรุปเบื้องต้นว่า 

ถ้าชีวิตเรายังว่ายน้ำทางธรรมไม่ได้ โอกาสที่เราจะถูกกิเลสเข้าครอบงำทำร้าย

จนจมน้ำกิเลสตายนั้นมีสูงมาก ๆ 

และที่สำคัญไม่มีใครมาว่ายน้ำแทนเราได้ ตัวเราเองเท่านั้น หนอ

 

“ความจริงของโลก คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา”

ถ้าเราไม่เข้าใจความจริงนี้ เราก็ต้องถูกคลื่นของโลก คลื่นของชีวิต พัดพาไปมา

ต่อเมื่อเราเห็นธรรมข้างต้นแล้วนั้น ชีวิตจึงจะ