อย่างนี้ผมก็เรียกว่า การทำงาน
3-4 วันมานี้ จู่ๆก็มีคนแปลกหน้า มา Contact ผมทาง MSN ขณะที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการจัดหมวดหมู่จดหมายในตู้ e-mail ที่ส่งมาจากนักศึกษา 5 หมู่เรียน ที่เรียนวิชา เทคโนโลยีสารสนเทศสำหรับครู ในภาคเรียนนี้ แขกแปลกหน้าที่เข้ามาทักผมเธอใช้ชื่อยาวๆ ว่า .. "เด็กน้อยน่ารัก@รักอื่นใดเล่าเท่ารักของแม่?" ซึ่งต่อไปผมจะใช้แค่ "เด็กน้อยน่ารัก" เพื่อลดความรุงรังครับ ส่วน นามกร ที่ผมใช้ในการสื่อทาง MSN นั้นคือ "เช่นนั้นเอง" และนี่คือบทสนทนาของเราในเวลาไม่กี่นาที ...
เด็กน้อยน่ารัก : เริ่มว่า ...
หวัดดีค่ะ อ. พิชิต งานยุ่งไหมคะ ธุรกิจ ไปได้สวยไหม
เด็กน้อยน่ารัก :
หนูเอาเมล์มาจากเว็บค่ะ เห็น อ.เป็นคนเก่งเกี่ยวกับเว็บ หน่ะ
เช่นนั้นเอง :
พินิจ ครับ ไม่ใช่ พิชิต
เด็กน้อยน่ารัก :
ขอโทษ มองผิดค่ะ
เช่นนั้นเอง :
ไม่เป็นไร เรียนอะไร อยู่ที่ไหนล่ะครับ
เด็กน้อยน่ารัก :
จบแล้วค่ะ ป.ตรี ปี 40 ทำงาน มน.
เช่นนั้นเอง :
ทำงาน ? หรือ
เด็กน้อยน่ารัก :
อยู่ ส่วนงาน IT เป็น นัก วิชาการโสตฯ
เช่นนั้นเอง :
ได้ mail มาจากไหนนะ ?
เด็กน้อยน่ารัก :
หนูสนใจ เรื่องเขียนเว็บ และ Photoshop ค่ะ เลยหาข้อมูลในเว็บ
บังเอิญเจอ เมล์ อ. ค่ะ เลยเซฟไว้ ตอนนี้ไม่ได้เรื่องอะไรซักอย่าง .. .. จบ แล้วค่ะ
เช่นนั้นเอง :
ผมใช้ Web มาก .. ทำไม่เก่ง .. แต่เขียนอะไรไว้หลายที่ หลายเรื่อง
เด็กน้อยน่ารัก :
ค่ะ เคยอ่าน
เช่นนั้นเอง :
ที่ไหนล่ะ
เด็กน้อยน่ารัก :
ในเว็บค่ะ ... ( ผมว่าต้องใน GotoKnow แน่นอน แต่ไม่ได้ถามเธอ )
เด็กน้อยน่ารัก :
อยากทำเว็บ แต่ก็ยังไม่ได้ลงมือเลยค่ะ อ.พอจะแนะนำได้ไหม ว่าเริ่มจากไหนก่อนดี ภาษาก็ไม่เก่งลืม ๆไปแล้วล่ะ
เช่นนั้นเอง :
เรียนรู้ทีละน้อย ฝึกสังเกตและปฏิบัติบ่อยๆ เดี๋ยวก็ดีเอง .. อย่าใจร้อน
ควรเริ่มด้วยคำถามว่า เราจะะทำสิ่งนี้เพื่ออะไร อย่างน้อยตอบให้ชัดเจนจริงๆสัก 2-3 ข้อ แล้วจึง หาความรู้เท่าที่จำเป็น อย่าโลภ .. เริ่มทำงานตามเป้าหมายโดยใช้ความรู้น้อยๆเหล่านั้นไปก่อน
เด็กน้อยน่ารัก :
คือมันสับสน อันโน้นก็อยากได้ อันนี้ก็อยากได้ อันนี้ก็ยังไม่ได้ทำ อันนั้นอีก อันนี้ก็ยังไม่ได้ เริ่ม สับสน ทำก็ไม่เป็น ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
เด็กน้อยน่ารัก :
คือเป็นคน อยากรู้ ใฝ่รู้ แต่ ขาดครู มาตลอดชีวิต ไม่เข้าใจ ไม่สามารถ หาคำตอบได้ ไม่มีที่ปรึกษา ในเรื่องที่เราอยากรู้ ถามผู้รู้เขาก็ไม่มีเวลาให้เรา เกรงใจเขามาก ๆ
เช่นนั้นเอง :
เมื่อเป้าหมายชัดเจน เราจะต้องรักการทำงานนั้นเป็นแน่ และจะมีเรื่องให้คิดให้ทำอย่างต่อเนื่อง ต่อไปจะพบเองว่ามีบางอย่างที่เรายังทำไม่ได้ ก็จะได้เรียนรู้ สิ่งจำเป็นต้องรู้ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเราจะค่อยๆ เก่งโดยไม่รู้ตัว และ เป็นการเก่งที่มีสาระ คือได้งานที่เป็นประโยชน์ด้วย ถ้าจุดประสงค์สำคัญของงานที่ทำ ไม่ได้เน้นที่ตัวเอง แต่สนใจประโยชน์ผู้อื่น คือมองออกนอกตัวด้วยความเสียสละ .. งานก็จะยิ่งก้าวหน้าได้ง่าย พร้อมกับความรู้ความสามารถที่เพิ่มพูนขึ้นรื่อยๆครับ
เด็กน้อยน่ารัก :
ขอบคุณ ค่ะ สำหรับ คำแนะนำ ดี ๆ.
......... อย่างนี้ผมก็เรียกว่า การทำงาน ครับ !
ความเห็น (12)
ครับ
ผมว่าอาจารย์กำลังแซวผมนะครับ
อาจารย์เรียกไปก็ได้ ว่าการทำงาน
แต่ทำงานอย่างไรให้ได้งาน นั้น น่าจะเป็นอีกเรื่องนะครับ
ที่ผมเขียนว่า งาน ผมเน้นตัวหลังครับ
ผมชอบแซวเพื่อนว่าชอบพูดว่าตัวเองมีผลงาน
ขอแถมหน่อยว่า มีลูกกี่คน
ตอบว่า ๒ คน
ผมถามว่า แล้วทำงานมาเท่าไหร่ จึงได้ผลงานเท่านี้ คิดประสิทธิภาพกี่ %
บางคนก็ตอบว่าไม่ถึง ๑%
พ่อผาย ปราชญ์แห่งบุรีรัมย์ เคยตอบว่า ต้องใช้ความพยายามถึงกว่า ๘๐๐ ครั้ง จึงได้ลูกคนแรกมา
คิดเป็น % แค่ประมาณ ๐.๑%
อันนี้ อย่า ซีเรียสนะครับ เทียบให้ดูเล่นๆ ว่างาน ผลงาน และการทำงาน มันต่างกันอย่างไรครับ
ขอบคุณ ท่าน ดร. แสวง รวยสูงเนิน มากครับที่ให้เกียรติมาเยี่ยม
- เปล่าแซวนะครับ .. แค่คิดและเขียนต่อ เล่นๆ แต่ก็ยอมรับว่าเหตุอยู่ที่การไปอ่าน บันทึกนี้ ของท่านนั่นแหละ
- ตกลงเป็นอันชัดเจน ว่า "การทำงาน" นั้นอย่างหนึ่ง นับเป็นการ "ก่อเหตุ" ส่วน "ผลงาน" นั้นเป็นอีกตัวหนึ่ง
- "การทำงาน" มีหลายแบบ หลายระดับ บางอย่างต้องคิดให้หนักในเรื่อง "ประสิทธิภาพ" แต่บางอย่าง เช่นการเขียนบันทึก บางบันทึก รวมทั้งตัวอย่างเรื่อง พ่อผาย ไม่ต้องเน้น "ประสิทธิภาพ" หรือ "ผลงาน" เพราะ เพียงแค่การ "ก่อเหตุ" ก็ให้ความเพลิดเพลิน เจริญกาย-ใจ ดีอยู่ จึงยังเห็นคนทำงานแบบมักน้อย ลงทุนลงแรง "ก่อเหตุ" โดยไม่ต้องเล็งผลลัพธ์ อยู่ทั่วๆไป
พาดหัวบันทึกนี้ของอาจารย์พิมพ์ ง ตกไปเล่าครับ
- อย่านี้
- กำลังมาบอกแต่ช้ากว่าพี่นงครับ
- ผมยกตำแหน่งให้พี่โอ๋ครับ ขอเป็นผู้ช่วยครับ
- ยิ้ม ยิ้ม
ขอบคุณมากครับ
- ครูนงเมืองคอน สอนเด็กอยู่เมื่อ 2-3 วันนี่เองครับ เรื่องความละเอียดรอบคอบ ก่อน Post อะไรต้องตรวจให้ดี ปล่อยผิดออกไป บ่อยๆ มากๆ สุดท้ายใครก็เห็นเป็นเราเป็นคนไม่รอบคอบ .. แล้วก็ถึงคิว "อิเหนาเป็นเอง" ขอบคุณมากครับ แก้ไขแล้วนะ
- คุณ น้อง โอ๋-อโณ ... ความจริง พี่ - น้องก็ "ตาหาเรื่อง" พอกันแหละ .. แต่เขาเรียก หาเรื่องแบบสร้างสรรค์ ไม่มีโทษ หลายคนชอบครับ
- คุณ น้องชาย นาย ขจิต ฝอยทอง ... เอ .. ตำแหน่งจะให้ใครก่อนดีนะ ธรรมเนียมเขาว่า Lady First ! แต่บางคนก็ว่าบางเรื่องก็ต้อง Gentle man before !
- สุดท้าย .. ยังไม่ให้ผ่านทั้งคู่ เพราะไม่เห็นแก้ให้ ครูนงเมืองคอน เลยนี่ หลุดรอดสายตาไปได้ไงนะ ..
" พาดหัวบันทึกนี้ของอาจารย์พิมพ์ ง ตกไปเล่าครับ "
ครูนง คงแกล้งทำตัว ป หาย เพื่อทดสอบคุณสมบัติว่าที่ หัวหน้าชมรม
อาจารย์แฮนดี้แมน ครับ
แบบว่า.....ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเองจนได้อีกแล้วครับท่าน...5555...
โอ๊ย...ขาดคุณสมบัติกันหมดเลยนะคะ เป็น"อิเหนา"เอง เอ๊ย...อิเหนาเป็นเองกันทั้งนั้นเลย
แต่ว่าในความเห็นนี่คงต้องยกเว้นนะคะ เพราะพอ post ไปแล้วแก้เองไม่ได้ ถึงจะเห็นว่าผิดก็เถอะ แถมบางทียังไม่ทันเสร็จดี เผลอกด enter ก็ไปแล้วเหมือนกัน
ไว้เรามาขอทดสอบเป็น"ยามภาษา"กันใหม่นะคะ คุณขจิต และครูนง เริ่มจากบันทึกต่อๆไปของคุณพี่ Handy นี่แหละ ใครเจอที่ผิดก่อนกัน
- แวะมา ก๊อก ก๊อก เยี่ยมค่ะ
ขี่จักรยาน วนมาดูอีกรอบครับ
- ครูนง ครับ .. อันว่า ความแก่ ไม่เคยปรานีใคร .. นับวันยิ่งแข็ง ยิ่งตึง .. หมายถึง ตับ/หลัง และ หู นะครับ. .. ฝากบอกน้องๆ หลานๆด้วยครับว่า .. เป็นไปได้ อย่าแก่เลย ไม่ดี
- คุณน้อง โอ๋ .. ไม่ต้อง เอ๊ย หรอก เล่นเป็นอิเหนาได้ .. ตัดผมสั้นดู แมน อยู่แล้ว .. เล่นไม่ยาก
- คุณ Bright Lily เมื่อไหร่จะ upload รูปขึ้นแทน ดอกไม้เสียทีล่ะ .. แหม เคาะเบาจัง ตั้งแต่ 4 ทุ่มครึ่ง ไม่ได้ยินครับ รู้ก็เพราะมาเขียนบอกนี่แหละ .
- อาจารย์ขา ดอกไม้เค้าสวยอยู่แล้ว คนอ่านก็ชินแล้วค่ะ
- แต่บันทึกข้างในเนี่ย แต่ละตอนก็บังคับคนอ่านให้ดูรูปอยู่แล้วค่ะ ปักกิ่งกี่ตอนกี่ตอนก็มีรูปค่ะ
สิริรัตน์ ศรีวัฒนะ
- อาจารย์ค่ะ อ่านแล้วประทับใจ คิดว่าปัจจุบันจะหาอาจารย์ที่มีจิตวิญญาณความเป็นครูไม่ได้แล้ว เพราะยุคสมัยเปลี่ยนไป
- กำลังเหนื่อยกับเรื่องบางเรื่อง แต่อ่านแล้วทำให้ต้องสู้ค่ะ