ขนมชั้นกับวันครู

อันที่จริงผมเป็นคนไม่อี๋ออ ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับวันใดใดที่สมมติบัญญัติกันขึ้นในสังคมมากนัก จะวันพ่อ วันแม่ ปีใหม่ ลอยกระทง สงกรานต์ คริสต์มาส แตงค์กีฟวิ่ง ผมปล่อยผ่านเลย และใช้การประพฤติของชีวิตทั้งชีวิตเป็นเครื่องบูชา ยกตัวอย่างว่าวันพ่อกับวันแม่ ผมคิดว่าไม่มีอามิสบูชาใดจะดีเท่า สิ่งที่ผมปฏิบัติวันนี้ที่เชื่อว่า พ่อแม่คิดถึงผมแล้วต้องสบายใจวางใจไม่กังวลอะไรกับผมนักหนา แม้จะไม่ได้สร้างความภูมิใจอะไรให้ท่านนักก็ตามที วันครูวันนี้ก็เช่นกัน ผมเองจะขวยเขินมาก ที่จะไปแสดงออกเป็นนาฏกรรมเชิงสัญญะใดใดว่ารักครูมันเขินน่ะครับบอกตรงๆ แต่สิ่งที่ผมทำคือ ในใจผมนั้นไม่เคยลบหลู่ดูหมิ่นครู นำเอาวิชาความรู้มาตอบแทนสังคมเท่าที่กำลังจะมี และส่งต่อความรักความเมตตา ไปยังลูกศิษย์ ครูของผม เคยเมตตา  ใส่ใจ ห่วงใย ดูแลต่อผมอย่างไร ผมตั้งใจจะส่งต่อสิ่งนี้โดยไม่อิดออด ดังนั้นผมจึงไม่ลังเลที่จะช่วยนักเรียนที่ตกทุกข์ได้ยากทุกคน เท่าที่รู้และมีกำลัง 

แต่สำหรับวันครูปีนี้ ผมกลับตื่นมาด้วยการได้กลิ่นและเกิดนิมิต ในภาพของขนมชั้น ซึ่งมันเป็นขนมชั้นที่คุณครูผู้สอนผมอ่านเขียน ก.ไก่ ก.กา คนแรกได้ให้เป็นรางวัลสำหรับนักเรียน ป.1และป.เตรียม ที่เขียน และอ่านได้ ในแบบฝึกของวันนั้น นักเรียนร่วม20คน ครูแบ่งขนมออกทีละชั้นๆ สมัยนี้ จะเรียกแรงจูงใจทางบวก หรือจะมีคนกล่าวหาครูผม ว่าในทางทฤษฎีใช้วิธีจูงใจที่ผิดก็ตามที แต่ครูก็เอาขนมชั้นที่เชื่อว่าครูตั้งใจซื้อมาทานเอง แบ่งแจกพวกเราเสียเกือบหมด และผมก็เริ่มจะเขียนและอ่านเป็นตั้งแต่วันนั้น ผมจึงใช้โอกาสรำลึกถึงพระคุณครู ด้วยใจนอบน้อม เพราะหลังจากนั้นอีกไม่นานครูก็ย้ายไปที่อื่น ผมไม่ได้เจอครูอีกเลยนับจนถึงวันนี้ ครูสุนทรี เทียนดี แห่งรร.วัดแดงอภัยฤกษ์ราษฎร์ อุปถัมภ์ รร.ที่ ถูกยุบไปเนิ่นนานกว่ายี่สิบปี