​คำว่า "พุทธศิลป์" ต้องใช้เวลา ทุน และ ทักษะ ในการ "จำ"

คำว่า "พุทธศิลป์" ต้องใช้เวลา ทุน และ ทักษะ ในการ "จำ"

****************************************
คนบางคน จำหน้าคนได้เร็ว เห็นแค่เสี้ยววินาที ก็จำได้
บางคนดูแล้วดูอีก ก็ยังจำไม่ได้
บางคน จำได้เฉพาะคนที่เห็น
บางคน จำเค้าโครงได้ แม้แต่เห็นญาติพี่น้องของเขาก็รู้ว่ามีส่วนคล้ายกับคนที่จำได้แล้ว

นับว่ามีหลากระดับของความสามารถของการ "จำ"

นี่คือ "ทักษะ" ในการจำหน้าคน
------------------------------------------------
แต่การที่เราจะจำหน้าใครได้ เราต้องมั่นใจว่าเขาเป็นคนคนนั้น จริงๆ

ไม่ใช่คนอื่นปลอมตัวมา ที่ต้องมีหลักการยืนยันมากมาย
เพราะแม้แต่บัตรประชาชน ก็ยังมีการปลอมแปลงได้ ไม่ต้องไปคิดถึงจดหมายรับรองของใครก็ไม่รู้
และการรับรองจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้อีก และคนรับรองบริสุทธิ์ใจ หรือ มีความรู้พอหรือเปล่า ยิ่งไม่รู้อีก

หรือบางทีก็ไม่สนใจ ขอแค่มีเศษกระดาษพร้อมลายเซ็นต์ (จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้) รับรองมา ก็ยอมรับเลย

อย่างนี้ ความจำดีขนาดไหน ก็ไร้ประโยชน์ เพราะไปจำสิ่งที่ไม่จริงเสียแล้ว
------------------------------------------

การจะมีของจริงมาให้จำ ก็ต้องใช้เวลาค้นหา ใช้เงิน และ ทรัพยากรด้านต่างๆ โดยเฉพาะ "บารมี" ที่สูงพอ ที่จะช่วยนำทางในการค้นหา

แม้มีเงิน และมีความรู้ แต่ไร้"บารมี" ก็หาของแท้ไม่ได้

แล้วจะไปศึกษา "พุทธศิลป์" จากอะไร

รูปก็เก๊ ตำราก็เก๊ พระที่ตัวเองมีก็เก๊ เพื่อนที่มีก็เพื่อนเก๊ เล่นแต่ของเก๊ๆ ฯลฯ
-----------------------------------

แนะนำให้มาเรียน ก็สารพัดอ้าง.......แค่เพียง ไม่สนใจจริงๆ
(ติดเงิน ติดงาน ติดสุขภาพ ติดลูก ติดหลาน ติดเมีย ติดพ่อ ติดแม่......ฯลฯ แล้วแต่จะคิดหาข้ออ้างได้)

แนะนำให้เลิกไปเสีย....... ก็ไม่ยอม เพราะ ยังติดในกิเลส ที่ตัวเองไม่มีทางทำสำเร็จ
------------------------------
ชีวิตคนเหล่านี้ ก็เลยวนเวียนอยู่กับพระเก๊ ตลอดชีวิต

ด้วยเหตุฉะนี้.........เอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++