เรื่องนี้เขียนมา..เพื่อปลอบใจกัน...การเดินทาง..ที่ยาวนาน..ในชีวิตสั้นๆ..แค่ประมาณ..สองหมื่นกว่าวัน......
การเดินทางที่..วนไปวนมา..อยู่กับ..สิ่งที่เรา"ไม่รู้"..และ"อยากรู้..".ชีวิต..หลังความตาย..
เขาเขียนว่า...อ่านเล่มนี้..ชีวิตจะไม่เจอ..ทางตัน...
ขอบคุณ..ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญ...ที่เปิดทางตัน..ด้วยการ..จุดตะเกียง..ดีกว่า..ด่า..ความมืด..
กับ "ธรรมชาติ..คน"..ในแกลลอลี่ชีวิตวันนี้..(มีตังค์..ก็ไปซื้ออ่าน..กันนะ)...(ถ้าไม่อยากซื้อ..ยายธีให้ยืมอ่าน..จ้า...)...
"ไปจิบน้ำชากับคนๆนี้..และการ..โคชชิ่ง..คน...สอนคนให้เป็นคน...น่าสนใจ..มากๆ...เจ้าค่ะ.."...
"ไม่อยู่..คุยด้วยกันก่อนรึ..."..ถูก..ถามเมื่อ..กล่าวคำ.."ลา"
"ไม่ค่ะ..ไม่มีเรื่อง..คุย"....
"เอ่อะ..ไม่เป็นไร".....
บนเส้นทาง..บันทึก..เมื่อวันวาร..ในแกลลอลี่ชีวิตวันนี้....
This reminds me of a little incident that I wrote about some 3 years ago. See
"Rock Man: https://www.gotoknow.org/posts/545034
Much of human nature is to blame others for her/his mishaps. Even a rock!
;-)
จะไปหาซื้อค่ะ
- มากราบคุณยายครับ..
- มาด้วยใจ..
- รักและคิดถึง นะครับ..
ชยพร แอคะรัจน์
ได้ยินเรื่องราวของหนังสือเล่มนี้อยู่เหมือนกันครับ
จะไปหามาอ่านบ้างละครับ
ขอบคุณครับคุณ ยายธี