โดยคำว่า สร้างหลาให้หมานอน มาถึง "บองหลาเวียนแลน"

หลายคนมีงานเชิงประเด็นที่ประจักษ์ เป็นภูมิรู้ฝังลึก จึงมักถูก นักวิจัย นักวิชาการมาจีบ มาชวนทำงาน ทั้งๆที่ตั้งใจทำงานประเด็นงานชุมชนเพียงอย่างเดียว แต่ท้ายที่ที่เมื่อถูกนักว่าชาการ พูดคุยมากๆเข้าก็หลงลม ร่วมปฏิบัติการด้วย เปรียบเหมือนแลน(เหี้ย)ที่ หนี บองหลา (จงอาง) ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ นึกว่าปลอดภัยแล้ว แต่พอบองหลา เวียนโคนไม้หลายรอบ ตาลาย หล่น(ตก)จากต้นไม้ ต้องตายกับบองหลา .

สิบกว่าปีที่ทำงานชุมชน วนเวียนบนเส้นทางนี้ พบประสบเหตุการณ์หลายอย่าง ทั้งเพื่อนร่วมงาน ข้าราชการ นักวิชาการ จึงต้องกลับมาทบทวน พรวนความคิดในการทำงาน ในการไปสร้างปฏิสัมพันธ์ กับหลายบุคคล ถอดบทเรียนในการทำงาน ในเรื่อง การไปปฏิสัมพันธ์ สานพลัง กับบุคคลต่างๆ โดยมีตัวชี้วัดว่า ในการทำงานชุมชน ยิ่งทำ ยิ่งมีเพื่อนมากขึ้น ก็ถือว่าผ่านตัวชี้วัดในการสานพลัง สร้างปฏิสัมพันธ์ แต่หากทำงานไปๆ เพื่อนๆหรือหน่วยงานยิ่งน้อยลง หดหายไป ก็แสดงว่าไม่ผ่านตัวชี้วัดของการปฏิสัมพันธ์

.....ในคืนวันหนึ่งที่ได้ไปนอนแคงแหลงเรื่องการทำงาน(นอนตะแคงคุยกันเรื่องชาวบ้าน) คนทำงานที่ผ่านมาที่ บ้าน คุณ เสรี กลิ่นจันทร์ ที่ไสนายขัน ในรอบสิบปี ตั้งแต่ โครงการ"ดับบ้านดับเมือง"เรียนรู้อยู่ดีที่ปักษ์ใต้" มาถึงแผนแม่บทชุมชน 4 ภาค แตกแขนงมาเป็นประเด็นต่างๆมากมาย ในครั้ง ดับบ้านดับเมือง ตอนสรุป ปิดโครงการ เทือก บรรทัด หรือเปลื้อง คงแก้ว ได้สรุป ปิดโครงการสั้นๆ ง่ายๆว่าโครงการดีมีประโยชน์ แต่ปิดโครงการแล้ว เสร็จโครงการแล้ว เหมือนกับว่า สิ่งที่ได้

"เหมือนการสร้างหลาให้หมานอน"(สร้างศาลาให้สุนัขนอน)

เพราะฉะนั้น ต้อง"ถีบฝาหลา ยิกหมาลง"(พังฝาศาลาไล่หมาลงจากศาลา)

ซึ่งทำให้นักพัฒนาท้องถิ่นชุมชน ต้องถอดระหัส ตีโจทย์ การทำงานให้ออก อีกคำหนึ่งที่ โดนใจคือคำว่า

"บองหลาเวียนแลน"(งูจงอาง เวียน ตะกวด)

เราคนทำงานพื้นที่ หลายคนมีงานเชิงประเด็นที่ประจักษ์ เป็นภูมิรู้ฝังลึก จึงมักถูก นักวิจัย นักวิชาการมาจีบ มาชวนทำงาน ทั้งๆที่ตั้งใจทำงานประเด็นงานชุมชนเพียงอย่างเดียว แต่ท้ายที่ที่เมื่อถูกนักว่าชาการ พูดคุยมากๆเข้าก็หลงลม ร่วมปฏิบัติการด้วย เปรียบเหมือนแลน(เหี้ย)ที่ หนี บองหลา (จงอาง) ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ นึกว่าปลอดภัยแล้ว แต่พอบองหลา เวียนโคนไม้หลายรอบ ตาลาย หล่น(ตก)จากต้นไม้ ต้องตายกับบองหลา ..... เมื่อหลายปีก่อน ได้ถอดบทเรียนไว้ว่า พวกเรา เหมือนนกคูด ในรังนกจาบ( นกกะปูด ที่ตายในรังนกกระจาบ)https://www.gotoknow.org/posts/333171

ปีนี้ ถอดบทเรียนได้ว่า การทำงานอย่าให้เป็นเช่น บองหลาเวียนแลน จึงต้องเว้นระยะห่างในการปฎิสัมพันธ์ กับ บุคคลหรือหน่วยงานภายนอกให้มากขึ้น

เขียนใน GotoKnow โดย วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
ใน เหมือนแรงหนึ่งผลักดันให้ฉันเขียน

คำสำคัญ (Tags): #บองหลาเวียนแลน#นกคูดในรังนกจาบ#สร้างหลาให้หมานอน#ถีบฝายิกหมาลง

หมายเลขบันทึก: 596840เขียนเมื่อ 29 ตุลาคม 2015 22:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม 2015 22:36 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (16)

sr

เขียนเมื่อ 30 ตุลาคม 2015 04:15 น. ()

A great lesson for all!

One aim of community projects (initiated from outside the community) is to transfer responsibility to the community and to 'wean' the community from relying on outside help.

Good health and good friends!

เพชรน้ำหนึ่ง

เขียนเมื่อ 30 ตุลาคม 2015 09:23 น. ()

-สวัสดีึครับ

-ตามมาอ่านคำสอนจากผู้รู้...

-ถึงบางอ้อ...ว่าอ๋อ...."บอกหลาเวียนแลน"

-อีกคำที่ชื่นชอบคำกริยาเช่นนี้"นอนแคงแหลงเรื่องงาน"ครับ

-หากเทียบเป็นภาษาเหนือของบ้านผมแล้วยากนักที่จะแปลความ 555

-น่าไป"นอนแคงแหลงเรื่องงาน"กับท่านสักเพลา...

-ด้วยความระลึกถึงท่าน วอญ่า....คร้าบ...

ต้นโมกข์

เขียนเมื่อ 30 ตุลาคม 2015 18:37 น. ()

สาธุ เป็นการสังเกตุการณ์ และสัมภาษณ์ เหมือนจะเป็นคนในชุมชน แต่สุดท้ายต้องออกมาเหมือนเป็นคนนอก

วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

เขียนเมื่อ 31 ตุลาคม 2015 06:22 น. ()

ขอบคุณท่าน sr………

ถึงแปลภาษาไม่ถนัดในความเห็น

ก็ดำน้ำเดาไปด้วยจำเป็น

พอมองเห็นความหมายที่ให้มา......

</strong>

ไม้สะดึง

เขียนเมื่อ 31 ตุลาคม 2015 08:52 น. ()

คิดอยู่ห่างๆ ระหว่างทำงานอย่างใกล้ชิด รูปธรรมของสังคมที่เรียกว่าชุมชน ภายใต้งานวิชาการขั้นสูง ดูจะเป็นเรื่องเดียวกัน ที่ไม่มีวันบรรจบกันได้ ยากนักที่คนชุมชนจะเข้าใจและเข้าถึง ทำให้เหมือนจะเป็นจอมยุทธไร้ทิศทาง ดูเคว้งคว้างและเลื่อนลอย ไม่อยากให้สิบปีหลังของคนรุ่นใหม่ต้องมายืนจุดเดียวกับเมื่อสิบปีที่แล้ว ไม่ใช่ "บองหลาเวียนแลน" แต่ แต่เป็นการ "ภายเรือในอ่าง" หรือปล่าว อิอิ