ห้องเรียนห้องใหญ่ที่เรียกว่าโลก : จุดเริ่มต้นการเดินทาง
ความเดิม ครูไทยโชคดี มีโอกาสไปนำเสนองานที่ลอนดอน...แต่ด้วยเวลาที่จำกัด
ทำให้มีเวลาวางแผนน้อยมาก...เรียกว่าไปตายกันดาบหน้าในทุกๆเรื่อง...
ไหนๆได้ไปถึงลอนดอนแล้ว...ขอตะเวนเรียนรู้ห้องเรียนห้องกว้างใหญ่แห่งนี้แบบเต็มที่ เต็มเวลากันเลยคะ...
......................................................................
จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
บนเครื่องบินสายการบินไทยจากกรุงเทพ มุ่งหน้าสู่ลอนดอน
ตั๋วเครื่องบินระบุเวลาถึงปลายทางอีก 12 ชั่วโมง ข้างหน้า
โชคดีได้นั่งติดหน้าต่าง...แม้จะกินอาหารรองท้องมาบ้าง
แต่เมื่อเห็นเมนูอาหารบนเครื่องก็อดไม่ได้...
ก็จัดการอาหารที่เสิร์ฟโดยนางฟ้าบนเครื่อง (Flight-Attendant) แบบอิ่มแปร้....
จากนั้นควักเอาใบ Landing Card มากรอกให้เรียบร้อย
ก่อนจะหลับแบบเต็มอิ่ม เต็มที่ ขอจัดกระเป๋าสะพายใบเล็กนี้ให้เรียบร้อยซะหน่อย
พอนึกถึงกระเป๋า...ก็ต้องแอบยิ้มขึ้นมาคนเดียว...
เสื้อผ้าหลายตัวเพิ่งซื้อเมื่อไม่ถึง 5 ชั่วโมง...แน่นอนมันไม่ได้ถูกซักสักตัว...
เงินเพิ่งแลกมา...ยังอุ่นๆอยู่ในกระเป๋า
ระหว่างที่คิดมือควานไปเจอกระดาษที่พับเป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆทับไปทับมา
ถูกเก็บไว้ในซอกกระเป๋าอย่างดี
.................................................................
.................................................................
"ความฝันของฉัน...ขอสักครั้งให้ได้ทุนไปนำเสนองานต่างประเทศ"
................................................................
................................................................
(...มีข้อความก่อนและหลังจากข้อนี้ แสดงว่าคงฝันไว้เยอะมาก 55)
ความทรงจำที่ยังพอมีเกี่ยวกับกระดาษใบนี้หลั่งไหลเข้ามา
คงเป็นช่วงที่อ่านหนังสือแนวพัฒนาตนเอง ไม่ว่าจะเป็นของ ไบรอัน เทรซี่, รอนดา เบิร์น
บัณฑิต อึ้งรังษี, พี่หนูดี วนิษา เรซ แล้วอ่านเจอเรื่อง "พลังของการเขียน"
โดยปกติเป็นคนชอบเขียนไดอะรีอยู่แล้ว จึงชื่นชอบเทคนิคนี้เป็นพิเศษ
เพราะการเขียน--- ช่วยให้ทบทวนความคิดของตนเอง
เพราะการเขียน --- ช่วยให้เรามีสมาธิอยู่กับตัวเอง
เพราะการเขียน --- ช่วยบรรเทาความทุกข์ ความเครียด
(เราสามารถระบายเท่าที่เราไว้ใจว่าเก็บได้ดีเท่าไร 55)
เพราะการเขียน --- ช่วยให้เรารู้เป้าหมายของตนเอง
ดังนั้นสำหรับการเดินทางครั้งนี้
คงเริ่มต้นที่ "ความฝันเฟื่อง...ที่ถูกเขียนลงไปในเป้าหมายของตนเอง นั่นเอง"
ก่อนที่ความคิดจะวุ่นวายกับเรื่องกระดาษแผ่นนั้นมากไป
ผู้ชายคนข้างๆ เป็นชาวต่างชาติก็ชวนคุย
"ลุงไมค์" เป็นคนอังกฤษโดยกำเนิด
ทราบคร่าวๆว่าลุงใหม่สอนวิชาสิ่งแวดล้อมอยู่ในมหาวิทยาลัยทางภาคเหนือ
มาอยู่เมืองไทยเป็น 10 ปี และติดใจไม่ยอมกลับอังกฤษ
แต่กลับรอบนี้เพราะญาติป่วย....
คุยกันนานเกือบ 2 ชั่วโมง เผลอหลับกันไปตอนไหนก็ไม่แน่ใจคะ
แต่รู้สึกว่าดีจัง...คุยกับลุงไมค์รู้เรื่อง ไปอยู่อังกฤษคงไม่อดตายล่ะ (ฮา)
ก่อนเครื่องลง...ลุงไมค์ชี้ให้ดูสีเขียวๆ..บอกว่ามันคือ ลอนดอนอาย คะ
ขอนอกเรื่องมาเรื่อง "พลังการเขียน" สักนิดนะคะ
ภาพซ้ายมือ...คือ ภาพด้านบนคือ Diary เขียนว่า อยากทำหนังสือเล่มเล็กๆของตัวเองแบบในรูปที่ร่างไว้
ซึ่งเขียนไว้พอรู้ว่าจะได้ไป Take course
ส่วนข่่างล่างคือหนังสือที่ครูปุ้มได้ทำจริงๆคะ จะเห็นว่าเหมือนที่บันทึกเลยคะ
(ทั้งๆที่ลืมเรื่อง Diary ไปแล้วนะคะ พอมาเปิดเจอต้อง Wow ทุกทีเลยคะ)
ภาพขวามือ...คือ ภาพผู้หญิงผมยาว ใส่ชุดข้าราชการ...เขียนตั้งแต่ตอนเรียนปี 4 พอจบปั๊บ สอบได้ทุน เรียนครูตามภาพเลยคะ
ภาพบน เป็นภาพเครื่องบิน คือความฝันอยากไปเมืองนอกบ้าง และได้ทุนเรียนคะ
สาวนภาพชาย-หญิง คือ อยากแต่งงานก่อน 30 ปี เลยเขียนสเปกของชายในฝันไว้คะ ได้เกือบครบนะคะ (ฮา)
>>>อยากชวนให้มาเขียนกันคะ โดยเฉพาะเด็กวัยรุ่น วัยวุ่นวาย
การเขียนจะช่วยให้เราได้มีช่วงเวลากับตัวเอง
ได้สะท้อนคิด (การทบทวนเรื่องราวต่าง) เกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ
ครูปุ้มมักจะเขียนใน 3 หัวข้อคะ (อาจจะเขียนแค่เรื่องใดเรื่องหนึ่ง หรือเขียนทั้งหมดก็ได้คะ)
1. เรื่องราวที่น่าสนใจวันนี้ ที่เราอยากจดจำ เช่น คำพูดดีๆ ตัวอย่างดีๆ แรงบันดาลใจดีๆ ข้อความที่โดนใจ
2. ความฝัน สิ่งที่อยากจะเป็น อยากจะมี ทักษะที่อยากฝึก
3. ขอบคุณ ขอบคุณใคร อะไร ก็ได้ ที่เรารู้สึก แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆคะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านและสนุกกับการเขียนนะคะ
ครูปุ้ม
ความเห็น (4)
มาติดตามส่งกำลังใจไปลอนดอนค่ะ
...อย่าลืมขึ้น London Eye นะคะ...Have a good trip kha
เป็นคำถามที่ดีมากค่ะครูปุ้ม ไว้พี่จะเอามาถามกันสนุกๆ ใน GotoKnow นะคะ
ขอบพระคุณทุกกำลังใจนะคะ
ด้วยรักคะ
ครูปุ้ม ^___^