ชีวิตที่พอเพียง : ๒๐๓๙. นั่งชื่นชมบรรยากาศที่ลานหน้าพิพิธภัณฑ์ศิริราชพิมุขสถาน
เช้าวันที่ ๙ ต.ค. ๕๖ ผมมีบรรยายเรื่อง New Dimensions of Knowledge Management : Beyond Learning Organization ที่ศิริราชเวลา ๘.๔๐ น. คุณสรพงศ์ โชเฟอร์ของผมบอกว่ากลัวรถติด ขอออกจากบ้านเวลา ๖.๓๐ น. ปรากฎว่ารถคล่องอย่างประหลาด ผมไปถึงศิริราชเวลา ๗.๐๐ น.! ผมจึงไปเดินเล่นและนั่งกินบรรยากาศที่ลานหน้าพิพิธภัณฑ์ศิริราชพิมุขสถาน หนึ่งชั่วโมง
อากาศเย็นสบาย ลมพัดโชยมาตลอดเวลา ผมขออนุญาตเจ้าหน้าที่ นั่งที่เก้าอี้อะลูมิเนียมอย่างดี ที่มีอยู่ตัวเดียว เดาว่าจัดไว้ให้เจ้าหน้าที่นั่งรักษาการณ์ความเรียบร้อย อยู่ใต้ต้นลิ้นจี่ และมีร่มไม้อื่นๆ อีกหลายต้น ให้ร่มเงาร่มรื่นยิ่งนัก ผมบอกตัวเองว่า ดั่งอยู่บนสวรรค์ รู้สึกคล้ายๆ กับตอนไปนั่งริมแม่น้ำนครชัยศรีที่สวนสามพราน ตามบันทึกที่นี่ แต่คราวนี้ไม่มีเสียงเพลงไพเราะ มีแต่เสียงเรือหางยาวในแม่น้ำเจ้าพระยา และเสียงอึกทึกอื่นๆ ผสมเสียงนก
เช้านี้อากาศดี แดดจ้าแต่ยังเช้าจึงไม่ร้อน ก่อนนั่งผมเดินมรอบๆ บริเวณเสียก่อน เป็นการชมความเปลี่ยนแปลงจากที่มาชมฉบับเต็มรูปคราวที่แล้ว ซึ่งบันทึกไว้ที่นี่ คราวนี้เห็นว่าต้นไม้ที่ย้ายมาปลูกเริ่มแตกกิ่งใบงามสะพรั่ง ต้นลีลาวดีสีขาวออกดอกช่อใหญ่งามมาก และกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้ความสดชื่นยิ่งนัก มีคนมาวิ่งออกกำลังกาย ๕ คน โดยทะยอยมา ต่างเวลากัน คู่หนึ่งเก็บดอกร่วงของลีลาวดีกลับบ้านด้วย
ผมคิดในใจว่า ผมช่างมีบุญเสียจริงๆ ที่มีโอกาสได้นั่งซึมซับบรรยกาศ “ดั่งสวรรค์” ในที่ต่างๆ อยู่บ่อยๆ โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ เลย
ตอน แปดโมงเช้า ก็มีหญิงชายอายุราวๆ ๓๐ คู่หนึ่งหิ้วถุงใบโตเข้ามา และถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่าถ่ายรูปได้ไหม เจ้าหน้าตอบอย่างสุภาพว่า “ถ่ายได้ครับผม”
ผมนึกในใจว่า อีกหลายปีข้างหน้า เมื่อตกแต่งพื้นที่อีกฝั่งหนึ่งของปากคลองบางกอกน้อยเป็นสวนสาธารณะ และมีสะพานเชื่อมาฝั่งนี้ จะมีที่พักผ่อนหย่อนใจ และออกกำลังกายที่ “สุดยอด” ผมหวังจะได้อยู่เห็นสวนนี้
วิจารณ์ พานิช
๙ ต.ค. ๕๖
.JPG?1384908740) |
|
ถ่ายไปทางทิศใต้ |
|
ดอกมหิดลกันภัย ดอกไม้ประจำมหาวิทยาลัยมหิดล
|
|
เถาและพุ่มมหิดลกันภัย |
|
ถ่ายจากจุดที่ผมนั่งไปทางแม่น้ำเจ้าพระยา |
|
จุดที่นั่งเสวยสุขดั่งขึ้นสวรรค์ |
|
ถ่ายไปทางทางเข้าสวน
|
|
ถ่ายไปทางคลองบางกอกน้อย (Small)
พลับพลึง
|
ความเห็น (2)
อาจารย์ครับ...ทั้งหมดนี้มีรูปที่พิเศษกว่ารูปอื่นของอาจารย์เพียงรูปเดียว คือรูป ‘เสวยสุข’ ผมเห็นความพิเศษตั้งแต่อาจารย์ไม่ได้เลือกถ่ายต้นไม้ใบหญ้า อาคารสถานที่เช่นที่เคยถ่าย แต่ผมเห็นอาจารย์อยู่ในภาพเลย จากการที่อาจารย์บรรจงให้ติดคอมพิวเตอร์ กระเป๋า และเก้าอี้นั่ง ผมชอบมากครับโดยเฉพาะคำบรรยายภาพ ประกอบกันเข้าแล้วพิเศษตรงที่เห็นถึง ‘ความสุข’ อันเรียบง่าย ที่เราแสวงหาได้ในที่สงัดโดยไม่ยาก พอปรับเสร็จคำที่ผุดบังเกิดขึ้นใหม่ในใจตัวเอง ถ้าผมจะตั้งชื่อให้ก็คือ ‘นิพานน้อย’ หมายเลข ๑
กราบเรียนมาด้วยความเคารพ และกราบขออภัยหากเป็นการล่วงเกินครับ
พีรวัศ กี่ศิริ
ปล. ผมแอบทำกรอบให้เหมือนกับออกมาจากกล้องโพลารอยด์ และปรับความเข้มของแสงเฉพาะส่วน (Local Brightness) ถือเป็นการตีความซ้ำเล็กน้อย โดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของภาพล่วงหน้า อันเป็นการผิดมารยาทไปหน่อยนะครับ
อ่านแล้วมีความสุข ขอบพระคุณค่ะ อาจารย์