เมื่อสองเท้า...ก้าวไปเตะโลก (๑)

นานมากแล้วที่ไม่ได้ไปไหนหลังจากที่ตัดสินใจเรียนหนังสือ หาความรู้ เพื่อพัฒนาตนเอง และก้าวข้ามความคิดแบบเบื๊อก ๆ ของตัวเองมาได้ ผ่านค่านิยมหรือกรอบความคิดแบบครูที่ไม่ได้ต้องการเรียนไปเพื่อนำปริญญานั้นมาสอบเลื่อนเตำแหน่งป็นผู้บริหาร เพราะฉันรู้ได้ว่าฉันอยากเป็นเพียง "ครู" ผู้สอน แต่ต้องเป็นผู้สอนที่รอบรู้และรู้รอบ เพราะฉะนั้น "ความสุข" จึงเกิดขึ้นได้ทุกครั้งเวลาเป็นผู้สอนและเวลาที่ต้องเปลี่ยนบทบาทตนเองไปเป็นผู้เรียน เพราะฉันได้เลือกเรียนในสิ่งที่ฉันอยากเรียน ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่จะทำหน้าที่ทั้งสองอย่างให้ดีได้เท่า ๆ กัน ใน ๗ วัน ที่มีชีวิตแบบมาราธอนมาตลอด ๑ ปี ที่เรียนหนังสือ ได้เข้าใจถึงความรู้สึกความยากลำบากของพ่อกับแม่ที่เลี้ยงดูเราให้การศึกษาเรามา ได้รู้คุณค่าของการอดออม และการวางแผนการใช้ชีวิตที่ตัวเราเองต้องการ ได้เข้าใจความรู้สึกเหนื่อยล้าที่ไม่อยากทำอะไร แม้แต่กินข้าว ขนม ของโปรดทั้งหลายที่แม่ทำไว้รอท่าเวลากลับบ้าน รู้สึกแต่เพียงว่าอยากล้มตัวลงนอนทุก ๆ ครั้งเวลาเห็นที่นอนอยู่ตรงหน้า แต่ไม่เคยรู้สึกย่นย่อเวลาที่กลับไปทำหน้าที่ของลูกเลยสักครั้ง แม้จะรู้สึกว่ากายหยาบชักจะเสื่อมสลายคล้าย ๆ สนิมหรือน็อตที่กำลังคลายเกลียวและค่อย ๆ หลุดออกจากตัวของมันเอง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเพียง ๑ ปี ดูท่าการใช้ชีวิตกลับมาช้าลงอีกหน่อย เหมือนประหนึ่งผ่านสัปดาห์นรกของหน่วย SEAL ก็ไม่ปาน เงินที่เก็บหอมรอมริบไว้จึงได้นำมาใช้บางส่วนเพื่อเป็นรางวัลให้กับตัวเองบ้าง และทำให้ชีวิตได้ออกไปพบบางใครที่เราไม่รู้จัก ได้เข้าใจและเรียนรู้ในระหว่างทางของชีวิต.....ของกันและกัน จึงได้ออกเดินทางไปเตะโลกร่วมกันกับเพื่อน ๆ ซึ่งเป็นน้อง ๆ ที่เรียนด้วยกัน ทำให้เราได้เรียนรู้และเห็นคุณค่า....ในระหว่างทางของกันและกัน ไม่ง่ายนักที่เราจะได้ไปไหนต่อไหนด้วยกันอีก แต่ก็ไม่ยากเกินไปที่จะทำให้เรากลับมาพบกันอีก

(@^_________________^@)

เขียนใน GotoKnow โดย Wahoo_KrooKay
ใน มองโลก มองคน

คำสำคัญ (Tags): #เมื่อสองเท้าก้าวไปเตะโลก

หมายเลขบันทึก: 552301เขียนเมื่อ 2 พฤศจิกายน 2013 10:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 พฤศจิกายน 2013 11:29 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน