มีความภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกหลานชาวนาของ ตาทวดผิว ยายทวดทิพย์ เกตุวัง ตาทวดและยายทวดเป็นชาวนา ให้กำเนิดยายเชื้อและพี่ ๆ น้อง ๆ ได้ ๑๐ คน [ ตาทวดและยายทวดเก่งมาก ๆ ทำได้ยังไงเลี้ยงลูก ๆ มาได้ตั้งหลายคน....เสียดายที่เหลนเก๋เกิดไม่ทันเห็นตาทวดและยายทวด ] ยายเชื้อแต่งงานกับตาเจียกมีลูกชาย ๓ คน ลูกสาว ๓ คน แม่ของฉันเป็นน้องนุชสุดท้อง มีปู่ปารับราชการทหาร (เรือ) ย่าพยอมเป็นชาวสวน ปู่กับย่าอยู่ที่สัตหีบ ท่านให้กำเนิดลูกสาว ๑ คน ลูกชาย ๓ คน พ่อจ๋าฉันเป็นลูกชายคนสุดท้อง
ฉันเป็นลูกครึ่งระหว่างสิงห์บุรีกะชลบุรี แม่จ๋าเป็นสาวใจเด็ดเมืองสิงห์ มาพบรักแท้ กับพ่อจ๋าหนุ่มลูกน้ำเค็ม ตวามรักมาบรรจบพบกันพิกัดกลาง ๆ ที่เมืองสมุทรปราการนี่เอง จำไม่ได้ซะแล้วว่าพ่อจ๋าเจอแม่จ๋าที่ไหน
และแล้วทั้งคู่ก็ตกลงแต่งงานมีลูกเป็นของตัวเอง ๒ คน เป็นผู้หญิงทั้งคู่ค่ะ
วันที่ ๑ สิงหาคม ของทุกปี เป็นวันที่ฉันภูมิใจ๊....ภูมิใจ เพราะจะได้พุงกางกับกับข้าวฝีมือพ่อจ๋า เป็นวันพิเศษอีกหนึ่งวันของครอบครัวทั้งพ่อจ๋าและฉัน ฉันอายุห่างจากพี่สาวได้ห้าปี เคยคิดว่าไม่น่าจะมีพี่อย่างมัน ดูเหมือนจะเป็นช่องว่างระหว่างวัยมาตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะฉันโดนแม่ตีประจำอย่างที่ไม่รู้สาเหตุและรู้สาเหตุ แต่ดูเหมือนคุงพี่มันไม่เคยโดนเลย เป็นไปได้ไง ??? หรือว่าแม่จ๋ารักลูกไม่เท่ากัน ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง ^^" ไม่หรอกค่ะ พี่สาวของฉันไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เด็ก ๆ เป็นโรคโลหิตจาง ตอนเด็ก ๆ คุงพี่มันแค่สำออยเล็กน้อยถึงปานกลางก็เท่านั้นเอง อิ๊ อิ๊ ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ถึงแม้ตอนนี้จะดูถึก บึกบึนก็ตาม
มีพ่อจ๋าเป็นแรงบันดาลใจทำให้ประกอบอาชีพมัคคุเทศก์ได้หลายปี มีชีวิตการทำงานที่ได้ค้นหาประสบการณ์ แลกเปลี่ยนทัศนคติจากหลายอาชีพ การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า การวางแผนอย่างเป็นระบบ และการใช้จิตวิทยาอยู่ทุกทริปการเดินทาง เป็นการเดินทางของชีวิตที่ได้ประสบการณ์ดี ๆ มากมายทั้งสองข้างทาง จนกระทั่งแรงบันดาลใจของฉันจากไป ประจวบกับกรรมที่ทำมาในชาติภพก่อนที่ทำให้เกือบถึงชีวิต จนได้ตระหนักคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ ได้เห็นได้เข้าใจความรักที่แท้จริง รักที่ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ของแม่จ๋า ได้เห็นสายตาที่ปริ่มน้ำตาของแม่ นั่งมองดูฉันอยู่เป็นวัน ๆ ฉันจึงเห็นแรงบันดาลใจต่อมาที่ฉันจะต้องทำเพื่อคนที่รักฉันมากที่สุด รอต่อไปในวันพรุ่งนี้ไม่ได้อีกแล้ว " ต้องทำให้ท่านได้ประจักษ์รักของเรา " เพราะฉันไม่เหลือใครอีกแล้วที่จะรักฉันอย่างไม่มีเงื่อนไข ฉันเหลือแม่จ๋าเพียงคนเดียวที่จะได้ชื่นชมและภาคภูมิใจในตัวฉัน
จนในที่สุดความมุ่งมั่น บากบั่น พากเพียร อดทน ก็นำทางให้ฉันได้เข้าใจความรู้สึกของแม่จ๋าอย่างถ่องแท้ ว่าท่านภาคภูมิใจในวิชาชีพของท่านมากแค่ไหน แม่...ที่เคยเป็นแม่ครูของลูกศิษย์นับเท่าไหร่ก็นับไม่ถ้วนสักที
ฉันรู้สึกโชคดีหลายอย่าง
๑.ฉันได้ทำหน้าที่ของลูกโดยสมบูรณ์ ที่ได้ทำให้แม่จ๋าภูมิใจในขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ได้เห็นสายตาของท่านที่ทอดมองฉันยามไปทำงานอย่างสุขใจ ได้เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจของแม่จ๋า ได้เห็นแม่ทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยแม้กับข้าวจะไม่มีพระกระโดดกำแพง นกกระจอกเทศเจี๋ยนน้ำแดง ^^" แต่กับข้าวที่ได้กินกันไปคุยกันไปได้เห็นลูก ๆ ครบหน้า เถียงกันมั่ง เย้ากันมั่ง แหย่กันมั่งระหว่างกินข้าวเพียงบางมื้อก็ออกรสชาติไม่เบา ได้เห็นแม่นอนหลับพักผ่อนเต็มตา ไม่ต้องนั่งรอฉันกลับบ้านไม่เป็นเวลาเหมือนเมื่อก่อน ได้ไปวัดกับแม่ ได้มีเวลาดูแลแม่เหมือนที่แม่ดูแลฉันตอนเด็ก ๆ
๒.ฉันได้ทำงานที่มีคุณค่าต่อผู้อื่น เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น และได้เป็นข้าของพระราชา ข้าที่ต้องทำประโยชน์ต่อผู้อื่นเยี่ยงพระองค์
๓.ฉันรู้สึกเอมใจทุกวันต่อการได้เป็นผู้ให้ แม้จะไม่ได้ตักบาตร ไม่ได้กวาดวัด ไม่ได้สวดมนต์ทำสมาธิ
๔.ฉันได้เห็นคุณค่าของเงินมากกว่าเมื่อก่อน ทำให้มีความรอบคอบและวางแผนอย่างจริงจังกับชีวิต
ปัจจุบันฉันมีแม่จ๋าและพี่สาวเป็นครอบครัวของตัวเองค่ะ (@^_______^@)