บันทึก จากค่าย กับวันวาน...ที่ผันผ่าน..

สัจจะธรรมที่ว่า..ปลูกอะไร..ก็จะได้กินสิ่งนั้น...ชีวิตครูจึงเชื่อมั่นว่า..ให้ความรัก..เราก้อจะได้รักตอบ...ไม่มีค่าเพราะนายไม่เห็น 2 ขั้นไม่มีแต่ความยินดีปรีดามากเหลือคณานับ ความสุขหาซื้อไม่ได้ อยู่กับความเป็นจริงถ้ายอมเหนื่อยก็จะได้ก้าวไกล ถ้ายอมให้จึงจะได้ทุกอย่าง

ขอมอบบทกลอนนี้ แด่...ครูนิทราหรือว่าครูหยิน

********************************

ความรักความห่วงใยจากท่านนั้น

ยังคงมั่นในดวงจิตไม่ขาดหาย

มอบความรักความอบอุ่นมิเคยวาย

ยังกระจายไปทุกห้องหัวใจ

ท่านเปรียบเหมือนตะวันคอยส่องแสง

เป็นหนึ่งแรงคอยส่องทางให้สดใส

คอยดูแลเอาใจใส่เป็นกำลังใจ

ท่านห่วงใยในทุกที่ทุกเวลา

หากวันใดท่านทุกข์เราทุกข์ด้วย

ขอคุณพระโปรดช่วยดูแลรักษา

หากวันใดท่านเดือดร้อนมีน้ำตา

จงพัดพาความทุกข์ร้ายสลายไป

อันบุญคุณที่ยิ่งใหญ่ในใจท่าน

ยังเบ่งบานอย่างมั่นคงมิหวั่นไหว

ทุกก้าวย่างเราก้าวอย่างมั่นใจ

ไม่มีภัยเพราะท่านคอยดูแล

ขอขอบคุณทุกทุกสิ่งทุกทุกอย่าง

ขอขอบคุณที่ร่วมทางเหมือนดังแม่

ขอขอบคุณไออุ่นที่ไม่เชือนแช

รักแน่แท้รักครูหยินชั่วนิรันดร์

ชาวค่าย 15 ตุลาคม 2548

บันทึก 16 ต.ค. 56

เขียนใน GotoKnow โดย ครูหยิน
ใน ครูนิทรา มาศวิวัฒน์

คำสำคัญ (Tags): #บทกลอนชาวค่าย#นิทรา มาศวิวัฒน์#บ้านสวนไอดินกลิ่นป่า

หมายเลขบันทึก: 548453เขียนเมื่อ 16 กันยายน 2013 15:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 กันยายน 2013 16:31 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน