"..กลอนพระคุณแม่.."

“..แม่..”

๏ เพ่งมองไปในใต้หล้านภาโพ้น    

ผู้หญิงหนึ่งซึ่งอ่อนโยนโน่นเห็นไหม

ความอ่อนโยนคือธรรมประจำใจ  

หญิงนั้นไซร้คือมารดาผู้การุญ

๏ ท่านเป็นเหมือนเพื่อนสนิทมิตรซื่อสัตย์   

ยามข้องขัดคอยช่วยเหลือและเกื้อหนุน

ยามลูกต่ำย่ำแย่แม่ค้ำจุน  

ยามลูกขุ่นเคืองจิตคิดคลี่คลาย

๏ ลูกผิดหวังยังปลอบใจให้หายโศก  

ลูกมีโชคแม่ก็สุขทุกข์สลาย

ลูกเจ็บป่วยเป็นอยู่ปางจะวางวาย  

ลูกเลวร้ายคล้ายทุกข์หนักผลักชีวา

๏ เมื่อลูกเศร้าแม่ก็เศร้ารุมเร้าจิต  

เมื่อลูกผิดแม่อภัยไม่ถือสา

เมื่อลูกดีแม่มีมุทิตา  

เมื่อลูกยาหลงผิดคิดตักเตือน

๏ จะมีใครไหนเล่าเทียบเท่าแม่  

รักเราแท้คนอื่นใครไม่มีเหมือน

แม่คือคนสนิทมิตรในเรือน    

ไม่แชเชือนเหินห่างไม่วางใจ

๏ คนเรานี้มีแม่แค่คนเดียว  

เมื่อสิ้นแม่จะแลเหลียวเที่ยวหาไหน

ถึงคนอื่นที่รักเราจะเท่าไร    

จะมาเทียบเปรียบได้ไม่มีเลย

๏ ยามที่แม่ยังอยู่ต้องรู้รัก  

ด้วยรู้จักกตัญญูไม่ดูเฉย

อย่าผลักไสทอดธุระนะลูกเอย  

คนจะเย้ยไยไพลูกไม่ดี

๏ กตัญญูรู้คุณท่านนั้นประเสริฐ  

รีบทำเถิดเดี๋ยวจะสายไปกว่านี้

หากชักช้าคราพลัดพรากจากกันมี  

ฝากวจีนี้ไว้ใคร่ครวญดู ฯ

๒๐.๔๓ น. ๒ ส.ค. ๕๖