แก่…อย่างมีค่า
ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร หล่อ สวย สูง ต่ำ ดำ ขาว แค่ไหน?
เมื่อถึงวันนั้น ความแก่….ก็จะมาเยี่ยมคุณ คุณเตรียมตัว เตรียมใจ ไว้แล้วหรือยัง?
เป็นคำถามที่ถามอย่างหน้าตาย? วันนี้คุณเตรียมตัวไว้ดีแค่ไหนแล้ว? ที่จะแก่ไปอย่างมีคุณค่า
การเดินทางไปหาความแก่ บทเรียนทรงคุณค่าที่พี่ใหญ่ ได้เขียนถ่ายทอดไว้ให้พวกเราที่กำลังจะแก่ไปตาม ๆ กันได้อ่าน
ข้าพเจ้าถอดบทเรียนของพี่ใหญ่ บทนี้ได้อย่าง...รื่นรมย์ในชีวิต
เพราะรับรู้ว่า…อีกไม่นานเกินรอ ข้าพเจ้า ก็จะเป็นเช่นนั้น
พี่ใหญ่เขียนไว้…ความตอนหนึ่งว่า
“ความแก่ไม่ใช่เป็นเรื่องน่ากังวลนัก แต่กลับเป็นทางเลือกสายใหม่ที่มีความเป็นอิสระมากขึ้นในการก้าวเดินต่อไปอย่างมีชีวิตชีวา มีความสง่าสมวัย ไม่ต้องแข่งความงามทางกายกับใครๆ
หากแต่ให้ความสำคัญกับเครื่องประดับเรือนใจตนเองที่เปล่งประกายระยับด้วยความดีอันเกิดจากการบำเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ที่เหมาะสม เติมรสชาดแห่งบุญกุศลที่หลายหลากแก่ชีวิต เพื่อความแข็งแกร่งทางจิตอันจะก่อเป็นผลานิสงค์ให้รำลึกได้อย่างเปี่ยมความสุข ไม่มีความปริวิตกต่อกายสังขารที่กำลังเสื่อมสภาพลงไปตามลำดับแต่อย่างใดทั้งสิ้น”
และนี่เป็นอีกหนึ่งใจความหนึ่ง ที่คนเราทุกคนพึงสังวรไว้เสมอกับถ้อยคำที่พี่ใหญ่ได้เขียนทิ้งไว้ให้เราอ่านอีกว่า….
“สำหรับ ผู้ที่อยากจะก้าวไปสู่ความเป็น คนแก่ยอดนิยมนั้น ผู้รู้ท่านสอนว่า โปรดส่องกระจกสำรวจตนเองก่อน(อย่างจริงใจและจริงจัง)ว่า ตัวเราเป็นคนแก่ จำพวกกำลังทำลายตนเองบนความมัวเมาที่ใครๆอยากหลีกเลี่ยงไม่คบหาสมาคมด้วย หรือไม่ เช่น แก่เกะกะ แก่กอบโกย แก่เกินแกง แก่เก็บตัว แก่กลัวตาย แก่ เกียจคร้าน แก่เกเร แก่เกาะแกะ แก่เกรี้ยวกราด แก่เกาเหลา แก่ กะล่อน แก่กังฉิน(ขี้โกง)เป็นต้น…(นี่เริ่มไล่กันเฉพาะอักษร ก ก่อน ยังมากถึงเพียงนี้)”
เฉพาะ อักษร ก เท่านั้น ก็งามเกินพอที่เราพึงเตรียมตัวไว้ว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น และเข้าสู่วงโคจรของคนแก่ ที่มีค่าต่อไป (เอาง่าย ๆ สำหรับครอบครัวเราก่อนก็ได้นะครับ แล้วค่อยขยายวงกว้างไปเรื่อย ๆ ดีมั้ยครับพี่ใหญ่ ครับ)
และถ้าเรา…แก่ตัวไปอย่างไร้ค่า ละ!! เราจะอยู่ได้ไหม?
คำตอบที่ได้ คือ… ก็อยู่ไปแบบไร้ค่านั่นเอง ไม่มีคุณค่าใดหรือความดีงามอื่นใด เหลือหลง มาให้แช่มชื่นในหัวใจก็เท่านั้นเอง ครั้นจะพูดให้ลูกหลานฟังก็กระดากใจ.... หัวใจมันฟ้อง ความเบิกบานใจจึงไม่มี….เป็นธรรมดา ธรรมดา
ครั้นเมื่อแก่ตัวไปแล้ว เรือนกายก็ผืนไปไม่ไหว ใจก็เหี่ยวเฉาไปทุกขณะจิต บุญที่ไม่เคยทำ ไฉนเลย!! กุศลจะเกิด
เรือนร่างที่เหี่ยวเฉาเมื่อยามแก่ชรา ไม่มีส่วนไหนที่คงทน เท่ากับความดีงามที่ทำไว้เมื่อครั้งร่างกายยังมีเรี่ยวแรง มีพลัง
แก่อย่างไร้ค่าจึงน่าเสียดาย...เป็นที่สุด เมื่อรู้ตัวก็สายเสียแล้ว
สายแล้ว.... จึงสายเลย เพราะสังขารย้อนกลับไปไม่ได้
ดังนั้น ก่อนที่จะสายเกินการณ์ สุดแก่ไข .. ครั้งที่เรามีพลัง มีแรี่ยวแรงตอนนี้ นี่แหละ...เราจะสร้างอนาคตงวดสุดท้ายก่อนละสังขารจากโลกนี้ไป ด้วยการ.....ที่เราจะทำตัวเราให้กลายเป็นคนแก่ที่มีค่า... กันเถอะ
บทเรียนบทนี้ …ข้าพเจ้ากลับมองว่า...น่า เป็นการได้นั่งพูดคุยกับพี่ใหญ่ ของพวกเรามากกว่า เป็นการถอดบทเรียน
ด้วยความรักและเคารพพี่ใหญ่ นงนาท สนธิสุวรรณ ครับ
ความเห็น (11)
มาเคารพรักคนข้างบนด้วยคนครับ
ชื่นชมเจ้าของบันทึกถอดบทเรียนนี้เสมอๆ
ชื่นชมต้นเรื่อง(พี่ใหญ่)ด้วยตลอดมาตั้งแต่เริ่มได้อ่านเรื่องของท่านที่เล่าให้ฟัง
ขอบคุณมากมาย:)
.... บทความนี้ ... มีคุณค่ามากค่ะ เพราะ แต่ละท่านเป็นทรัพยากรบุคคลที่มีคุณค่า นะคะ .... ขอบคุณบทความดีดีีนี้ค่ะ
ยินดีมากค่ะที่เห็นประโยชน์จากบันทึกนี้..พี่ใหญ่เขียนไว้เตือนตัวเองด้วยค่ะ
ขอบคุณ พี่ใหญ่มากนะครับ ที่ให้โอกาสผมได้ถอดบทเรียน จากต้นฉบับที่ทรงคุณค่านี้
เดี๋ยวจะหาบันทึกของพี่ใหญ่ link ไว้ครับ
ด้วยความเคารพและนับถืออย่างสูงครับผม ;)...
ขอบอกว่า " ด้วยรักและศรัทธา " จริงๆ ค่ะ 
และขอบอกว่า " ชอบเพลงนี้มากๆ ด้วยค่ะ มีติดรถเลยค่ะ " สักวันหนึ่ง "
ชื่นชมทั้งสองท่านครับ
"พี่ใหญ่" คือ "บุคคลต้นแบบ (The Idol)" ในการดำเนินชีวิตของไอดินฯ หลังเกษียณ ค่ะ
งดงามมากค่ะ ทำให้เรามองเห็นปลายทางของชีวิตจากต้นแบบที่ทรงคุณค่าค่ะ
ความแก่ไม่ใช่เป็นเรื่องน่ากังวลนัก แต่กลับเป็นทางเลือกสายใหม่ที่มีความเป็นอิสระมากขึ้นในการก้าวเดินต่อไปอย่างมีชีวิตชีวา มีความสง่าสมวัย ไม่ต้องแข่งความงามทางกายกับใครๆ