ขอบคุณความจน

นิตยากับน้องสาว เกิดมาในครอบครัวที่ยากจน น้องจบแค่ป.๖ แม่อยากให้เรียนเหมือนนิตย์นี่แหละ แต่น้องขี้เกียจเรียน และหนีเข้ากรุงเทพกับเพื่อน นิตยาอ้อนวอนพ่อกับแม่จนได้เรียนจนจบ พอไม่มีน้องช่วยทำนา พ่อกับแม่ก็เลยต้องเหนื่อย นิตย์เรียนจบได้ช่วยอีกแรง งานส่วนใหญ่พ่อจะให้นิตย์เลี้ยงหมู

น้องสาวอยู่กรุงเทพไม่กี่ปี ก็ส่งข่าวให้นิตยาเข้ากรุงเทพไปทำงานด้วยกัน นิตยาขอเงินแม่ติดตัวไป ๕๐๐ บาท พร้อมทอง ๑ สลึง ที่พ่อซื้อให้ เป็นรางวัลที่ช่วยเลี้ยงหมู ใจจริงก็ไม่อยากเข้ากรุงเทพ แต่ใจหนึ่งก็อยากหางานทำ จะได้มีเงินช่วยเหลือพ่อกับแม่ ที่เป็นหนี้เขาอยู่พอสมควร

น้องของนิตย์ ทำงานในบ้านของอาจารย์มหาวิทยาลัย มีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยและเฝ้าบ้าน เพราะอาจารย์เขาไม่ค่อยอยู่บ้าน นิตยานึกว่าจะได้อยู่กับน้อง แต่น้องพาไปฝากงาน ให้อยู่กับคนแก่ อายุเกือบ ๘๐ ปี ที่จังหวัดนนทบุรี มีบ้านอยู่ในสวนริมแม่น้ำ ลูกหลานจ้างนิตย์ให้ไปอยู่เป็นเพื่อน นิตยาคอยดูแล ทำกับข้าว เก็บกวาดบ้าน เตรียมของตักบาตรตอนเช้า บ้านหลังใหญ่ มีนิตยากับคนแก่ ๒ คน บรรยากาศในบ้านเงียบมาก คนแก่ท่านก็ใจดี แต่ท่านไม่ค่อยพูด นิตยานอนคิดถึงบ้านทุกคืน บางคืนนอนร้องไห้คิดถึงพ่อกับแม่ อยู่ได้ไม่ถึงเดือน เขียนจดหมายบอกให้น้องมารับ ไม่ขอทำงานแล้ว

นิตยากับน้อง ตัดสินใจหางานใหม่ ได้งานในห้าง ไปทำด้วยกัน เงินเดือนตอนนั้น ได้ไม่ถึง ๒,๕๐๐ บาท สองคนก็พออยู่ได้ หาบ้านเช่าราคาถูก ห้องแคบๆ เดือนละ ๗๐๐ บาท หน้าต่างบานเกล็ดเล็กๆ ทำให้ห้องนอนร้อนมาก มีอยู่คืนหนึ่ง นิตยานอนเอาขาก่ายน้อง พอดีน้องฝันว่าได้ชกมวยไทย เลยเอาเท้ามาถีบขานิตยา กระเด็นไปโดนข้างฝาอย่างแรง เจ็บอย่าบอกใครเชียว นี่ล่ะ เพราะห้องนอนบ้านเช่ามันคับแคบ เลยต้องเจ็บตัวแบบนี้

ขณะนี้ น้องสาวของนิตยามีธุรกิจอยู่ที่ประเทศออสเตรเลีย แต่งงานแล้ว มีลูก ๒ คน เวลาเจอกัน หรือคุยโทรศัพท์กัน ก็จะพูดถึงความจนในอดีต ที่ช่วยให้เราสองคนมานะอดทน ต่อสู่้ชีวิต เก็บเงินสร้างฐานะมาจนทุกวันนี้ เมื่อไหร่ที่พูดถึงบ้านเช่าหลังนั้น เป็นต้องขำกลิ้งกันทุกที

เขียนใน GotoKnow โดย นิตยา
ใน นิตยา

คำสำคัญ (Tags): #สู้ชีวิต#ไม่มีความจนในคนที่ขยัน#เรื่องของนิตยา

หมายเลขบันทึก: 536094เขียนเมื่อ 15 พฤษภาคม 2013 21:10 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 พฤษภาคม 2013 21:10 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน