พ่อ ...ธรรมดา (แต่ไม่ธรรมดา)

จวบจนบัดนี้ พ่อยังคงเป็นยิ่งกว่า “ฮีโร่” ของผม พ่อยังคงเป็นฮีโร่ของชาวบ้าน รวมถึงการเป็นสุดยอด “ฮีโร่” ของน้องดินและน้องแดน ซึ่งพ่อทำหน้าที่ทุกอย่างได้อย่างมหัศจรรย์ และที่แน่ๆ พ่อเป็นตำนานของการสร้างบ้านแปลงเมืองอย่างไม่ต้องกังขา

พ่อผมจบ ป.4 แต่คนแถวบ้านมักบอกว่าพ่อจบยิ่งกว่า ป.4 รวมถึงใครๆ ก็ยืนยันตรงกันว่า พ่อเป็นคนเรียนหนังสือเก่งมาก แถมลายมือก็สวย ยิ่งดูยิ่งไม่เหมือนคนจบ ป.4 เอาซะเลย

พ่อไม่ได้เรียนมากไปกว่านั้น เนื่องเพราะปัญหาประวัติศาสตร์ของผู้คน นั่นก็คือ ความยากจน

พ่อเป็นพี่คนโตของน้องๆ ซึ่งมีทั้งหมด 8 คนรวมพ่อก็เป็น 9 คน ด้วยความที่เป็นพี่คนโต พ่อจึงต้องแบกรับภาระต่างๆ ช่วยปู่กับย่า พอโตขึ้นพ่อก็แรมทางห่างจากบ้านไปรับจ้างตามวิถีคนหนุ่ม บ้างก็ไปรับจ้างตัดไม้ ดาหญ้า ซ่อมบ้านในหมู่บ้านต่างๆ บางทีเดินทางไกลข้ามจังหวัด เป็นเดือนๆ ถึงจะมีโอกาสได้กลับบ้านซักครั้ง ที่หลับที่นอนก็นอนวัด ค่ำไหนนอนนั่น

พ่อเป็นคนตัวเล็กแต่ใจนักเลง หัวจิตหัวใจของพ่อโตอย่างน่าทึ่ง อันหมายถึงเป็นคนใจถึง พึ่งได้ พูดตรง ต่อยจริง

พ่อทำงานเก่ง หนักเอาเบาสู้ หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน จนใครๆ ก็ปรารถนาจะได้ไปเป็น “ลูกเขย” แต่ก็ไม่มีใครโชคดีเท่ากับ “แม่ของผม”

ตั้งแต่เล็กจนโต ผมเห็นภาพของพ่อเป็น “ผู้นำ” ของสังคมเสมอ เรียกได้ว่างานส่วนรวมต้องมาก่อนงานส่วนตัว ไม่ว่าใครเดือดร้อนพ่อต้องเข้าไปเกี่ยวข้องและยึดโยงช่วยคลี่คลายเสมอ ตราบจนบัดนี้พ่อก็ยังทำหน้าที่เหล่านี้อย่างไม่จืดจาง-

ครับ, พ่อในวัยย่าง 80 ยังคงทำหน้าที่เหล่านี้เพื่อสังคมอย่างไม่อิดออด

สารภาพตรงนี้เลยว่า ผมกับพ่อคุยกันน้อยมาก ผมออกเกรงๆ และกลัวพ่อเป็นที่สุด เคยนั่งซ้อนรถเครื่อง ก็แทบไม่กล้ากอดเอวพ่อ ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองเหมือนกันว่า อะไรคือเส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างผมกับผม

ปี 2534 เป็นปีแรกที่ผมต้องเข้ามารายงานตัวเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยมหาสารคาม ครั้งนั้นจำได้แม่นยำนัก พ่อเป็นคนพาผมมามอบตัว พามาพร้อมกับรถเครื่องคู่ชีพของพ่อ ซึ่งสมัยนั้นผมไม่รู้หรอกว่าบ้านเกิดของผมกับมหาสารคามห่างไกล หรือยาวไกลกันกี่กิโลเมตรกันแน่ รู้แต่เพียงว่า “ไกล...มันไกลมาก”

นั่นคือครั้งแรกกระมังที่ผมได้นั่งซ้อนท้ายรถเครื่องที่มีพ่อเป็นคนขับอย่างยาวไกล ผมจำไม่ได้ว่าผมกอดเอวพ่อหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ เราไม่ค่อยคุยกันเลยก็ว่าได้ หากแต่สัมผัสได้ถึงความรักที่พ่อมีต่อผม มันเหมือนพ่อนกกำลังบอกบางสิ่งบางอย่างกับลูกนกที่กำลังจะออกจากรังเพื่อเรียนรู้ชะตาชีวิตด้วยตนเอง

ครับ- จวบจนบัดนี้ พ่อยังคงเป็นยิ่งกว่า “ฮีโร่” ของผม พ่อยังคงเป็นฮีโร่ของชาวบ้าน รวมถึงการเป็นสุดยอด “ฮีโร่” ของน้องดินและน้องแดน ซึ่งพ่อทำหน้าที่ทุกอย่างได้อย่างมหัศจรรย์ และที่แน่ๆ พ่อเป็นตำนานของการสร้างบ้านแปลงเมืองอย่างไม่ต้องกังขา

นิยามใดก็เกินใจเอ่ยอ้าง
พ่อเป็นทุกอย่างบนทางฝัน
เป็นดวงดาว เป็นดวงตะวัน
เป็นพรจากสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า

พ่อเป็นทุกสิ่งของชีวิต
เป็นบทเรียนถูกผิดให้คิดหา
เป็นครูเป็นหมอเป็นเทวดา
เป็นชาวนาผู้เลอค่าพึ่งพาได้

พ่อเป็นคนธรรมดาธรรมดา
ไม่โอ้อวดวาจาว่ายิ่งใหญ่
แต่ฉันรู้อยู่แก่ใจ
พ่อไม่ธรรมดา !

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #happy ba#พ่อ#นายนาค ปรีวาสนา

หมายเลขบันทึก: 512130เขียนเมื่อ 15 ธันวาคม 2012 16:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 ธันวาคม 2012 09:48 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน