"อภัยโทษ...มาแล้ว"
...บ่ายสามโมงกว่า...
หัวหน้าฝ่ายทัณฑปฎิบัติ ถือกระดาษ A4 ติดมือ มาปึ๊งหนึ่ง...
เดินเข้ามาในแดนหญิง ... ดังที่คาด พระราชกฤษฏีกา ออกมาแล้ว
...แว่วเสียง ผู้ต้องขังชายด้านนอก... โห่ร้องดีใจ... เสียงดังกึกก้อง
นี่คือ...สิ่งที่ผู้ต้องขังชาย-หญิง รอคอย
รอคอยทุกลมหายใจเข้า-ออก..."อภัยโทษ"...
...พรุ่งนี้ ลูกน้องฉัน ปล่อยตัว 2 คนรอบแรก
เป็นต่างด้าว คุกเล็กเล็กบนเขาชายแดนพม่า... ก็อย่างนี้ คนน้อย
คุกใหญ่ๆ ปล่อยแต่ละที เหยียบร้อยคน รอบละ 100 หรือบางที รอบละ 50
...เสียงเจ้าหน้าที่ผู้ชาย ถามลูกน้องชาวพม่าของฉัน พ้นโทษแล้ว
จะกลับไปที่ไหน...?
...หล่อนตอบกลับมา หน้าตายิ้มแย้ม ดั่งดาวกระพริบ วิบวับในคืนมืด...
"...กลับ สูโอะพะโยะ(ศูนย์อพยพ)...ค่ะ..."
ผู้คุมอมยิ้ม ในความพูดไม่ชัดของเจ้าหล่อน
และสำทับเจ้าหล่อน ให้ไปทำบัตร
ให้ถูกต้อง ก่อนเข้ามาในประเทศไทยอีกครั้ง จะได้ไม่โดนจับ ต่างด้าวอีก
...หล่อนส่งยิ้มหวานเอียงอาย เป็นคำตอบ กลับมา ...
ผู้ต้องขังหญิงหลายคน ไม่ได้กลับบ้าน แต่โทษทัณฑ์ ก็ลดน้อยลง
ไปคนละเยอะ ... คนหนึ่ง ได้ลดอภัยโทษ 5 เดือน
...หล่อนกำลัง เฝ้าฝันถึง การเปิดร้านกาแฟ ที่ไหนซักแห่ง นอกเมือง...
บรรยากาศ ในคอก(คุก) ชื่นมื่น ดั่งเมืองสวรรค์
ทุกคน ต่างพากัน นับวันกลับบ้าน
กลับไปกราบเท้าแม่ที่รัก สารภาพผิด สัญญาเลิกขายเสพยา
กลับไปกอดลูก ...และบอกรักลูก...
กลับไปหาคนรัก ... หาความรัก ... ที่คิดถึงตลอดเวลา.......
เวรคืนนี้...ผู้คุมหลับสบาย
ผู้ต้องขัง....
ตกอยู่ในโลกจินตนาการ...ต่างนั่งๆ...นอนๆ...ยิ้ม...ร้องไห้...หัวเราะ
........ทุกคนฝันถึง อิสรภาพ ที่หลุดพ้น จากการถูกจองจำ..........
ความเห็น (1)
น้องสาวหายหน้าไปไหนนาน คิดถึง
นักโทษยังได้รับอภัย......สุขใจ
คนอยู่เวรยามได้เวลาหยุด...สบายใจ