โง่-ฉลาด /ชั่ว-ดี/ ขี้เกียจ-ขยัน

ที่ใดก็ตาม ในพระศาสนาว่าไว้ เมื่อคนเลวกับคนดีได้รับการยกย่องเสมอกัน คนถ่อยกับผู้มีธรรม ได้รับการบูชาเท่าเทียมกัน คนโง่กับคนฉลาด นั่งอยู่ในระดับเดียวกัน ที่นั้น ไม่น่าอยู่ครับ

มังกรห้าเล็บ คอลัมน์ "สวัสดียามเช้า" เรื่อง โง่-ฉลาด / ชั่ว-ดี / ขี้เกียจ-ขยัน จากหนังสือพิมไทยรัฐ ประจำวันศุกร์ที่ ๒๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๒๗

ที่ใดก็ตาม ในพระศาสนาว่าไว้ เมื่อคนเลวกับคนดีได้รับการยกย่องเสมอกัน คนถ่อยกับผู้มีธรรม ได้รับการบูชาทัดเทียมกัน คนโง่ กับ คนฉลาด นั่งอยู่ในระดับเดียวกัน ที่นั้น ไม่น่าอยู่ครับ

ในสิเนรุชาดก เล่าถึงเรื่อง พญาหงส์ทอง สองตัวพี่น้อง อาศัยอยู่ที่เขาคิชฌกูฏ วันหนึ่ง พากันไปกินข้าวสาลีที่ในป่า แล้วกลับมาที่เขาสิเนรุสุวรรณคีรี

ระหว่างทางนั้น หงส์ทอง สองพี่น้อง บินขึ้นสูงถึงยอดเขา มองดูส่ำสัตว์นานาชนิดบนเขานั้นแต่ละตัว ล้วนมีสีทองผ่องใส เพราะรัศมีแห่งสุวรรณคีรี ประกายแสงต้องสัตว์เหล่านั้น

หงส์ผู้น้องเห็นประหลาดมาก จึงถามแก่หงส์ผุ้พี่ว่า ดูกรท่านผู้เจริญ ทำไมฝูงกาป่า กาบ้าน ตลอดจนหงส์ ห่าน นานาชนิด แลเนื้อ เบื้อบ้า โคเถื่อน กระทิง มหิงสา ทำไมจึงมีกายเป็นสีทองไปหมด

สัตว์เหล่านี้เกิดในตระกูลอะไร ? และภูเขานี้มีชื่อว่ากระไร ?

หงส์ผู้พี่ตอบว่า เขานี้ชื่อ สิเนรุกาญจนคีรี เป็นภูเขาที่อุดมยิ่ง มีสีเหมือนทอง สัตว์ที่มาอยู่ในภูเขานี้ ไม่ว่าจะมาโดยเท้า มาโดยปีก สีกายจะเป็นสีทอง ผุดผ่องเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน

หงส์ผู้น้อง จึงกล่าวพระคาถาขึ้นมาว่า "การที่สัปบุรุษไม่นับถือกันก็ดี การที่สัปบุรุษมีระแคะระคายในใจก็ดี การที่คนดีเหมือนกันกับคนชั่ว คนเลว ทั้ง ๓ ประการนี้มีอยู่ ณ ที่ใด ผู้มีปัญญา ย่อมไม่พอใจจะอยู่ ณ ที่นั้น"

อนึ่ง คนขี้เกียจ กับ คนขยัน, คนโง่ กับ คนฉลาด ได้รับการบูชาเหมือนกัน ณ ที่ใด ผุ้มีปัญญาทั้งหลายย่อมไม่อยากเข้าใกล้

สิเนรุบรรพตนี้ ไม่แบ่งสรรพสัตว์ทั้งหลายให้แปลกกัน ไม่จำแนกสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้เห็นว่าเลว ดี หรือ กลาง ๆ ดังนั้น ป่วยการที่พวกเราจะอยู่ จงพากันบินหนีไปเสียจากที่นี้เถิด

นับวันเขาลูกนี้ก็จะเหลือแต่กาดำกับสัตว์ที่ไม่รู้จะไปไหน อาศัยแอบอิงเท่านั้น