การกระจายตัวของน้ำมันตังอิ้วบนผิวพระสมเด็จเนื้อปูนดิบ "ธรรมชาติที่เลียนแบบยาก"

พระเก๊ จะใช้วิธีเอาสีโปะ เลอะๆ เละๆ เต็มไปหมด แต่ตามหาที่มาไม่ได้

ในการดูพระสมเด็จเนื้อปูนดิบนั้น

นอกจากจะดูที่การพัฒนาการของผิวปูนดิบ และปูนสุกแล้ว ประเด็นสำคัญที่ดูได้โดยง่ายๆ ก็คือ การกระจายของน้ำมันตังอิ้วบนผิวพระสมเด็จ

ที่ปรากฏอยู่ที่ในเนื้อ และที่ผิวเนื้อปูนดิบ

 

การกระจายของน้ำมันตังอิ้วบนผิวพระสมเด็จวัดระฆัง

 

แบบเดียวกับการไหลของน้ำมันออกมาจากรูน้ำมันเล็กน้อย ที่หัวระหว่างหูกับตาของช้าง ตอนที่

ช้างตกมัน

ที่ต่างอย่างสิ้นเชิงของสภาพ

ช้างตกบ่อน้ำมัน

ที่จะมีน้ำมันเปื้อนตัวช้าง แบบไม่รู้ว่ามาจากไหนเต็มไปหมด

แต่ถ้าลองไปดูที่รูน้ำมันของช้าง อาจจะแห้งสนิท ไม่มีรอยคราบน้ำมันไหลออกมาด้วยซ้ำ

ที่เป็น "ธรรมชาติที่เลียนแบบได้ยาก" 

ที่สามารถใช้ดูพระสมเด็จได้ง่ายที่สุด 

พระแท้จะกระจายตัวของคราบตังอิ้วนิดๆ

• จากรูน้ำตาและรอยแตกของปูน
• ทั้งซึมเข้าในเนื้อผิวและคลุมผิวพระ
• มากน้อยตามอายุ

พระเก๊ จะใช้วิธีเอาสีน้ำตาลคล้ายตังอิ้ว

พระเก๊ จะมีการโปะสีน้ำตาลเลียนแบบน้ำมันตังอิ้ว

• นำมาแต้ม หรือโปะ
• แบบ เลอะๆ เละๆ เต็มไปหมด
• แต่หาที่มาไม่ได้ แบบเดียวกับช้างตกบ่อน้ำมัน
• ยกเว้นพระฝีมือจัดระดับ "ปาดคอเซียน"
• ที่จะทำเนียนมาก ทีละองค์ อย่างประนีต
• ที่ไม่ต้องระวังมาก
• เพราะพระระดับนี้ เขาเอาไว้ "ปาดคอเซียน" อย่างเดียว 
•  ราคาจากโรงงานก็หกเจ็ดหมื่นแล้ว
• ไม่มาถึงเราหรอกครับ

ฉะนั้น พระเก๊ตาเปล่าทั้งหลายมักมาตายที่น้ำมันตังอิ้วนี่เอง

จริงๆ มองอีกมุมหนึ่ง ก็น่าสงสารช่าง

• ไม่โปะ ก็รู้ว่าเก๊
• โปะ ก็ดูออกว่าเก๊
• จะทำเนียนๆ ก็ไม่ทันกิน ขายยาก นานๆจะมีใบสั่งมาสักองค์

เขาก็เลยทำพระเก๊ตาเปล่ามาวางขายกันเกร่อ

ถือว่าทำบุญทำกุศล บุญมีพอแล้ว เดี๋ยวก็ได้พระแท้ๆเองและครับ

ระวังแต่ว่า

เมื่อท่านธุดงค์มาแล้ว ขอให้นิมนต์ให้ถูกองค์ก็พอแล้วครับ