พ่อชลัญเลิกบุหรี่ได้เพราะไฟไหม้

บันทึกนี้ขอเล่าถึงพ่อของชลัญที่  สามารถเลิกบุหรี่ได้ นั้นเป็นเรื่องตลกทีเดียว  เพราะสามารถเลิกบุหรี่ได้เพราะหลานตัวแสบ  มาถึงตรงนี้อาจงง ว่าขึ้นหัวเรื่องว่า เป็นเพราะไฟไหม้อ่านต่อไปเรื่อยๆ  แล้วจะรู้ว่าไฟไหม้จริงๆ

      สมัยที่ชลัญยังเล็กๆ อยู่จำได้ว่า ผู้ชายแทบทุกคน นั้น  สูบบุหรี่กันทุกคน จนทำให้เข้าใจว่า อ๋อ เป็นผู้ชายต้องสูบบุหรี่  เวลาเข้าตลาดซึ่งสมัยนั้นการเดินทางไม่สะดวก  กว่าจะได้เข้าไป นั้น เป็นเดือน  เข้าไปแต่ละครั้ง สิ่งที่แม่ซื้อติดมือมาทุกครั้งก็คือ  บุหรี่ ที่ ขายเป็นกิโลๆ  และกระดาษมวนยาสูบ  อีกอย่างคือหมาก  ชลัญก็คิดในใจตลอดว่า อ๋อ ถ้าเราไปไหนมาไหน นั้นกลับมาต้องซื้อบุหรี่มาฝากพ่อ  ต้องซื้อหมากพลูมาฝากยาย  เข้าใจแบบนั้นจริงๆ  พี่สาวชลัญไปทำงานเป็นสาว โรงงาน  ที่กทม. กลับมาบ้านก็ต้องซื้อบุหรี่มาฝากพ่อ  ซื้อหมากมาฝากยายเหมือนกัน  ผู้ชายพอโตขึ่นหน่อย  ก็จะถูกหัดให้สูบบุหรี่  ผู้หญิงพอโตหน่อยก็จะหัดให้กินหมาก

       และการที่เริ่มสูบของเด็กสมัยนั้นคือ  ถูกผู้ใหญ่ใช้ให้ไปต่อบุหรี่  คือสมัยก่อนนี่ไม่มีไฟแซคขาย  การจะได้สูบต้องไปต่อบุหรี่ที่เตาหุงข้าว  พี่ชายชลัญก็ถูกพ่อใช้ให้ต่อบุหรี่ให้  ไอ้เจ้าบุหรี่นี่เวลาต่อจะเอาไปจี้ไฟเฉยๆมันไม่ติดมันต้องสูดด้วย  ถึงจะติด  พี่ชายก็ทำ ตามที่พ่อบอก  แต่พี่ชายใจแข็งไม่สูบบุหรี่  เหล้าไม่กิน  ดันมากินตอนเป็นทหารเรือ  แต่บุหรี่ไม่สูบ

      ชลัญเห็นพี่ชายทำให่้พ่อ  พอถูกพ่อใช้  ก็ทำตามพี่ชายบ้างสำลักควันเกือบตาย  โดนแม่ดุอีก  อ้าวก็ใช้ต่อบุหรี่  มันก็ต้องทำแบบนี้น่ะ  ผลของบุหรี่ที่ได้รับคือ ชลัญกับพี่ชาย เป็นหอบหืดทั้งคู่  แต่ชายเป็นไม่มาก  แต่ก็หวัดเรื้อรัง  แต่ชลัญหนัก  พี่สาว 2 คน ไม่เป็นไร เพราะไม่สนิทกับพ่อ 

      แม่จะเป็นคนหาบุหรี่มาให้พ่อตลอด  พ่อใช้เงินไม่เป็น  ซื้อของไม่เป็น  ต่อมาในสมัยนั้น แม่ได้รับเลือกให้เป็น อสม. (อาสามัครประจำหมู่บ้าน )  ได้รับการอบรม จากเจ้าหน้าที่เริ่มมีความรู้  ตอนนั้นชลัญไปเรียนพยาบาล  แม่ก็เริ่มเพื่อที่พ่อสูบบุหรี่ เหม็น  ตอนหลังแม่ไม่ยอมซื้อให้  พ่อต้องไปหาซื้อเอง  ด้วยไม่มีตังค์ด้วย  แล้รำคาญที่จะต้องเดินไปซื้อเอง  พ่อก็ไม่ซื้อ แต่ไปขอชาวบ้านเขา  แม่ก็อายคนอื่น  ก็เลยจำใจต้องซื้อมาให้  แต่ก็ไม่วาย จะบ่นกันทุกวัน 

     ชลัญจบจากพยาบาลกลับมา ก็พยายามบอกพ่อให้เลิก  บอกผลกระทบทุกอย่าง ทั้งเรื่องพี่ชาย และเรื่องชลัญ  แต่พอ ก็บอกว่า  รักลูกน่ะรัก  แต่มันเลิกไม่ได้  เราพูดมาก ๆพลอยโกธรเราไปอีก  ก็เลยหมดปัญญา  ขาดเราหอบให้เห็นต่อหน้า พ่อก็ยังเลิกไม่ได้  แม่โกธรมาก  ถึงขั้นจะเลิกกับพ่อทีเดียว 

      สุดท้ายวีระบุรุษที่มาช่วยให้เลิกบุหรี่  นั้น กลาย เป็นหลานตัวน้อย  ชื่อ  อ้อย กับเอ็ม  ตอนนั้น อ้อยอยู่  ป.6  เอ็มอยู่ ป.1  หลาน ทั้ง 2 คนนี่ตารักมากเป็นพิเศษ ก็มีหลานแค่ 2 คน  ทั้งเอ็มและอ้อยก้เลยคิดวางแผนกันโดยที่ผู้ใหญ่ไม่รู้  แต่พอเห็นการกระทำของหลานก็อดขำไม่ได้

       ทุกครั้งที่ตาสูบบุหรี่ที่บ้าน  อ้อยกับเอ็มจะร้องไฟไหม้ ๆๆๆๆ แรกๆตาตกใจ แต่ไม่ทันหลานทั้ง 2 ก็วิ่งเอาน้ำมาดับไฟ ที่ปากตา  ผลปรากฎว่า เปียกปอน แต่ไม่กล้าดุหลาน  หัวเราะกิ๊กกั๊กกับหลาน  และทุกครั้งที่ตาสูบบุหรี่  ก็จะมีมุกไฟๆหม้ทุกครั้ง  ช่วงนั้นเป็นหน้าหนาว ตาก็เลยห่างการสูบบุหรี่ออก  และเลิกได้ในที่สุด เพราะ เปียกหน้าหนาวนี่มันทรมานสุด 

     นี่แหล่ะเขาเรียกว่า  ผู้เฒ่ามักรักหลานมากกว่าลูก

     และนี่คือเหตุผลที่พ่อเลิกบุหรี่ได้เพราะไฟไหม้ ของชลัญ ด้วยมุกของหลานตัวแสบนี่เอง

[วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--]

ครับเชื่อแล้วรักหลานมากกว่าลูก
แล้วจะเล่าตำนานการติดบุหรี่มาแชร์กัน

[kunrapee]

น่าสนใจ น่าลองเอาไปใช้ในโรง'บาลมั่ง

 

[ชลัญธร]

ขอบคุณท่าน   ที่ให้กำลังใจ พ่อชลัญนี่เป็นคนที่ดื้อที่สุดเลย  เรียกว่า ลูกพูดอะไรไม่เคยฟัง  นี่ดีนะรักหลาน

[ชลัญธร]

 ขอบคุณ kunrapee  ที่ให้กำลังใจ  ลองดูมั่งก็ได้นะเจ้   เขาว่ากันว่า ผู้เฒ่ารักหลานมากกว่าลุกแน่นนอน

[รัชดาวัลย์ วงษ์ชื่น(อิงจันทร์)]

่ต้องยกความดีให้หลานตานะคะเนี่ย

 

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

ดีใจแทนทุกคนค่ะ..

[ชลัญธร]

ขอบคุณนะค่ะที่มาให้กำลังใจ

[ไอดิน-กลิ่นไม้]

• ประสบการณ์ที่คุณชลัญนำมาแบ่งปัน "เป็นเรื่องเล่เร้าพลัง" ได้ดีทุกเรื่องเลยค่ะ อีกทั้งคุณชลัญมีความสามารถในการเล่าแบบทำให้คนอ่านจินตนการตามได้เป็นอย่างดี
• หัวกระเทียมนี่ก็น่ารักนะคะ แต่ก็อยากเห็นที่เป็นหน้าตาตัวตนจริงๆ มากกว่า รูปที่นำมาลงแว้บๆ แล้วหายไป ดูเป็นสาวเรียบร้อยสงบเสงี่ยมต่างไปจากสาวมั่น Sunny Funny Lady นะคะ
• ว่าจะเขียนบันทึกเรื่องเลิกบุหรี่บ้าง เพราะมีเหตุการณ์กระทบจิตใจในปัจจุบัน ที่ควันบุหรี่จากคนสูบส่งผลเสียต่อคนใกล้ชิด ซึ่งในบันทึกนี้คุณชลัญธรก็ได้กล่าวไว้เช่นกัน จึงขออนุญาตนำไปอ้างอิงด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ  

[ชลัญธร]

ขอบคุณ อาจารย์แม่  ที่มาให้กำลังใจตลอด   และขอบคุณที่ อ.แม่ ชอบงานเขียนชลัญ  รู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูงที่ อ.แม่เอา เนื้อหาในบทความไปอ้างอิง  สำหรับ logo นี่ขออนุญาตใช้หัวกระเทียมทอด ไปก่อน เพราะรูปจริงใส่ไว้ในประวัติแล้วค่ะ เพราะสมาชิก รพ.หาไม่เจอ   รูปที่นำมา เป็นรูปสร้างภาพ น่ะอาจารย์แม่  แต่มักมีคนพูดบบ่อยๆว่าหน้าหวาน แต่ดันทโมน  ตรงข้ามจัง