อยากนำเรื่องราวครอบครัวใหญ่ของมารดาดิฉันมาเล่านะคะ คุณตาคุณยายมีลูกชายหญิงรวมกัน 10 คนค่ะ คุณแม่ดิฉันเป็นคนโตที่จะต้องเลี้ยงน้องๆ ถึงคนสุดท้อง น้องสุดท้องของแม่เกิดมา พร้อมกับคุณแม่ก็มีลูกสาว คือพี่สาวดิฉันนะคะ ทุกวันนี้ดิฉันก็มีน้าๆ และพี่น้องตระกูลใหญ่รวมแล้ว 20 กว่าคน ช่างต่างจากสมัยนี้นะคะที่มีลูกกันคนสองคน
เข้าเรื่องบุหรี่มือสองนะคะ คุณยายของดิฉันท่านขยันทำมาหากินทำหน้าที่เลี้ยงดูสามีและลูกๆอาชีพทำนาทำสวน ไปตลาดค้าขาย โดยเฉพาะรับซื้อดอกหญ้าทำไม้กวาดจากชาวบ้าน และทำไร่สวนส้ม จะเริ่มสูบบุหรี่ที่ทำขึ้นมาเองเพราะทำงานหนักมักจะหาสิ่งที่มาแก้เครียดแก้ความเหนื่อย คงจะคล้ายสมัยนี้ที่มีกาแฟนะคะ จะสูบบุหรี่ทุกครั้งเวลาหลังอาหารและอมเมี้ยง ( ใบชาสมัยนี้) ทุกวัน วันละหลายมวน บุหรี่ที่สูบคือบุหรี่ขี้โย(ซีโย) คือเอาใบตองแห้งมามวนกับยาสุบที่ปลูกเองนำไปซอยตากแห้งในครอบครัว (สุดยอดนิโคตินสูง)มวนใหญ่มากๆๆ..เพราะดิฉันจะพบเจอข้างระเบียงหน้าบ้าน ( ข่วงบ้าน/เิติ่นบ้าน) จะตะโกนบอก " แม่อุ้ยจะสูบแห๋มก่าเอามาวางไปเลื่อย" (อู้เมือง) คุณยายก็ตะโกนมาว่า"ป้ออุ้ยเก็บตวยเน้อ " ดิฉันเห็นคุณตาชอบจับทั้งๆที่ควันโขมงและคุณยายจะสูบในบ้าน สมัยก่อนที่จะพักผ่อนพูดคุยกันจะอยู่ที่ลานหน้าบ้าน แม่อุ้ยก็จะคุยไปสูบบุหรี่ขี้โยไปพ่นควันออกมาป้ออุ้ยก็รับเต็มๆทุกวัน ประจำเพราะไม่เคยจะห่างกันเลย ช่วยกันทำมาหากิน งานในบ้าน งานในสวน แบ่งปันควันบุหรี่แม่อุ้ยให้ป้ออุ้ย เป็นแบบนี้ทุกวัน
จนกระทั่งอายุมากขึ้น คุณตาเริ่มไอ ผอม เหลือง เหนื่อย เดินไปมาก็จะไอ ดิฉันไปเรียนต่างจังหวัดกลับไปเยี่ยมท่านทั้งสองคุณตาจะไอแห้งๆ ถามก็บอกว่า" บ่เป๋นหยั๋ง" คุณยายเริ่มปวดท้อง ด้วยความที่เป็นผู้สูงอายุที่มีความอดทน จะไม่บ่นให้ลูกหลานได้ยิน จึงถึงขั้นสุดท้าย คุณตาไม่มีแรง ล้มลงหายใจระรวยระริน หอบมาก จึงนำส่งโรงพยาบาลหมอตรวจพบว่าเป็น "มะเร็งปอดระยะสุดท้าย" ซักประวัติก็เล่าตามสภาพจริง ลงท้ายหมอบอกว่าคงจะสะสมมานาน แม้ไม่ได้สูบเอง แต่ก็รับควันบุหรี่จากคุณยายที่พ่นควันบุหรี่ใส่ทุกวี่ทุกวัน และตัดสินใจผ่าตัดก็ด้วยกำลังไม่พอจึงต้องเสียชีวิตลงไป คุณยายตกใจบอกว่าอะไรกันคุณตาไม่เคยเข้านอนโรงพยาบาลเลยไปแล้วทำไมต้องตายล่ะ คุณยายก็มีอาการกำเริบจากการปวดท้อง ไม่ไปพบหมอตรวจปล่อยไว้ ท่านจะดื้อมากกลัวจะเหมือนคุณตาที่ไปโรงพยาบาลไม่ได้กลับมา จึงปล่อยให้อาการกำเริบมากขึ้นสุดท้ายคุณยายก็ล้มป่วยด้วยโรคกระเพาะทะลุ เลือดออก เพราะไม่ทานอาหารเป็นเวลา หรือทานของแสลง หมักดอง แต่ไม่เป็น "มะเร็งแบบคุณตา" ทั้งๆที่สูบบุหรี่มาตลอดชีวิต คุณยายอายุยืนกว่าคุณตา ทั้งๆที่คลอดลูก เลี้ยงลูกทำงานหนัก ดิฉันจะจดจำเป็นอย่างดีคือ เวลาคุณยายกลับมาจากตลาด เอาตะกร้าคล้องแขนเข้าบ้านมาดิฉันจะรีบวิ่งไปรับตะกร้า (ซ้าไปกาด) มาหยิบเอาห่อขนมครก ข้าวต้มกล้วย ข้าวเหนียวสังขยา (ข้าวมัน) มีความสุขมากเวลาที่คิดถึงคุณยาย
คุณตาที่จริงท่านเป็นคนมีคาถาอาคม รับเป่ามนต์เสกให้กับคนที่เจ็บป่วย หรือโดนของเข้าตัว แม้แต่วัวควายที่คลอดลูกไม่ออก เจ้าของก็มาหาท่านให้ไปเป่าคาถา แล้วใช้มือสอดเข้าไปดึงลูกควายออกมาได้เลยค่ะ เห็นกับตาจริงๆเพราะวิ่งตามไปกับคุณตา เวลาหลานๆหกล้ม ท่านก็จะมาเป่ามนต์ให้เช้าเย็น หายเจ็บและเชื่อมากค่ะสมัยนั้น อัศจรรย์มาก จึงสงสัยว่าคุณตาคงจะใช้คาถามนต์สะกดอาการป่วยมะเร็งปอดของท่านไว้ จนลูกหลานมองไม่ออกเลยที่ท่านเป็นโรคมะเร็งปอดระยะสุดท้ายด้วยการสูบบุหรี่มือสอง ของคุณยาย
"จึงสอดคล้องกับการเรียนรู้เรื่องบุหรี่มือสองที่คนสูบรับควันน้อยกว่าคนรอบข้างเพราะดูดควันแล้วพ่นเป่าออกมาคนที่อยู่รอบข้างจะรับเอาควันได้พิษควันมากกว่าคนสุูบแน่นอน"
จึงหวังว่าเรื่องราวที่เล่ามาจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้อ่านไม่มากก็น้อย ทั้งหมดนี้ขออุทิศให้ป้ออุ้ยขอด แม่อุ้ยเกิ้น ของดิฉันด้วยเทอญ.. สาธุ
เป็นเรื่องจริงที่ได้รู้-ได้เห็น มานาน..
การสูบบุหรี่ มีผลอย่างมากกับคนข้างเคียง
เคยติดบุหรี่ แต่เลิกได้นานแล้ว
การสูบบุหรี่แบบคุณยายในปัจจุบันนี้ก็ยังมีมากนะคะ ทำให้มีผู้ป่วยมากมายเพราะควันบุหรี่ที่ตัวเองไม่ได้สูบ บอกกล่าวกันแค่ไหนก็ไม่ฟังกันเลย บางครั้งลูกหลานก็คิดสรุปไปเลยว่าเป็นความสุขของท่าน ของคนสูบห้ามหลายครั้งไม่ฟังก็ปล่อยเลย ป่วยเมื่อไหร่ก็มารักษาเอาทีหลัง แต่บางคนก็อยากเลิกสูบ จริงๆแล้วอยู่ที่ใจ ตั้งใจจริงๆก็ทำได้เห็นหลายคนแล้วค่ะทำได้จริงๆ
เชียงใหม่ปีนี้เห็นว่าจะรณรงค์กันอย่างจริงจัง ซึ่งจะทำให้ผู้สูบบุหรี่ถูกมองติดลบและดูน่ารังเกียจไปเลย ก็ไม่ทราบว่าจะได้ผลหรือไม่
เขียนทีเดียว ๒ บันทึกรวด ;)...
กาญจนา
สุวรรณเจริญ
ดีจังเลยนะคะพี่ครูเลิกนานแล้วเหมือนกันคนที่บ้าน หมอบอกเลยว่า
ไม่อยากตายก็เลิกซะ โหยๆๆ หักดิบแทบตายเหมือนกัน
สมน่า อิอิ
|
กานดา
น้ำมันมะพร้าว ค่ะพี่ดาคนสมัยก่อนก็สูบขี้โย
แบบผลิตเองมวนใหญ่ๆ ใส่ใว้ที่หูเนาะ รูหูจึงกว้างมากค่ะ
สมัยนี้แอบ่อนอาย ติดบุหรี่ ขอบคุณที่มาเยี่ยมค่ะ
|
Wasawat
Deemarn ใช่เลยค่ะอาจารย์ แบบมาครานี้ต้องเขียนให้ได้
มาอ่านอย่างเดียวนานไปหน่อยค่ะ
มั่นใจขึ้นมาแล้วค่ะเขียนไปอย่างได้คิดมาก อาจารย์ภาษาไทย ยังให้
เอ อิอิ
|
วันนี้วันพระจะไปอยู่เวรยามวันหยุดที่โรงเรียนพร้อมกับการเตรียมงานรับการประเมิน สมศ. จึงรีบมาขอบพระคุณทุกท่านที่มามอบดอกไม้ส่งกำลังใจให้มากมาย ซาบซึ้งใจขอให้ทุกท่านที่มาเยี่ยมมีพลังใจในการทำงานตามวิถีพุทธ ค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณประสบการณ์ตรงเกี่ยวกับบุหรี่มือสองของคุณตานี้ครับอาจารย์..
ธนิตย์
สุวรรณเจริญ ขอบคุณมากค่ะอาจารย์ธนิตย์ เขียนแบบทื่อๆ
ชอบการเขียนวิพากษ์ของจาร์ยมากค่ะ
|
คิดถึงจังค่ะ กลับมาอยู่บ้านนี้บ่อยๆนะคะพี่สาว ;)
พี่จึงเลือกคนที่ไม่สูบบุหรี่..เป็นคนข้างเคียง...อิอิ
พระเพื่อนผมองค์หนึ่งนั่งใกล้พวกดูดบุหรีบ่อยเข้าท่านเป็นมะเร็งเสียเอง
มรณะก่อนพวกดูดซะอีก ทำไมครับ
หนูรี ขอบคุณมากน้องสาว
ฝนตกมากเลยนะคะที่หาดใหญ่
ภาพดอกดาวเรืองกับผีเสื้อสวยมากค่ะ
|
ขอขอบคุณพี่ครู ป.1 มากค่ะที่มาให้กำลังใจ และดีมากค่ะพี่จึงมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง เพราะไม่มีใครสูบบุหรี่
โสภณ
เปียสนิท ขอขอบคุณมากค่ะ อาจารย์ที่มาเยี่ยมและให้กำลังใจ
พระองคืนั้นท่าคงจะรับทุกวันแบบใกล้ชิดนะคะ
เพราะควันบุหรี่มีสารพิษมากจริงๆนะคะ
|
น่าเ้ป็นห่วง...มากค่ะ อันตรายจริงๆ ไม่อยากให็โรงงานผลิตออกมาชายเลย
krusorn
ขอบคุณมาก่ะพี่สอน ไม่สบายก็มาเยี่ยมได้อีกนะคะ
คลิกชอบก็พอแล้วค่ะ อิอิ
|
บุหรี่มีพิษร้าย ทำลายสุขภาพคนดีของเรานะคะ
ขอบพระคุณที่ให้ดอกไม้เปนกำลังใจต่อไปนะคะ ท่านวอญ่า คุณบุยมาศ และ
ขอบคุณ คุณครู Rinda ( ขอโทษค่ะ เขียนชื่อในหนังสือผิด) ที่มาเยี่ยมเยียนค่ะ
ทางเหนือ พ่อุ้ยแม่อุ้ยเป็นโรคปอดเยอะ เพราะบุหรี่ขี้โย ไม่แน่ใจว่าความนิยมสูบขี้โยมีถึงรุ่นคนอายุสักเท่าไหร่นะค่ะ
ขอบคุณ คุณครู Rinda ( ขอโทษค่ะ เขียนชื่อในหนังสือผิด) ที่มาเยี่ยมเยียนพร้อมคนรู้ใจค่ะ และสอนวิธีถือดอกไม้ถ่ายรูปนะค่ะ ;)
ขอบคุณพี่มากๆที่ไปแสดงความยินดีกับคุณหมอ ป ครับ
ด้วยความยินดีและเต็มใจค่ะ คุณหมอน่ารักมากๆค่ะ มีขนมฝากให้หนุ่มน้อยด้วยค่ะ ต้องขอบคุณท่าน ศน. ชัด บุญญา ที่กรุณาชวนไปร่วมแสดงความยินดีในครั้งนี้
พี่ดามาบันทึกนี้มีหลายครั้งแล้ว แต่มีรายชื่อผู้ให้ดอกไม้และกำลังใจขวางกลางเลย และมีภาพน้ำตกด้วย งงๆนะทำอย่างไรก็ ไม่ได้เลย เขียนได้นี้ทั้งมีขวางค่ะขวางอยู่ตลอดพี่ดาจะนำภาพมาฝากก็ไมได้ ทำอย่างไรให้หายไป พึ่งพบเฉพาะที่บันทึกน้องตูมค่ะ