กินแค่เพียงอิ่มท้อง มีสิ่งของเท่าที่จำเป็น
สมัยอยู่บ้าน เรามักบอกตัวเองและใคร ๆ ซึ่งได้แก่เพื่อน ลูกศิษย์ คนใกล้และลูกว่า
กินอะไรก็ได้ง่าย ๆ
แต่มันไม่จริงทุกครั้ง
เรายังสรรหาร้านข้าวผัดกะเพรา ก๋วยเตี๋ยวปลา ข้าวมันไก่ฯลฯ ที่อร่อยที่สุดตามความคิดและตามเสียงเล่าลือ
เรายังติดในรสชาติของแกงถุงร้านนี้ ร้านโน้น
และเรายังต้องขับรถไปซื้อกาแฟ ร้านขาประจำเพราะความหอม
สิ่งของเครื่องใช้
บางสิ่งเราเคยมีมากกว่าห้า หก จนเจ็ดชิ้นเกินจำนวนวันต่อสัปดาห์หนึ่งหนึ่ง ทั้งที่ไม่จำเป็นเลย
ปัจจุบันนี้ บางอย่างเราไม่มีเลยสักชิ้น ปรากฎว่าอยู่ได้
บางอย่างเรามีน้อย ก็ใช้น้อยให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
เช่น ลิปสติกสีไม่มีเลยเพราะคิดว่าไม่จำเป็น (แต่ยังมีลิปมันทากันริมฝีปากแตกเพราะอากาศหนาวและแห้งจริง ๆ)
เสื้อผ้า ปัจจุบันมีเพียงพอใช้ใส่ห่อหุ้มร่างกาย และป้องกันอากาศหนาวเย็น มีตามความจำเป็น คุณภาพพอประมาณ ปริมาณชนิดละสามตัว ใส่เป็นชุดกันหนาวข้างใน อันนี้เลือกที่ใส่นอนได้ด้วย เมื่อออกนอกบ้านก็ใส่ชุดอีกหนึ่งชุดด้านนอกสุด
รองเท้ามีแบบ รองเท้านักกีฬาหนึ่งคู่สำหรับเดิน และบู๊ตอีกหนึ่งคู่สำหรับกันหนาวและฝน
รองเท้าแตะหนึ่งคู่สำหรับเข้าห้องน้ำ เดินในบ้าน อย่างไรก็ไม่ชินการเดินเท้าเปล่าแบบฝรั่ง
ปากกา มีเท่าที่ใช้เขียนและใช้ทำเครื่องหมาย รวมสามสี น้ำเงิน แดง ดำ บวกไฮไลต์อีกหนึ่งด้าม
อ้อ ที่ขาดไม่ได้ ดินสอ
เพราะต้องวาดภาพชิ้นเนื้ออยู่เสมอ แล้วเลยวาดนก ดอกไม้ ต้นไม้ นานา
วันหยุดสัปดาห์ก่อน กว่าจะตัดสินใจซื้อกระดาษวาดเขียน และสีน้ำขนาดพกพา คิดแล้วคิดอีก น้องที่ชื่นชอบการวาดรูปเช่นกันต้องช่วยคิดว่า เอาแบบนี้ก่อนก็แล้วกัน แบบพกพา สมุดเล่มเล็กและสีระบายแบบชุดเล็ก ถ้าใช้หมดค่อยมาซื้อเพิ่ม
ภู่กันไม่ซื้อเพราะวางแผนไว้แล้วในใจ ประดิษฐ์ทดแทนจากสิ่งของใกล้ตัว
ฯลฯ
ทั้งนี้ทั้งนั้น เนื่องจากข้าวของราคาแพงกว่าบ้านเรามาก ประการหนึ่ง
และคิดว่า ควรมีของเท่าที่ใช้จริงเป็นประการสำคัญอีกหนึ่ง
มีสิ่งของไม่มาก ไม่ลำบากต่อการเก็บ การหา หรือแม้กระทั่งเมื่อต้องเดินทางกลับบ้าน ไม่ต้องจัดการทิ้ง หรือโยกย้ายถ่ายเทข้าวของมากเกินไป
อาหารการกิน
เรามีสติ มีการวางแผนต่อการหาซื้อวัตถุดิบ ในราคาที่สมควร คิดคำนวณค่าอาหารต่อมื้อ ต่อวัน จนต่อเดือน
โดยไม่ลืมให้ความสำคัญกับชนิดและคุณค่าอาหารที่ร่างกายจะได้รับ
มีข้อยืดหยุ่นกับตนเองเพื่อความรื่นรมย์ในวันศุกร์เย็น รวมถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์
หัดทำกับข้าวหลากเมนู ขนม ขนมไทย ๆ นี่แหละ อร่อย หวานหอมและผูกมิตรกับเพื่อนบ้านชาวหอด้วยกันได้ดี
สิ่งเหล่านี้ เราไม่ค่อยปฏิบัติมาก่อนยามอยู่บ้าน ที่บ้านเกิดเมืองนอน
แม้ไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย แต่ไม่กล้าบอกว่าเป็นคนมัธยัสถ์ หรือพอเพียง
เราใช้ทรัพยากรของโลก(ของไทย)มากเกินไปและไม่คุ้มค่า
จนกระทั่งมาใช้ชีวิตไกลบ้านต่างแดน
ความจำเป็นบังคับให้เราประหยัดในช่วงแรก ๆ ต่อมาเริ่มเกิดปัญญา
เกิดความสุข ภูมิใจในตนที่รู้จักใช้ มีสติก่อนซื้อ
กินแค่เพียงอิ่มท้อง มีสิ่งของเท่าที่จำเป็น
เรื่องนี้เป็นเรื่องดีที่คิดได้ คิดว่าเมื่อกลับไปอยู่ที่บ้าน ประเทศไทย เราสามารถมีเงินออมเพิ่มขึ้นได้โดยไม่ยากเย็นเลย
และ
เราบริโภคทรัพยากรจากธรรมชาติลดลงอย่างชัดเจน
ขอขอบคุณโอกาสแห่งชีวิต
ที่ทำให้เกิดการเรียนรู้ชีวิตอีกแง่มุมหนึ่งที่สำคัญ
ขอขอบคุณบันทึกคุณโอ๋ ที่จุดประกายให้เกิดบันทึกนี้ด้วยค่ะ
ความเห็น (12)
เรียนอาจารย์ .. ของใช้หลายอย่างมีมากเกินความจำเป็น.... ถุงผ้า ไปเวทีมาหลายเวที ได้ถุงผ้ามาก็หลายเวที (เราก็ใช้แค่ใบเดียว) ที่เหลือเอามาแบ่งให้น้องๆลูกจ้าง รพ.ได้ใช้ ยังความปลาบปลื้มใจของผู้ได้รับ และได้นำไปใช้ตามเจตนาของผู้มอบให้
เห็นด้วยค่ะพี่หมอภูสุภา
ปริมก็เพิ่งจะหัดทำกับบข้าวก็ตออนไปเรียนอังกฤษค่ะ ตอนอยู่บ้านก็เรียนอย่างเดียว ตอนไปอยู่ออสเตรเลียก็อยู่กับ homestay ที่มีอาหารให้ทุกมื้อ พอไปอยู่อังกฤษเดือนแรกค่ากินอย่างเดียวหมดไปกว่า 700 ปอนด์เพราะกินใน Chinatown ตลอด พอเดือนถัดมาต้องซื้อข้าวซื้อผักมาทำกับข้าวเอง โชคดีอยู่ใกล้ร้านอาหารไทยเลยไปทำงานที่นั่นวันเสาร์อาทิตย์ ได้ทานอาหารไทยฟรีและเรียนการทำกับข้าวกับแม่ครัวค่ะ
ทุกวันนี้ที่ทำกับข้าวพอเป็นก็เริ่มที่ไปเรียนอังกฤษแหละค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
คุณหมอ..ภูสุภาค่ะ .เห็นด้วยและชื่นชมกับคำกล่าว ..."กินแค่เพียงอิ่มท้อง มีสิ่งของเท่าที่จำเป็น ..เราบริโภคทรัพยากรจากธรรมชาติลดลงอย่างชัดเจน" นอกจากบริโรคทรัพยากรน้อยลง อันเป็นการช่วยผ่อนปรนน้ำหนักที่โลกใบน้อยขอเราต้องพยุงไว้ เพียงเพื่อตอบรับความต้องการที่มากไปของคนเรา...:-)) อืม.. คุณหมอค่ะ..ช่วงที่เป็นนักเรียนPh.D.. ใช้ชีวิตที่UK นอกจากการทำอาหารเอง ซึ่งก็ปกติก็จะชอบทำอยู่แล้ว จึงทำอาหารเก็บไว้ทานทุกมื้อ สิ่งที่ถือเป็นโอกาสของการเรียนรู้ก็คือ ตลาดสดค่ะ. คล้ายๆกับวิถีตลาดสดบ้านเรา นี่ละค่ะ...ช่วงที่เรียนอยู่ก็พยายามหาโอกาสผ่อนคลายด้วยการไปซื้อของที่ตลาดสดด้วย นอกจากจะเป็นการซื้อที่ห้างต่างๆ แถมได้ดูว่า แต่ละฤดูเค้ามีผลิตผลอะไร ทั้งชนิดปลา เนื่อสัตว์ พืช ผัก ดอกไม้ และผลิตภัณฑ์อาหารทีผ่านขั้นตอนการถนอมอาหารแล้ว.. ราคาก็สมเหตุสมผลด้วยซิค่ะ อีกทั้งตื่นตาตื่นใจไปกับ อาหารสดแปลกๆที่ไม่รู้จักตัวจริง ก็จะได้เห็นของจริง ก็เป็นการใช้เวลาที่มีคุณค่าทีเดียวค่ะ :-))
มาเยี่ยมคุณหมอด้วยความระลึกถึง รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
 |
วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei-- ดีจังค่ะ แบ่งปันถุงผ้า กว่าจะได้ความคิดแบบนี้และทำได้จริง ๆ หลายเดือนแล้ว ใช้เวลา ปรับใจ อยู่พักใหญ่ค่ะ |
 |
...ปริม pirimarj...น้องปริม ปกติพี่ชอบทำกับข้าวกินเองกับพ่อและลูก แต่มีค่ะที่เราสามคนยังออกไปหาของกินนอกบ้าน เป็นสิ่งเกินความจำเป็นเมื่อมาหวนคิดตรอง ช่วงเวลานี้ อยู่ตัวคนเดียว ได้ฝึกหัดการวางแผนใช้เงิน การทำกินที่พอทั้งปริมาณและเงินทุน สนุกไปอีกแบบ และเมื่อทำได้แปลกใจตัวเองว่า ไม่ยาก ได้ลดการบริโภควัตถุดิบและทรัพยากรธรรมชาติ ได้ประโยชน์ฝึกตน จึงอดนำมาบันทึกไว้ไม่ได้ ค่อนข้างมีวินีัยเรื่องนี้ ณ ตอนนี้ แว่ว ๆ ว่า เงินทุนจะปรับขึ้นให้นักเรียนทุนรวมทั้งนักเรียนดข่งคนนี้ด้วย (ปรับเล็กน้อย) หวังว่าเราเองจะยังคงความ พอเพียงไว้ได้เรื่อย ๆ ไปค่ะ |
อ่านแล้วอยากไปลองใช้ชีวิตในต่างประเทศยาวๆบ้างครับ บางครั้งประเทศไทยสบายเกินจนทำให้เราฝึกเห็นค่าสิ่งต่างๆได้ลำบาก
เรื่องวาดรูป ระบายสี อ. ลองเอาสีจากธรรมชาติได้นะครับ ผมเองไม่เคย แต่คิดว่าน่าจะท้าทาย เคยเห็นคนพื้นเมืองออสเตรเลียใช้ดินโคลนแทนสี เขาเจือจางให้ข้นต่างกัน แล้วก็วาด เสร็จสีออกมาเป็นโทน แบบ sepia พู่กันก็ไม่ใช้ครับ ประหยัดได้เยอะเลย
ปล. เดี๋ยวผมไปเรียนบ้างดีกว่า
เท่าที่ผมอ่านมาผมรู้สึกว่า "สันโดษกับสมถะ" ดูเหมือนจะเป็นแนวคิดที่อยู่ในแก่นของทุกศาสนาที่จะเป็นแนวทางไปหาความสุขอันสงบครับ
คิดถึงช่วงเรียนเหมือนกันครับ รู้สึกชีวิตช่วงนั้นได้สัมผัสความสันโดษกับสมถะได้ดีแล้วก็มีความสุขดีครับ แต่พอกลับมาทำงานสิ่งที่ขาดหายไปคือความสุขแบบนั้นครับ
ขอบคุณบันทึกนี้ที่เตือนถึงความทรงจำดีๆ ครับ
ทิ้งช่วงบันทึกนี้ ไปนาน
มาเข้าเทรนด์ได้เพราะ ความประหยัด :-)
ยิ่งอยู่มานานขึ้นยิ่งรู้แหล่งหาซื้ออาหารราคาถูกค่ะ ร้านของคนแขก ราคาถูกพิเศษ
ชอบเดินตลาดเช่นกันค่ะ แปลกแต่จริงข้าวของในตลาดราคาแพงกว่าร้านสะดวกซื้อนะคะอาจารย์
แต่ก็ น่ะนะคะ มีบ้างที่ทุ่มทุนซื้อ เพราะน่ากิน น่าซื้อ..
ภาพคู่กับสาวน้อย ไฉไล น่ารักจังค่ะ