น้องก๊องแก๊ง
สวัสดีครับ ผมชื่อก๊องแก๊ง แต่เดิมตอนที่ผมมาอยู่กับพี่เก๋ใหม่ ๆ พี่เก๋ตั้งชื่อให้ผมว่าคุณทองม้วน เนื่องจากขนของผมหยิกเป็นก้อน ผมเป็นแมวเพศผู้ พันธุ์ผสมเปอร์เซียครับ ผมอายุได้ราว ๑๓ ปี ( อันนี้คุณหมอเป็นผู้สันนิษฐานนะครับ ) เดิมทีเดียวก่อนที่ผมจะมาอยู่กับพี่เก๋และคุณยาย ผมเคยเป็นแมวมีเจ้าของมาก่อน แต่เจ้าของย้ายบ้าน ขนของไป แล้วทิ้งผมไว้ให้เฝ้าบ้านอยู่หลายวัน หลายเดือน ก็ยังไม่มารับผมซะที ผมประทังชีวิตอยู่ด้วยการไปหาอาหารอีสานแถว ๆ ปากซอยบ้านกินครับ จนกระทั่งวันหนึ่งผมเกือบโดนรถชน แต่มีคุณป้าใจดีและสอนหนังสืออยู่โรงเรียนเดียวกับพี่เก๋พบผมเข้า คุณป้าเลยชวนผมมาอยู่บ้านด้วย แต่ผมก็อยู่บ้านคุณป้าได้ไม่นาน เพราะคุณป้าเลี้ยงพี่หมาไว้หลายตัวครับ ผมจึงต้องกลับไปรอเจ้าของผมที่บ้านทุก ๆ วัน เวลาที่คุณป้าไปสอนหนังสือ แต่คุณป้าก็นำอาหารและน้ำมาให้ผมกินทุกวัน และแล้ววันหนึ่งคุณป้าก็มารับผมไปบ้านและขังผมไว้ในกรง พาผมไปไหนไม่รู้ ผมกลัวแทบใจจะขาด คุณป้าเอ็ดผมมาตลอดทาง แล้วก็ถึงสถานที่คล้าย ๆ โรงเรียนครับ สนามหญ้าสีเขียว ๆ น่านอนและวิ่งเล่นครับ แต่ผมไม่ค่อยถูกกับพี่หมา ตลอดทางที่คุณป้าอุ้มกรงมาตามทางเดินก็มีพี่หมาเห่าตลอดเลย และแล้วผมก็เข้าใจว่าคุณป้าพาผมไปไหน ครับผมเจอพี่เก๋ที่เรือนพักครู
พี่เก๋หาน้ำและอาหารเม็ดที่ผมเคยกินไว้จานเบ้อเริ่มเลยครับ อร่อยมากผมซัดซะเกลี้ยงเลย แถมพี่เก๋ยังเปิดพัดลมให้ผมนอนด้วยครับ ผมง่วงมากแต่ยังอยากดูห้องพักของพี่เก๋สักหน่อย เดินสำรวจหมดแล้วปลอดภัยดีผมเลยกระโดดไปนอนข้าง ๆ คุณป้าครับ คุณป้าเอามือลูบหัวผมแล้วบอกว่าให้อยู่กับพี่เก๋นะ อยู่ที่นี่มีข้าวกิน ไม่ต้องไปไหน ปลอดภัยแล้วนะ แล้วคุณป้าก็จากผมไปอีกคน วันนั้นทั้งวันมีแต่เรื่องที่ผมตื่นเต้นและเหนื่อยมาก ๆ ครับ จนผมไม่อยากไปไหนอีกแล้ว ได้แต่มองดูคุณป้าที่จากผมไปหน้าประตูห้องพักของพี่เก๋ และผมก็หลับไป จนเช้าผมตื่นมาก็พบว่าพี่เก๋เทอาหารไว้ให้ผมกินกับมีนม น้ำ ไว้ให้ผมกินอีกด้วย ผมปวดฉี่ครับแต่ไม่กล้าออกจากห้องพี่เก๋ เพราะเมื่อวานผมเห็นมีพี่หมาอยู่หลายตัวทีเดียว แต่เหมือนว่าพี่เก๋จะรู้ว่าผมกำลังปวดฉี่ พี่เก๋เลยเรียกและเดินนำผมไปที่กะละมังสำหรับให้ผมฉี่ครับ ดีจังมีห้องน้ำให้ผมด้วย ผมชักรู้สึกสบายใจขึ้นหน่อย ๆ ผมเลยร้องทักพี่เก๋เพื่อบอกขอบคุณครับ ผมอยู่ห้องพักของพี่เก๋ได้ ๗ วัน ในระหว่างนี้พี่เก๋พาผมไปโรงพยาบาลครับ ผมกลัวคุณหมอมาก ผมเลยน้ำลายไหล พี่เก๋พาผมไปทำแผล ล้างหู ทุกวันเลยครับ แสบมาก ๆ เลย แต่ผมรู้แล้วว่าพี่เก๋ไม่ได้พาผมไปทิ้งที่ไหน มีพี่เก๋อยู่ด้วยตลอด ผมเลยยอมให้คุณหมอทำแผลให้โดยที่ผมไม่ร้องเลยครับ
วันแห่งการเดินทางครั้งที่ ๓ ของผมก็มาถึง เมื่อแผลของผมหายดี พี่เก๋พาผมไปอยู่บ้านแม่ของพี่เก๋ครับ แม่พี่เก๋เรียกแทนตัวเองกับผมง่าย ๆ ว่ายาย บ้านของคุณยายมีสมาชิกหะเมียวอยู่ด้วยกันอีกสองตัวครับ คือพี่โชค และน้องขนุน วันหลังพี่เก๋คงจะเล่าให้ฟังนะครับว่าวีรกรรมของพวกเราเป็นยังไง ผมชอบน้องขนุนมากกว่าพี่โชคครับ เพราะน้องขนุนเป็นมิตร ไม่มาตบผม ไม่มาขู่ผมเลยครับ ที่สำคัญน้องขนุนมาเลียหัวให้ผมด้วย ผมชอบคุณยายมากครับ คุณยายอุ้มผมและบอกกับผมว่ามาอยู่ด้วยกันนะเจ้าทองม้วน แต่ซักพักคุณยายก็หันมามองหน้ากับพี่เก๋ว่าตั้งชื่อให้ผมใหม่ดีกว่า ชื่อทองม้วนมันดูเรียกยาก ๆ คุณยายเลยเรียกผมว่าแก๊ง....ก๊องแก๊ง จะได้คล้องกับชื่อพี่เก๋ เวลาคุณยายเรียกพี่เก๋บางทีก็เรียกว่า ก๋อเก๋ครับ ผมยังไงก็ได้ครับ ไม่มีปัญหากับชื่ออยู่แล้ว คุณยายเลี้ยงผมให้กินอิ่มนอนหลับทุกมื้อ ทุกวัน บางวันก็เอาผมไปนอนคุณยายด้วย ห้องคุณยายเปิดแอร์เย็นมากครับ บางวันก็ให้ผมกินขนมอร่อย ๆ อย่างฝอยทอง ขนมเบื้อง จนพี่โชคอิจฉาครับ ไม่ชอบให้ผมเข้าใกล้คุณยาย เวลาคุณยายออกไปข้างนอก ผมนอนอยู่ก็เดินมาดมผมแล้วก็งับบ้าง ใช้เล็บตะปบผมบ้าง จนแผลที่หูที่ใกล้จะหายกลับมาเจ็บอีก คุณยายเลยตัดสินใจให้ผมไปอยู่บ้านแม่ยุพันพี่สาวของพี่เก๋ครับ เพราะกลัวว่าผมจะเป็นแผลเหวอะอีก
อยู่บ้านแม่ยุก็ดีครับ แม่ยุใจดีเหมือนกัน แต่แม่ยุเสียงดังเป็นบางครั้งจนผมลังเลใจ ผมใช้ชีวิตแบบนี้ครับ ตอนเช้าก่อนที่แม่ยุจะไปทำงาน แม่ยุจะเอาผมมาส่งที่บ้านคุณยายตอนเจ็ดโมงเช้า คุณยายก็มีข้าวกับปลาทูให้ผมกิน สาย ๆ คุณยายถึงจะปล่อยให้ผมไปเดินเล่นกับพี่โชคและน้องขนุน ชมนก ชมไม้ได้ตามอำเภอใจ ปล่อยให้พวกเราได้มีเวลาเป็นแมว ๆ ได้สักครึ่งชั่วโมง คุณยายก็จะเรียกให้พวกเราเข้าบ้าน หากมีใครดื้อ ตอนบ่าย ๆ หรือเย็น ๆ คุณยายจะขังไว้ในบ้านไม่ออกไปเดินเล่นอีก พวกเราเข้าบ้านและแยกย้ายไปประจำตำแหน่งในที่ ที่เราชอบ ผมชอบอยู่กับคุณยายครับ เพราะคุณยายชอบเปิดพัดลมให้ผมนอน หรือบางทีก็อุ้มผมเข้าไปนอนด้วยในห้องนอนคุณยาย คุณยายสวดมนต์ไหว้พระเสร็จแล้ว อ่านหนังสือ นอนเล่น ถักผ้า ฯลฯ ผมก็ยังหลับอยู่นั่นแหละครับ จนได้เวลาออกไปยืดเส้นยืดสายตอนบ่ายสี่โมง คุณยายก็ปล่อยพวกเราให้มีเวลาเป้นแมว ๆ ได้สักพัก ก็เรียกพวกเราเข้าบ้านมากินขนม ( ก็อาหารเม็ดน่ะแหละครับ ) ยกเว้นวันพุธ วันศุกร์ คุณยายจะป้อน hairball ให้พวกเราทุกตัว หกโมงมีนม และอาหารเม็ดคอยท่า จากนั้นก็นั่งรอแม่ยุกลับมารับครับ บางวันแม่ยุกลับจากทำงานสี่ทุ่ม ผมก็ต้องเข้ามานอนรออยู่กับคุณยายในห้อง ไม่งั้นพี่โชคคงจะไล่ตะครุบผมอีก ผมเป็นแมวรักสงบนะครับ แต่ก็ไม่บ่อยหรอกครับที่แม่ยุกลับบ้านดึก ผมจะได้เจอพี่เก๋ทุกวันศุกร์เวลาที่พี่เก๋กลับมาหาคุณยาย และอยู่กันครบทั้งแม่ยุ
หลัง ๆ มาผมเป็นอะไรไม่รู้ครับ ผมมีอาการเดินหัวสั่น ๆ ฉี่ และอึ ไม่เป็นที่เป็นททางเหมือนแต่ก่อน คุณยายและแม่ยุเลยพาผมไปหาคุณหมที่โรงพยาบาสวนสัตว์ อ่อนนุช คุณหมอบอกว่าผมป่วยเป็นโรคปลายประสาทเสื่อมครับ ตอนนี้คุณหมอให้ยาบำรุงปลายประสาทให้ผมกิน และแนะนำให้คุณยาย แม่ยุ พี่เก๋ พาผมไปรักษาที่โรงพยาบาลสัตว์จุฬา ฯ ซึ่งพี่เก๋ แม่ยุ จะพาผมไปเร็วนี้ ๆ ครับ
ความเห็น (13)
นี่คือผมเองครับตอนมาอยู่กับพี่เก๋ใหม่ ๆ
หน้าตาแปลกดีจังเลยครับ
แผลผมเริ่มหายแล้วครับ พี่เก๋เลยพาผมไปทำหมัน ซีดวัคซีนไข้หัดแมว ลิวคีเมีย และพิษสุนัขบ้า พร้อมกับถ่ายพยาธิให้ผมด้วยครับ
ตอนนี้ผมเป็นหวัดครับ คุณยายพาผมไปหาหมอ กลับมาก็เอาเสื้อพี่โชคมาให้ผมใส่ ผมเกือบตายแน่ะครับ
ถึงผมจะเป็นหวัด น้ำหนักผมก็ขึ้นมาเกือบสองกิโลนะครับ ตอนผมมาอยู่กับพี่เก๋ใหม่ ๆ พี่เก๋พาผมไปทำแผล คุณหมอจับผมชั่งน้ำหนักได้ ๑ กิโลกรัมกับ ๘ ขีดเองครับ เห็นไหมครับผมใส่เสื้อพี่โชคซะคับเลย น้ำหนักผมตอนนี้ ๓ โล ๙ ครับ ฮ่า ฮ่า คุณยายบำรุงด้วยนมช็อคโกแลตบ้าง โยเกิร์ตบ้างครับ
นี่คือรูปผมตอนปัจจุบันนะครับ น้ำหนักตัวตอนนี้ ๕ โล ๘ ครับ เพราะแม่ยุกับพี่เก๋เปลี่ยนอาหารเม็ดยี้ห้อใหม่ให้ผมกินครับ ยี้ห้อ Hill ครับ ผมว่าอร่อยดี เด๋วนี้เวลาคุณยายให้ขนมผมช้า ผมจะมานั่งรอคุณยายหน้าตู้เย็นเลยครับ
ก๊องแก๊งไม่น่าจะกลัวหมาเลยนะคับ เพราะก๊องแก๊งเหมือนหมาที่ปลอมตัวเป็นแมวเลย...
พาพี่ลักกี้มาเยี่ยมน้องก๊องแก๊ง นะคะ
ขอให้หายเร็วๆ จ้า...ดูแลตัวเองนะ
- ฮ่า ฮ่า ใช่ค่ะพี่โอ๋
เวลาอุ้มก๊องแก๊งมานั่งบนตัก ตัวหนักมากค่ะ
ชอบจังเลย " เพราะก๊องแก๊งเหมือนหมาที่ปลอมตัวเป็นแมวเลย...
" ^^
- ตอนนี้กำลังหาวิธีช่วยก๊องแก๊งให้สบายตัว และลดอาการเจ็บป่วยด้วยโรคปลายประสาทเสื่อมอยู่ค่ะ
- ต้องขอบคุณแทนก๊องแก๊งนะคะ
ที่พี่โอ๋มาให้กำลังใจเรื่องของน้องชายเก๋
(@^________^@)
- ขอบคุณพี่ลักกี้แทนน้องก๊องแก๊งด้วยค่ะ
- พี่ลักกี้ตาแป๊วแหวว
น่ารักจังค่ะ เมื่อก่อนเจ้าล่ำก็มีหน้าเหมือนพี่ลักกี้เลย
แต่ตอนนี้เจ้าล่ำไปสบายได้หกปีแล้ว ^^
- ขอบคุณคุณ ปริมค่ะ
ที่พาพี่ลักกี้มาเยี่ยมก๊องแก๊ง
(@^_____^@)
- หลังจากพาก๊องแก๊งไปหาคุณหมอที่โรงพยาบาลสัตว์เล็ก คณะสัตวศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ผลสรุปว่าน้องก๊องแก๊งเป็นโรคเบาหวาน
- ขั้นตอนการรักษาตอนนี้ คือ กินยาบำรุงปลายประสาทก่อนกินอาหารเช้าทุกวัน และหลังจากนั้นจะต้องโดนคุณยายฉีดอินซูลิน และไปพบคุณหมอตามใบนัดเพื่อทำการรักษาตามขั้นตอนต่อไป
- น้ำหนักตัวตอนนี้ของก๊องแก๊งจาก
๕.๘ กิโลกรัม เหลือ ๕ กิโลกรัมค่ะ
แต่คุณหมอยังไม่ได้สั่งจำกัดอาหารอะไรเป็นพิเศษ
- ตอนนี้น้องก๊องแก๊งไม่เดินเซ
หัวไม่สั่น ให้คุณยายป้อนยา และฉีดยาให้
โดยไม่ดื้อ
เมื่อถึงเวลาพอเรียกก็กระโดดมานั่งรอให้คุณยายเช็ดแอลกอฮอลล์
และฉีดยาได้ ๗ วันแล้ว ตั้งแต่วันที่ ๑๐ พฤษภาคม
๕๕ ที่เริ่มใช้อินซูลิน
ก๊องแก๊งกินน้ำและอาหารได้ปกติ นอนหลับนานกว่าเดิมบ้าง
แต่ไม่มีอาการชัก เกร็ง และไม่อึไม่ฉี่รดตัวเองค่ะ
ยังชอบนอนกับคุณยายเหมือนเดิม และเพิ่มอาการอ้อนคุณยาย
แม่ยุ พี่เก๋ด้วยการเอาหัวมาหนุนตัก
หรือมานอนบนตักบ่อยขึ้นกว่าเมื่อก่อน (
เมื่อก่อนเรียกถึงจะมาทำแบบนี้
แต่พอค่อยยังชั่วไม่เรียกก็มาหาค่ะ )
- วันที่ ๑๘ พฤษภาคมคุณยายจะพาน้องก๊องแก๊งไปหาหมอค่ะ ตอนนี้ทุกคนในบ้านต่างเอาใจช่วย ดูแล ก๊องแก๊งอย่างใกล้ชิด คุณหมอบอกพวกเราว่าก๊องแก๊งอึดมาก พวกเราเองก็ต้องอึดเหมือนกันเพื่อเป็นกำลังให้ก๊องแก๊งมีชีวิตอยู่ต่อ และมีอาการดีขึ้นทุกคืน ทุกวัน หรือตราบเท่าที่อายุขัยของน้องก๊องแก๊งจะถึงที่สุดแห่งชีวิตก็ตาม
- ^^
- แม้จะถูกทอดทิ้ง และเป็นเบาหวาน แต่น้องก๊องแก๊งก็โชคดีมากๆเลยครับ ทีมีผู้ดูแลอย่างดี..ชื่นชมมากครับ
- เจอประโยคนี้ "ปล่อยให้พวกเราได้มีเวลาเป็นแมวๆ" นึกถึงเด็กๆ พร้อมนึกถึงการศึกษาบ้านเราทันทีเลยครับอาจารย์
- ขอบคุณเรื่องราวดีๆนี้ครับ
- ขอบคุณอาจารย์ธนิตย์ค่ะ ที่ได้ติดตามและให้กำลังใจ
- ค่ะ
เจอประโยคนี้จากคุณยายของก๊องแก๊งเข้าก็ทำให้นึกย้อนถึงลูกศิษย์เช่นกันค่ะ
- ขอบคุณอาจารย์ธนิตย์เช่นกันนะคะ
ที่เขียนบันทึกดี ๆ สร้างแรงบันดาลใจอีกหลายต่อหลายเรื่อง
ทำให้ได้นึกย้อนถึงตัวเองด้วยว่าเรายังขาดตกบกพร่องต่อลูกศิษย์ในเรื่องอะไรไปบ้าง
- (@^____^@)