จากที่ราบสูงสู่มหานที
ได้เวลาและโอกาสอีกครั้งกับการเดินทางไกลล่องใต้...ใต้จริงๆนะ...ไม่ใช่แค่ประจวบหรือเพชรบุรี...ไม่เคยเลยจริงๆกับดินแดนด้ามขวาน...ครั้งแรก...ของชีวิต...กับท้องทะเลอันดามัน...:)
ปิดเทอมนี้...ได้จังหวะเวลาและโอกาส...ดีๆที่พอเหมาะพอควรเสียที...กับการเดินทางไกล...ตามคำเชิญชวนของป๊ะวอญ่า...นักเดินทาง...หลังจากที่ทุกๆปี...ช่วงปิดเทอมต้องมีภาระงาน ภารกิจติดงานสอนประจำ...
กล้าๆกลัวๆ...ไม่ใช่กลัวการเดินทางไกลคนเดียว...แต่กลัวแม่เป็นห่วง...เพราะเขาพึ่งมีเรื่องราววางระเบิดที่หาดใหญ่...และที่สำคัญ...คือการก้าวข้ามผ่านจุดนั้น...ที่ใครหลายๆคนอาจไม่คิด หรือคิดไม่ถึง...ว่าโลกใบนี้...ยังมีเรื่องราว..ดีๆให้ค้นหา...หรือกัลยาณมิตร...อยู่อีกฝากฝั่งของโพ้นทะเลไกล...เพราะมีบางจุดที่เรา...คนทำค่ายอาสา...มีร่วมกัน...แม้ไม่มีพี่หนานเกียรติแล้ว...แต่เราก็ยังคงระลึกถึงพี่หนานเกียรติอยู่เสมอ...:)
ไม่สำคัญว่าคนอื่นจะมองเรายังไง...เราต่างหากที่รู้ตนเองว่าเรากำลังทำอะไร....เราก้าวข้ามผ่านตรงนั้นมาแล้ว...จึงทำใจให้สบายกับการเที่ยวเพื่อเก็บเกี่ยวเติมพลังให้หัวใจกลับมาทำงานในวันเปิดเทอม...
สายๆวันที่ 3 แอบหนีขึ้นรถขอนแก่น – กรุงเทพฯ มาแบบบ้านนอกเข้ากรุงอีกแล้ว ฮ่าๆ เอาหาข้อมูลการเดินทางก่อนมาชัดเจน เตรียมพร้อม กายใจ และสติ ต้องปลอดภัยไว้ก่อน มีรถตู้จากกรุงเทพฯถึงภูเก็ตแต่ไม่ไปเพราะการเดินทางไกลนานๆต้องปลอดภัยไว้ก่อน ยังไงคนมากเข้าไว้...ลำบากก็ไม่เป็นไร จึงตัดสินใจนั่งรถตู้ไปขนส่งสายใต้ ตอนหกโมงเย็น แต่เจ้ากรรมไม่มีตั๋วรถทัวร์สักบริษัทที่จะเดินทางไปภูเก็ตโดยตรง ทุกบริษัทขึ้นป้าย เต็มหมดทุกที่นั่ง เอาไงหว่า หาตั๋วไปพังงากับระนองก็ยากเย็นแสนเข็ญ สุดท้ายได้ตั๋วรถเสริมระนอง ป.2 ที่แสนจะหวดเสียวกับการขับรถในช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวเช่นนี้...
ถึงเมืองระนองหกโมงเช้าพอดี ต่อรถเข้าภูเก็ตอีกที มาถึงก็เที่ยงครึ่ง มิตรภาพเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อทุกที่และทุกเวลา บนรถทัวร์สายระนองภูเก็ตก็เช่นเดียวกัน...การพูดคุยแลกเปลี่ยนไตร่ถามสารทุกข์สุขดิบกับคนข้างๆจึงเกิดขึ้นกับคุณแม่ยังสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน ที่กำลังอุ้มลูกน้อยวัยสิบเดือนกำลังซนพลังมาก ฮ่าๆ ด้วยความที่ชอบเด็ก ถูกชะตากับเด็กๆไปทั่ว เลยกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปด้วยความเต็มใจ...^_^
ความเห็น (2)
เมื่อวานไปดำน้ำที่อ่าวมาหยาเกาะพีพี วันนี้เดินทางไปเกาะปันหยี เขาพิงกัน ที่พังงา ไปบ้านมะฉ๊ะ ที่บางพัฒน์
รักเด็กเหรอครับ ;)...
แล้วการเดินทางก็ทำให้หนูสามารถเขียนบันทึกได้แล้ว เย้ !!!