สิ่งสำคัญในชีวิตที่ดีที่สุด...
“ทำไม ? คุณหมอกลับบ้านเร็วจัง ? ” คำถามที่ลอยแต่ไกลพร้อมรอยยิ้ม คุณป้าคงมองเห็นผมจอดรถกระบะคู่ชีพข้างถนน และเดินมุ่งหน้า ผ่านลานหญ้าประมาณครึ่งแข้งเดินมาเรื่อย ๆ และก็พบสวนครัว เช่น ผักคะน้า พริก ต้นหอม และกระเทียมที่ปลูกข้างท้องนาไม่ไกลจากถนนที่ผมเข้ามาเดิน ผมแหวกใบตองด้วยมือข้างสองพร้อม ๆ กัน ผมก็ได้เจอหน้าคุณยายแล้วครับ
“วันนี้ เป็นวันเสาร์ครับคุณยายอยู่เวรถึงสี่โมงเย็นกว่า ๆ ก็กลับบ้านแล้วครับ วันหยุดก็เลิกเวลานี้ ถ้าวันจันทร์ถึงศุกร์ก็เลิกหนึ่งทุ่มครับ...” ผมตอบคุณป้า แต่ไม่รู้ว่า คุณป้าจะเข้าใจหรือเปล่า แต่ก็ยังยิ้มแย้มในการตั้งใจฟังการอธิบายของผม จะว่าไปแล้วเวลานี้ก็บ่ายแก่มาก แต่แดดยังส่องแสงจ้าอยู่ บรรยากาศยังน่าทำงานโดยเฉพาะงานในท้องทุ่ง เสียงวิทยุทรานซิสเตอร์ที่คุณป้า เปิดคลอไว้เป็นเพื่อนยามเกี่ยวข้าว ที่มีทั้งเพลงลูกทุ่ง หมอลำ สลับการโฆษณาอาหารเสริม สารกำจัดศัตรูพืช และอื่น ๆ
ผมอดยิ้มย่องในใจไม่ได้ว่า ยังมีคงติดตามความเคลื่อนไหวของผมอยู่ รับรู้ได้จากการที่คุณป้าสามารถจดจำรถของผมได้ และรู้ว่าผมเข้าออกในหมู่บ้านในเลใด เพราะที่นาของคุณป้าอยู่ติดกับทางเข้าออก สามารถมองเห็นคนผ่านมาผ่านไปได้
“คุณหมอมาอะไรหรือค่ะ ? ” ผมรีบตอบว่า ไม่ได้มีธุระหรอกครับ ทำให้คุณป้าเกิดอาการงงงวยเล็กน้อย เพราะปกติถ้าไม่มีธุระอะไร คงจะไม่มาหาสู่กัน สิ่งที่ดลใจผมให้มาเจอคุณป้าเวลานี้ คือ ผมเห็นคุณป้า และชาวนาแถวนี้ ตั้งแต่ต้นสัปดาห์มา เห็นเกี่ยวข้าวกัน เพราะตามความเข้าใจของผม ชาวนาจะทำนาตอนหลังสงกรานต์ และเกี่ยวข้าวตอนลอยกระทง
“คุณหมอไม่รู้เลยหรือค่ะ ? ” คุณป้าเริ่มรัวคำถามใส่ผมตลอด ผมให้ผมเกิดอารมณ์ดีอย่างพิเศษ เพราะถ้าอยู่ที่สถานีอนามัย ผมจะเป็นฝ่ายยิงคำถาม และสั่งการกับคนไข้ตลอด เช่น ไข้มากี่วัน น้ำมูก หรือไอไหม เจ็บคอไหม อ้าปากหน่อย แพ้ยาไหม กินยาแบบนี้นะ งดพฤติกรรม....จะได้หายเร็วขึ้น
ใช่ครับ การเรียนรู้ความเข้าใจแตกต่างกันไปตามบริบทจริง ๆ ผมอาจจะมีความรู้มากมายกว่าคุณป้าหลายเรื่อง แต่ก็มีหลายเรื่องด้วยเช่นกันที่คุณป้ารู้มากกว่าผมเสียอีก
“ตอนนี้ชาวนาแบบป้าทำงานปีละ 3 ครั้ง” ผมอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะนึกไม่ถึงว่าทำได้มากมายอย่างนั้น
คุณป้าเล่าว่า ข้าวที่เกี่ยวอยู่นี้ คือ ข้าวเหนียวภูพาน ปลูกตอนปีใหม่ ช่วงนี้ก็ได้เกี่ยวข้าวแล้ว ใช้เวลาเพียง 3 เดือนเท่านั้น สามารถเอาไว้เพื่อกิน และขายได้ ...ป้าเกี่ยวข้าวกับครอบครัวเท่านั้น ทำด้วยวิธีโบราณ ไม่ได้จ้างเครื่องจักร ....คุณป้าเล่าชีวิต และการทำนาให้ฟังอีกหลายเรื่อง ด้วยคำพูดที่มั่นใจ และถ่ายทอดเรื่องราวให้ผมอย่างละเอียดลออ
และบอกว่า เล่าอย่างเดียวคุณหมอคงจำได้ไม่หมด ถ้ามีเวลามาอยู่กับป้าทั้งวัน...ลงมือทำนาเลยนะ..ป้าจะสอนให้กับมือ
ขอบคุณครับคุณป้า ที่ทำให้ผมเกิดการเรียนรู้ และเข้าใจความรู้เพิ่มขึ้นให้กับชีวิตของผม...ชีวิตที่เต็มไปด้วยความไม่รู้ของผม
นับจนถึงเวลานี้ ผมเริ่มตระหนักดีในใจว่า... สิ่งเหล่านั้น คือ ....สิ่งสำคัญในชีวิตที่ดีที่สุดของผมครับ
ความเห็น (5)
บันทึกอย่างมีความสุขเลยนะคะ..ชื่นชมค่ะ
- สิ่งสำคัญในชีวิตที่ดีที่สุด....สำคัญจริงๆๆนะคะ....เพราะ
- การเรียนรู้ ...+... ความเข้าใจ...จะแตกต่างกันไปตามบริบทจริง ๆค่ะ
- เราชาวสาธารณสุข...จะมีความรู้....เพียงนิดหน่ิอย ... ในด้านโรคเท่านั้น ... แต่ในเรื่อง "คน" ...ในตัวคนมีหลายมิติ....มีองค์ประกอบมากมายหลายๆๆด้าน...ทั้ง....
- ร่างกาย (เจ็บป่วย+การรักษาพยาบาล + ส่งเสริมสุขภาพ+ควบคุมโรค...เป็นส่วน...น้อยนิด)
- จิตใจ
- อารมณ์
- สังคม+ครอบครัว+ญาติ พี่ น้องฯลฯ
- ดังนั้น...เรื่องโรคและการเจ็บ จึงเป็นเพี่ยง Sub Set...เล็กๆๆเท่านั้น 1/1000 ของเรื่องราวทั้งหมดในตัวคน
เห็นแรงบันดาลใจดีๆจากมิตรภาพเช่นนี้ค่ะ
สวัสดีค่ะน้องทิมดาบ ขอบคุณที่แบ่งปันความสุขค่ะ
- ชอบบันทึกของคุณหมอเรื่องนี้จังค่ะ
รู้สึกได้ถึงความเอื้ออาทรที่ไม่ใช่เพราะหน้าที่
แต่เป็นความเอื้ออาทรต่อเพื่อนร่วมโลก
การให้เกียรติและคุณค่าของชีวิตต่อกัน
- โชคดีที่ได้เกิดมาเป็นคนไทยนะคะ เราไปที่ไหนต่อที่ไหน จะขอความช่วยใครต่อใคร โดยที่เราก็เรียกคนที่เราไม่รู้จักได้เต็มปากเหมือนญาติของเราคนหนึ่ง และก็รู้สึกอบอุ่นใจเวลาที่คนไม่ใช่ญาติยื่นมิตรไมตรีประดุจญาติของเราคนหนึ่ง ^^
- บันทึกนี้มีแง่งาม...ความหมายของการมีชีวิตอยู่เพื่อใคร ๆ ที่ไม่ใช่ญาติเราได้มากมายจริง ๆ ค่ะ
(@^______^@)