เขาจะนำผม ไปประหารแล้ว
ฉันกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอน เป็นแม่เลี้ยงทางภาคเหนือ อยู่บนโต๊ะรับแขกไม้สักขนาดใหญ่ในกำแพงขาว ไม้สักหนาตัน ถูกเคลือบด้วยแลคเกอร์มันปลาบ กันเศษไม้ บาดผิวอันละเอียดอ่อนแถวบั้นท้ายของผู้นั่ง ฮา...เขาทากันมอดแมลงเจาะกิน ค่ะ..อันที่จริง เฟอร์นิเจอร์ไม้ยางพารา แถวปักษ์ใต้เนี่ย หรูสุดๆ แล้วนะคะ ขอบอก พอมาเจอ เสาไม้ซุงทั้งต้น ยกเสาบ้าน กี่เสาไม่รู้ ? .. แต่คงไม่ใช่ สองเสา หรือ สี่เสา ^^ มาใหม่ๆ ทำเอา ฉันอ้าปากตะลึง ค้างไปเลย ต้นไม้ทางภาคเหนือนี้ ใหญ่กว่า ปักษ์ใต้บ้านเรามากมายนัก
ยามเที่ยง ต้นเดือนแห่งฤดูร้อนแล้ง ใบไม้ผลัดใบ ร้อนระอุ ยิ่งอยู่ในกำแพงสี่เหลี่ยมแคบ เจ้าข้าเอ๋ย!...สงสัยฉันต้อง ไปหาอ่านงานวิจัย ที่ว่าด้วย สีขาวรอบกำแพงสูงแปดเมตร รับแสงแดด กักเก็บ และคายความร้อน ออกมาได้เท่าไร
เฮ่อ!...มองไปมองมา กำแพงสี่ด้าน ช่างเหมือนเตาอบไฟฟ้า ที่บอกเวลา บอกอุณหภูมิ up & down (อัพ แอนด์ ดาว น่อ บ่แม่นดาวน์ซินโดรม ) พระเจ้าท่านคงเปิดไฟเตาอบ อบไก่งวง แรงไปหน่อย ถึงร้อนได้ขนาดนี้...
ฉันนั่งพูดคุยกับตัวเองในหัว ถาม-ตอบเสร็จสรรพ แถมตอนไหน ที่ตลกๆ ฉันก็นั่งยิ้มกับตัวเอง (เริ่มใกล้บ้า เข้าทุกขณะ) ได้สักพักใหญ่ๆ ลืมบอกไป ฉันกำลังปฏิบัติหน้าที่ เข้าเวรรักษาการณ์กลางคืนอยู่ค่ะ ฉันก็ลุกขึ้นเดินตรวจความเรียบร้อย รอบแนวกำแพงทั้ง 4 ด้าน เผื่อจะมีใครใจดี ขว้างโทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุด มาให้ฉันใช้เล่นเฟสบุ๊ค ในคุกบ้าง (มือถีอเข้าเรือนจำไม่ได้-ระเบียบกรมฯ) หรือไม่ก็ขว้างยาบ้า มัดใหญ่ๆข้ามกำแพงเข้ามา ฉันจะได้นำไปขาย และไปนอนผึ่งพุงขาวๆ ละเลียดกาแฟเย็นแก้ร้อน แถวๆหมู่เกาะมัลดีฟส์ซักเดือน ฉันเคยเห็นในนิตยสาร หมู่เกาะมัลดีฟส์ มีน้ำทะเลใสกิ๊กเห็นปลาตัวเล็กตัวน้อย ว่ายเวียนวนเป็นฝูง รีสอร์ทตั้งอยู่กลางน้ำ พร้อมเมด ผิวสีน้ำผึ้งสวยๆ ท่าทางสะอาดสะอ้าน คอยดูแลบริการอย่างใกล้ชิด แต่ฉันชอบ เมดหนุ่ม ร่างกำยำ ฮ่าฮ่า.. (ฉันกลืนน้ำลาย ด้วยความอยากไป ลงคอ ดังเอื้อกกก...)
เดินไปเดินมา ทำไมฉัน มองอะไรไม่เห็นเลยเนี่ย!... ภาพมันเบลอพร่ามัว เลือนๆไปหมด เอ๊าะอ๋อ!!...ฉันลืมใส่แว่นนี่เอง...ฮ่าฮา...ไม่ใส่แว่นตา ในเวลากลางคืน ก็ดีอย่าง เสียอย่าง ข้อดีคือ เวลา"ผี" โผล่มา เราก็มองไม่เห็น ภาพมันจะเลือน จะได้ไม่ต้องวิ่ง จนชายเสื้อปลิวว่อน ให้เสียบุคลิกสิงห์โตหัวหน้าสัตว์ป่าซะหมด ข้อเสียคือ เวลาลูกน้องปีนกำแพงสูง เพื่อหลบหนี เราก็จะคิดว่า เป็นเงา สะท้อนจากไฟฟ้าแรงสูง บนสันกำแพง กว่าจะรู้ตัวว่าลูกน้องหาย ก็โน่น นับยอดเปิดขัง ตอนหกโมงเช้า มันคงไปนอนเล่น น้ำคลองแถวๆ"เมืองปาย" ซะแล้ว ส่วนเราก็จะไปปีนเขาเล่น แถวๆเมืองเบตง โดนย้ายด่วน 24 ชม.โทษฐาน ทำให้ลุกน้องหลบหนีรอด ^^ ...เป็นเรื่องฮาค่ะ...
...เสียงแท่งเหล็ก กระทบแผ่นเหล็ก บอกเวลา 3 ทุ่ม ดังติดกัน สี่ชุด ชุดละห้าครั้งตี ...12345...12345...12345...12345...1...และครั้งสุดท้าย 1 ที เป็นเวลาที่ผู้ต้องขัง จะนอนหลับพักผ่อน ปิดรายการโทรทัศน์ ฉันนั่งอยู่ในแดนหญิง (แดนหญิง แยกจากแดนชาย) แต่อยู่ในกำแพงเดียวกัน ฉันนั่งฟังเสียงของค่ำคืน...พรึ่บบบบ!!!!....ฝันคืนนั้น แว่บ!เข้ามาในหัวอีกแล้ว ภาพนักโทษ กำลังเดิน ลากโซ่ตรวนเหล็กแกรกๆๆๆ ... สองมือถือสายโซ่ตรวนให้เดินถนัด เขาเดินอย่างเชื่องช้า มุ่งตรงดิ่ง เข้ามาหาฉัน...ดวงตาเศร้าสร้อย เขามาจาก ดินแดนแห่งความตาย อันเป็นนิรันดร์...
ไป๊!!ไป๊!!! ออกไป๊!!!!กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
ฉันสะบัดหัว ไล่มันออกไป
นักโทษประหารนายหนึ่ง ถูกเปิดขัง เอาตัวออกมาจากเรือนนอนรวมนักโทษที่ถูกตัดสินคดีให้ประหารชีวิต ท่ามกลางสายตาเพื่อนนักโทษ นับเกือบร้อยคู่จ้องมอง พร้อมกับคิดในใจ "ไม่นาน อีกไม่นาน ก็ถึงคิวของตรู ที่โดนลากออกไปประหาร " บรรยากาศเศร้าเงียบ จนได้กลิ่นของความตาย ความตายเริ่มขึ้นแล้ว ภาพตัดฉากไปที่ หนุ่มหน้าคมเข้มวัยกลางคน บึกบึน เด็ดเดี่ยวเด็ดขาด ท่าทางเป็นนักเลง ดูกร้านชีวิต เขาก้มหน้าก้มตา เขียนมอบพินัยกรรมบนโต๊ะ เขาพิมพ์ลายนิ้วมือ เขาไม่รับประทานอาหารมื้อสุดท้าย เขาดูดบุหรี่ เขาพนมมือฟังพระเทศน์ ที่กั้นด้วยซี่กรงเหล็กโปร่ง จากอีกฟาก ท่ามกลางสักขีพยาน ในการประหารเขา ผู้คุมกำลังให้เขาคุยกับทางบ้าน บอกลา เขายกหูโทรศัพท์ พลางพูด ด้วยน้ำเสียงที่ ได้ทำใจมาแล้วว่า คดีของตน คงไม่พ้น โดนประหารชีวิต
" พ่อ!.. พ๊มน๊ะ.. เข๊า...อินำไปประหารแล้ว เข๊าอินำไปประหารแล้วน๊ะ!!" ..ชายหนุ่มพูดย้ำ คำว่า "ประหาร" ถึงสองครั้ง เขาคงอยาก ให้พ่อตื่นตัว และรู้ว่า เขาจะไปแล้ว ไปในที่ ที่ไกล...แสนไกล และไม่มีวัน จะกลับมาอีก เขาถามหาแม่ เสียงพ่อคงตอบกลับมาว่า แม่ไม่อยู่ เพราะเขาถามกลับไปว่า " แม่ไปไหน.."เขาบอกพ่อให้บอกแม่ ว่าเขาจะต้องโดนประหารแล้ว ...เขาวางหูโทรศัพท์ ไม่ถึง 15 นาที ที่เขากำหนดให้คุยด้วยซ้ำ เขาคุยแค่ บอกลาพ่อกับแม่ บอกเสร็จ วางหูโทรศัพท์ เขาไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย ไม่อาลัยอาวรณ์ แค่ดูเศร้าเล็กน้อยกับผลของโชคชะตาที่ตนเองก่อขึ้น...ฉันร้องไห้หัวใจสลายไปแล้ว น้ำตาไหลเต็มความรู้สึก ด้วยความสงสารอาดูร ฉันคงจะเสียใจน้อยกว่านี้ ถ้าคนที่ถูกประหาร เขาจะพูดสำเนียงภาคอื่น ที่ไม่ใช่สำเนียงของภาคใต้ ชัดถ้อยชัดคำ ใช่ค่ะ... เขาเป็นคนใต้ ฉันต้องมานั่งดูเขาประหารเพื่อนร่วมภาคเดียวกัน ...
ภาพตัดฉาก กลับไปที่...
นักโทษประหาร เอนตัวลงบนที่นอน ผุ้คุม มัดลำตัวเขาติดกับเตียงอย่างแน่นหนา กันกระตุกชักดิ้นชักงอ และมีช่อดอกไม้ธูปเทียน วางบนหน้าอก ผู้คุมมัดลำตัวนักโทษประหารด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าของเขาว่างเปล่า นักโทษโดนประหาร โดยการฉีดยา 3 เข็ม โดยบุคลากรเพชรฆาตผู้คุม บุคลากรทางการแพทย์ด้วยจรรยาบรรณ ไม่อาจทำหน้าที่นี้ จึงมีการฝึกผู้คุมขึ้นมา ให้เป็นผู้ทำหน้าที่ฉีดยา เพื่อประหารนักโทษ ฉันเห็นเส้นกราฟชีวิตบนจอ เป็นเส้นตรง วิ่งไปมา เขาไปแล้ว เขาจากไปแล้ว
ผู้คุมที่ให้สัญญาณข้างหน้า ให้สัญญาณเพชรฆาต ว่าพร้อมประหาร ธงแดงในมือ วาดลง ผู้คุมเล็งเป้าตาวัว เป้าหมายหัวใจ สู่ร่างที่โดนคาดตาด้วยผ้า ยืนหันหลังให้เพชรฆาต เสียงปืนยาว ดัง....ตั๊บๆๆๆๆๆ หมดแม็ก ... เลือดแดงๆ ค่อยๆ ไหลริน จากลำตัวสู่ขา ไหลลงปลายเท้า เจิ่งนองพื้น สีแดงสด ผู้คุมปลดเชือกที่มัด ในท่ายืน แบบไม้กางเขนลงมา หลังสิ้นสุดเสียงปืน แพทย์เข้าตรวจจับชีพจร ว่าตายสนิทหรือยัง ถ้ายัง เอาเข้าตามเดิม แล้วเล็งเป้ายิงใหม่ จนกว่าจะตาย
ดึกแล้ว...
แว่วเสียงกรนของผู้ต้องขัง ที่นอนเรียงกันเป็นตับ ฉันกราดสายตามองหลายรอบ จนแน่ใจ ว่าไม่มีพิรุธอะไร นับยอดในใจ "ครบ"...ฉันบอกตัวเอง
ฉันเปิดประตูห้องพักเวร กราบพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
ฉันสวดมนต์ภาวนา "ขอให้สัตว์ทั้งหลาย จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด..."
.............................................
หากมีความดีข้อคิดใดใด ที่พอเป็นประโยชน์ ในเรื่องนี้บ้าง
ข้าพเจ้าขออุทิศ ให้กับวิญญาณนักโทษประหารทุกทุกท่าน สู่สุคติ
พิมพ์ปภัสสร หอมหวล
หญิงสาวนักเดินทาง
เสาร์ 17 มีนาคม 2555
ความเห็น (6)
น้องสาว เขียนได้ดีมาก นึกถึงเมื่ออยูเวร กะดึกที่โรงพยาบาล มักมีเหตุการณ์ที่เห็นความตายอยู่ตรงหน้าเสมอ
ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันในมึุมของกำแพงแห่งนี้
^^ แม่สะเรียงกำลังเดินทางสู่ความค่ำ
รำลึกถึงพี่ชายเสมอ
กระท่อมน้อย กับหญิงสาวบนเขา
เราต่างพึ่งพาอาศัยกัน
วันหนึ่ง...
คงได้ต้อนรับพี่ชาย
ด้วย กาแฟอาราบิก้าร้อนร้อน หอม หอม
อบอุ่น ด้วยความรัก จากน้องสาว
แห่งเมืองบนเขาแม่สะเรียง
รักษาสุขภาพด้วย นะคะ พี่ชาย
พิมพ์ปภัสสร หอมหวล
18.30 น. เสาร์ 17 มีค 55 ....................
อนุโมทนาบุญด้วยครับ
สำหรับบันทึกที่ดีและงดงามครับ
"สาธุ"....
ขอบพระคุณค่ะ สำหรับคำอนุโมทนา
และกำลังใจที่มีให้สำหรับผู้เขียนบันทึก
เห็นข้อความเหล่านี้แล้ว หัวใจพองคับอก
"ดีใจค่ะ"...
ขุดรากมาอ่านเรื่องแรก
แม่สะเรียงผมมาบ่อย ชอบมากๆ เป็นแห่งหนึ่งที่อยากมาอยู่ในบั้นปลายชีวิต (หวังว่าคงไม่ติดคุกหรอกนะ แต่ไม่แน่)
แม่สะเรียงเมืองแห่งลำน้ำยวม ร้านกาแฟสด มีให้เลือกมากมาย ชนเผ่าหลากหลายขับขานตำนาน แวะพัก...ที่ แม่สะเรียง......นะคะ