เรียนรู้สู่ตำนานชีวิต:เครือข่ายนักลิขิต GoToKnow
กว่าจะรู้จักกัน: GoToKnow
เมื่อแรกเริ่มก่อนที่จะได้รู้จักกับ GoToKnow ฉันเป็นพยาบาลโรงพยาบาลชุมชนตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก และไม่ค่อยรู้จักกับใครมากนักนอกจากเพื่อนวงการเดียวกันในโรงพยาบาลที่ฉันปฏิบัติงานอยู่ปัจจุบัน นอกจากนั้นก็คงเป็นเพื่อนที่โรงพยาบาลจังหวัด...ที่ทำงานเก่าที่ฉันยังคิดถึงอยู่เสมอ ด้วยความที่ไม่เป็นคนไม่ค่อยชอบพูด หรือสังสรรค์กับใครเท่าไหร่นัก ชีวิตของฉันจึงสันโดษ สนใจอยู่แต่กับครอบครัวและการงานในหน้าที่ของตนเองเท่านั้น
และแล้วด้วยงานในหน้าที่นั่นเอง ที่นำพาฉันมาให้รู้จักกับ GoToKnow กัลยาณมิตรที่ดีที่สุด ผู้ที่ไม่เคยหวง เอื้อเฟื้อ จุนเจือ ช่วยเหลือสนับสนุนให้ฉันได้รู้จักกับเพื่อน พี่ ครู และผู้รู้อีกมากมาย ไม่เพียงแต่ในเรื่องที่เกี่ยวกับการทำงานด้าน Palliative care เท่านั้น มากมายกับประสบการณ์ที่กัลยาณมิตรหลายท่านถ่ายทอดออกมาผ่านบันทึกตอนแล้วตอนเล่า สิ่งเหล่านั้นทำให้ฉันได้เรียนรู้มุมมองเกี่ยวกับการทำงาน และการใช้ชีวิตอีกมากมายโดยที่ไม่ต้องไปลองถูกลองผิดด้วยตัวเอง ประสบการณ์ของกัลยาณมิตรหลายท่าน เป็นเหมือนครู ที่ฉันเก็บเกี่ยวได้เป็นความรู้ นำสู่การปฏิบัติอีกครั้ง จนเข้าใจลึกซึ้งขึ้น นำไปสู่การถ่ายทอดขยายผล เป็นบันทึกประสบการณ์ของฉันเพื่อแบ่งปันให้กับคนอื่นๆบ้างต่อไป
บันทึกแรกของฉัน:
บันทึกแรกของฉันเริ่มขึ้น เมื่อความคิดเกี่ยวกับงานการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่ฉันสนใจอยู่เริ่มแตกยอดเมื่อได้ทดลองปฏิบัติ...กัลยาณมิตรเริ่มเข้ามาทักทาย เครือข่ายเริ่มเกิดขึ้น ตาม “กฎแห่งแรงดึงดูด”...
ทุกครั้งที่ได้จรดนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ Notebook…มันเป็นเวลาแห่งการครุ่นคิด ใคร่ครวญ ทบทวนตนเองกับเรื่องที่เราต้องการสื่อสาร นั่นก็คือการทบทวนประเด็นงานนั่นเอง ข้อบกพร่อง/โอกาสพัฒนาผุดขึ้นมาให้ฉันได้เรียนรู้แทบทุกครั้ง
ขอบคุณ...สำหรับความคิดเห็น คำแนะนำ การเรียนรู้ร่วมกัน กับกัลยาณมิตรมากมาย...ขอบคุณ ท่านอาจารย์โรจนศักด์ อาจารย์เต็มศักดิ์ พี่ป้อม_เบญจมาส ป้าแดง พี่ท้องฟ้า อาจารย์เอก_จตุพร พ่อน้องซอมพอ และกัลยาณมิตรอีกมากมายที่ไม่ได้เอ่ยนามในบันทึกนี้...บนเส้นทางสายความรู้คู่ GotoKnow
สักวัน...ที่คิดถึง:
ปัจจุบัน แม้ว่าฉันจะมีเวลาให้กับการเขียนบันทึกน้อยลงมาก หากแต่ฉันยังคงแวะเวียนมาชื่นชม และเรียนรู้อยู่เสมอ ไม่ลืมที่จะบอกต่อแนะนำเพื่อนๆ คอ IT ที่รู้จัก...จนหลายคนหันมาหลงรัก GoToKnow…
แล้วท่านเองละคะ...คิดอย่างไร…
ความเห็น (5)
พี่ยังบันทึกทุกครั้งที่อยากบันทึก เพราะ g2k เป็นสมุด note ที่เป้นระบบและหาง่ายที่สุด
คิดว่า...หากมีแรงผลักดันให้ฉันเขียน ก็จะเขียนเล่าสู่กันอ่านตลอดไป
คิดถึง "พี่แก้ว" กับท่าน "วอญ่า" นะคะ วันนี้ที่กลับมาเขียนบันทึกได้ก็เพราะได้รับแรงจูงใจจากเครือข่าย G2K นี่ล่ะค่ะ...HA ปีนี้คงไม่ได้เจอกันที่เมืองทอง นะคะ ขอเว้นไปสักปีน่ะค่ะ ...สบายดีนะคะ...จะพยายามกลับมาเขียนบันทึกให้บ่อยขึ้นค่ะ...
อดเจอกันเลย แงๆ
เล็ก พี่นาย เรียกประชุมหรือยังเรื่องงบประมาณเดียวพี่นายคงเรียกประชุมนะจ๊ะเป็นกำลังใจให้นะ