การไม่พูดของเด็กในชั้นเรียน : No trust no talk
ผมนำปัญหาเด็กไม่พูดในชั้นเรียน ไปปรึกษาหารือกับคุณครูที่บ้าน ว่าเป็นเพราะเหตุใด แล้วจะแก้ได้อย่างไร โดยผมให้ข้อสังเกตไปว่า บางที การป้อนคำถามง่ายๆ สำหรับเด็กปานกลาง เด็กอ่อน เพื่อให้เขาตอบได้ จะยิ่งเหมือนกับไม่ได้ช่วยให้เขาเข้มแข็งขึ้นมาได้เลย เหมือนกับเอาใจเขาเพื่อให้เขาตอบได้เท่านั้นเอง และจะเป็นการยิ่งแบ่งกลุ่มเด็กให้ชัดเจนขึ้นไปอีก
คุณครูที่บ้านบอกว่า จริงๆ แล้ว เด็กเขาพัฒนาได้ และ ที่เด็กเขาไม่พูด ไม่ตอบนั้น ไม่ใช่เขาไม่เก่ง แต่เป็นเพราะเขา "กลัว" เขากลัวครู เมื่อตอบไปแล้ว ถ้าตอบถูกก็รอดตัวไป ถ้าตอบผิด จะถูกครูดุ ครูเยาะเย้ย ตำหนิ เสียดสี ไม่ได้รับการยอมับจากครู เขากลัวตรงนี้มาก เขาเลยไม่กล้าตอบ
ประมาณว่า No trust no talk
และเด็กพวกนี้ สั่งสมความกลัวเหล่านี้มานาน ทั้งจากที่บ้านและที่โรงเรียน การที่จะแก้ให้กล้าพูด ต้องใช้เวลา อย่างเร็วที่สุด ๒ เดือน
ต้องใช้คำถามง่ายๆ ที่ให้เขาพอตอบได้ พร้อมกับการให้การยอมรับยกย่องชมเชย และ ในกรณีที่ตอบผิด จะไม่ไปดุด่าว่ากล่าว ตำหนิ จับผิด แต่จะยอมรับคำตอบของเขาด้วยความชื่นชม
เมื่อเด็กเขาได้พูด ได้แสดงออก ได้้ออกจากพืนที่แห่งความกลัว
เด็กพวกนี้ จะพัฒนาได้เร็วมาก สามารถสปีดขึ้นมาได้เท่าเทียมกับเด็กเก่งได้เลยครับ
ความเห็น (17)
- เรียน "ท่าน small man" ดิฉันเห็นด้วยกับคุณครูที่บ้านของท่าน ที่บอกว่า สาเหตุที่เด็กไม่พูดไม่ตอบนั้น เป็นเพราะเขา "กลัว" ... (เป็นสาเหตุที่สำคัญสาเหตุหนึ่งในอีกหลายสาเหตุค่ะ)
- โดยทั่วไปแล้ว บรรยากาศในชั้นเรียน (Classroom Atmosphere) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สัมพันธภาพระหว่างครูอาจารย์กับผู้เรียน จะส่งผลถึงพฤติกรรมการมีส่วนร่วมในการตอบคำถาม การซักถามและแสดงความคิดเห็นของผู้เรียน ห้องเรียนของไทยเราทุกระดับการศึกษา มักจะสร้างบรรยากาศแห่งความกลัว ความวิตกกังวลให้กับผู้เรียน คือ กังวลว่าจะถามอะไรออกไปโง่ๆ จึงไม่กล้าถาม กลัวจะตอบไม่ถูกจึงไม่กล้าตอบ กลัวจะแสดงความคิดเห็นที่คนอื่นมองว่าไม่เข้าท่า จึงไม่กล้าแสดงความเห็น เพราะฉะนั้น ควรเสริมแรงที่ "พฤติกรรมการซักถาม การตอบคำถาม และการแสดงความเห็น" โดยบอกว่า เป็นสิ่งที่ครูต้องการ ไม่ว่า คำถาม คำตอบ และความเห็นนั้นจะเป็นอย่างไร (ยกเว้นการถามเพื่อก่อกวน หรือนอกเรื่องด้วยเจตนาเรียกร้องความสนใจ)
- ดิฉันมีประสบการณ์ตรงในเรื่องนี้ ที่อยากจะขอแลกเปลี่ยนค่ะ
- ในการจัดการเรียนรู้ให้กับนักศึกษาหลักสูตรครุศาสรบัณฑิตที่สำเร็จการศึกษาไปแล้ว ดิฉันได้ใช้พฤติกรรมอย่างเดียวกันกับนักศึกษาสองสาขา แต่กลับพบว่า พฤติกรรมของนักศึกษา 2 สาขาต่างกันมากอย่างเห็นได้ชัด นักศึกษาสาขาภาษาอังกฤษจะมีส่วมร่วมในการซักถาม ตอบคำถาม และแสดงความคิดเห็นค่อนข้างมาก ในขณะที่นักศึกษาสาขาวิทยาศาสตร์จะเป็นตรงกันข้าม จนดิฉันต้องให้สาขาหลังไปสังเกตพฤติกรรมการเรียนของสาขาแรก และตอนหลังนักศึกษาสาขาวิทยาศาสตร์สารภาพว่า ที่พวกเขาไม่กล้าตอบเพราะถูกอาจารย์วิทยาศาสตร์สอนว่า ถ้าไม่รู้จริงไม่ต้องตอบ ดิฉันเลยปรับความคิดของนักศึกษา และได้นำเรื่องนี้ไปพูดในที่ประชุมบุลากรมหาวิทยาลัย เพื่อให้เป็นประโยชน์สำหรับอาจารย์ทุกสาขา โดยแสดงทัศนะว่า อาจารย์ไม่ควรปลูกฝังความคิดเช่นนั้นให้กับนักศึกษา และยกตัวอย่างว่า นักวิทยาศาสตร์กว่าที่เขาจะค้นพบคำตอบที่ถูกต้อง เขาต้องเก็บข้อมูลแล้วนำไปวิเคราะห์เพื่อตรวจสอบสมมุติฐานที่ตั้งไว้ ครั้งแล้วครั้งเล่ากว่าจะพบคำตอบที่ถูกต้อง บางคนใช้เวลาถึง 20 ปีกว่าจะได้คำตอบที่ตรงกับสมมุติฐาน
- ดิฉันก็ไม่ทราบว่า ผู้บริหารและอาจารย์คิดอย่างไร เพราะทุกคนฟังอย่างเงียบกริบ และพอดิฉันพูดจบก็ไม่มีใครกล่าวอะไร มีเพียงอาจารย์รุ่นน้องคนหนึ่ง ยกนิ้วหัวแม่มือให้ ตอนเลิกประชุมแล้ว (น้อยครั้งมากค่ะ ที่ดิฉันจะแสดงความเห็นในที่ประชุมที่มีเวลาจำกัดเช่นนั้น)
เรียน ท่าน อาจารย์ วิไล ที่นับถือ
ขอพูดถึงประเด็นอาจารย์วิทยาศาสตร์หน่อยครับ คุณครูที่บ้านผมบอกว่าที่ใจกว้างฟังเด็กได้ มาจากอาจารย์ที่สอนวิทยาศาสตร์สมัยเรียนครูครับ อาจารย์สอนวิทย์บอกว่า ความรู้ไม่ตายตัว มีความรู้ที่หลากหลาย เราต้องยอมรับความคิดเห็นที่แตกต่าง เพื่อนำมาปรับปรุงพัฒนาตัวเราเอง ก็เลยนำเอาแนวคิดดังกล่าวมาใช้กับเด็ก นั่นคือ รับฟังคำตอบของเด็กทุกคำตอบ และ รับฟังคำถามของเด็กทุกคำถาม
ประเด็นนี้ ดีมากครับ การเสริมแรงในคำถาม และ คำตอบของผู้เรียน เมื่อเด็กรู้ว่าการถามและการตอบของเขา ถึงจะถูกผิดอย่างไร ก็ได้ระบการยอมรับจากคุณครู จะทำให้เขากล้าคิด กล้าถามกล้าตอบ
สำหรับเรื่องที่อาจารย์นำไปพูดในที่ประชุมบุคลากรมหาวิทยาลัย ผมขอชื่นชมครับ เป็นความกล้าหาญ มากครับ ถูกต้อง แต่อาจไม่ถูกใจใครหลายคน ผมก็จะนำไปพูดให้ผู้บริหารฟังบ้างครับ สองเรื่องสองประเด็น ที่ได้มาจากท่านอาจารย์ และ คาดว่าผลที่ออกมา คงจะเงียบกริบเหมือนกัน ๕๕
ขอบคุณมากครับอาจารย์ ที่กรุณามาเสริมเติมเต็ม
- มาเชียร์ท่านรองฯ
- มีงานวิจัยคล้ายๆแบบนี้เหมือนกันครับ
- http://www.gotoknow.org/blogs/posts/23717
ขอบคุณมากครับอาจารย์ นำงานวิจัยดีๆมาฝาก
การหาวิธีลดช่องว่างทางอารมณ์ระหว่างเด็กและครู จนเกิดความสนิทสนม ไว้วางใจ นับเป็นศิลป์ที่ต้องใช้เวลาและความอดทนสูง แต่คุ้มค่านะคะ..ขอให้กำลังใจค่ะ..
ขอบคุณมากครับคุณนงนาทสำหรับกำลังใจที่ดีและมีคุณค่าครับ
สวัสดีครับท่านอาจารย์ วิชชา ครับ
ผมอ่านบันทึกของท่านอาจารย์ทำให้ผมคิดขึ้นมาได้ว่า เคยดูวีดีโอ ประเด็นนี้ของต่างประเทศ ใน "Thai Teacher TV" ครับ เลยรีบกลับไปค้นหาลิงค์ให้ท่านอาจารย์ ตามนี้นะครับ http://www.thaiteacher.tv/vdo2.php?id=1982 น่าสนใจมากครับ ผมคิดว่าอาจจะนำมาบูรณาการร่วมกับองค์ความรู้ของท่านอาจารย์ได้เป็นอย่างดีทีเดียว
ผมถือโอกาสนี้อวยพรปีใหม่ให้ท่านอาจารย์มีสุขภาพ พลานามัย ที่แข็งแรง สมบูรณ์ มีความสุขอย่างยั่งยืนตลอดปีใหม่ และปีต่อๆไปครับผม ด้วยความเคารพครับ ^_^
ขออภัยท่านอาจารย์วิชชา นะครับ รู้สึกว่าที่อยู่ Web ลิงค์ไม่ได้ เดี๋ยวผมจะหาช่องทางส่งให้นะครับผม
ขอบคุณคุณธนากรณ์มากครับ ที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรรู้พร้อมสาระดีๆ ที่นำมาฝาก
ปีใหม่นี้ขอให้มีความสุขมากๆ สุขกายสบายใจครับ
สวัสดีครับท่านรองฯ
การไม่พูดของเด็กที่เค้ารู้สึกว่า เค้าเป็นเด็กกลุ่มอ่อน กลุ่มกลาง อีกประเด็นหนึ่ง คืือ อาจเป็นเพราะ เค้าคิดไม่มีใครฟังสิ่งที่เค้าคิด เค้าพูด เลยไม่อยากพูดไปเลยครับ พูดไปเสียงก็ไม่ดังเท่าเด็กกลุ่มเก่ง
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ อ.คมสัน
ดีมากเลยครับ พูดไปก็เสียงไม่ดัง เท่ากับเด็กกลุ่มเก่ง
จะได้นำไปพูดคุยกับคุณครูครับ
ที่โรงเรียนน้องต้นไม้ เด็กๆ และผู้ปกครองจะเรียกคุณครูว่าพี่กันทุกคนค่ะ ซึ่งลดความกลัวคุณครูลงได้นะคะ
ขอบคุณมากครับ อ.ดร.จันทวรรณ
คุณครู "กล้า" มากเลยนะครับ ที่ให่นักเรียนเรียกว่า พี่
"กล้า" ลด อัตตา ตัวเองลงมา เพื่อลดช่องว่าง ลดความกลัว
"ดีมากเลยครับ"
เรียน ท่านอาจารย์ วิชชา ครับ ลิงค์คลิปวีดีโอ (ทดลองครับ)http://www.thaiteachers.tv/vdo2.php?id=1982
ลิงค์ล่าสุดเปิดได้แล้วนะครับท่านอาจารย์ ผมทดสอบแล้วครับผม
ขอบคุณมากครับ สำหรับคลิบการศึกษาดีๆที่มีคุณค่า จะกลับไปดูที่บ้านครับ เครืองที่ทำงาน ไม่มีเสียง ๕๕
ขอบคุณครับ
คุณธนาการณ์ครับ เข้าไปดูมาแล้วครับ ดีมากเลย เป็นงานที่ยากอยู่เหมือนกันนะครับ ต้องใจเย็นและใช้เวลา จะได้นำไปเผยแพร่ให้คุณครูต่อไปครับ
ขอบคุณครับ