แรงบันดาลใจ
แรงบันดาลใจ
โสภณ เปียสนิท
............................................
ลมหนาวเดือนธันวาคมปี 2564 ที่บ้านโป่งแย้พัฒนา อำเภอชะอำ แวะมาทักทายบ้านสวนโสภณ พาความหนาวเหน็บเจ็บเนื้อหนังผ่านร่างของชายชราเจ้าของบ้าน วัยเลยเกษียณจนต้องขยับผ้าขาวม้าคลุมปลายแขนที่ว่างเปล่า เขาส่งเสียงพึมพำเหมือนรำพึงกับตนเอง “เอ หนาวไม่น้อยกว่าเมืองกาญจน์เลยนะนี่” ขณะนั่งอยู่ข้างกองไฟเล็กๆ หน้าบ้านหลังน้อยที่เป็นความภาคภูมิใจ เพราะสร้างจากดินภายในบริเวณที่ดินแห่งนี้เองคนเก่าคนก่อนเรียกการทำแบบนี้ว่า “เนื้อเต่ายำเต่า” โดยไม่ต้องซื้อหาวัตถุดิบจากที่อื่น สายตาเหม่อมองที่กองไฟใกล้มอดแน่วนิ่งเนิ่นนาน เหมือนถูกมนต์แห่งกองไฟ ใช้ไม้ยาวเขี่ยใต้กองไฟเพื่อเอามันเทศสีม่วงจากใต้กองไฟมาวางไว้ข้างๆ กองไฟ สามสี่หัว ปล่อยให้เวลาค่อยๆ ผ่านไปเหมือนสายหนาวที่ผ่านเลย
ถนนด้านหน้าบ้านอันว่างเปล่า เช้าเกินไปที่จะมีใครเดินทาง อีกอย่างอากาศอาจหนาวเกินไปสำหรับใครๆ ที่จะออกจากบ้านไปทำธุระในวันหยุด เขาฟังเสียงภรรยาคู่ชีวิต ซึ่งกำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว เรียกให้รับกาแฟไปดื่ม เพราะน้ำเดือดแล้ว เหมือนไม่ได้ยิน เพราะความคิดแล่นไปถึงลูกสาววัย21 ปี กำลังเรียนปี3 มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเมืองหัวหิน “เจ้ากาญจน์ไม่กลับมาบ้านหรือ” เหมือนว่าจะใช้คำถามแทนคำตอบ เสียงภรรยาตอบกลับมาพอได้ยิน “เห็นว่าจะกลับมาเช้านี้” “โทรมาบอกแล้วหรือ” “ใช่ โทรมาตั้งแต่เย็นวานแล้ว” “ก็น่าจะมาตั้งแต่เย็นวาน” “เห็นว่าต้องเร่งทำงานส่งอาจารย์” “แหม กลับมาทำที่บ้านเราก็ได้นี่” “เป็นงานกลุ่มมั้ง บอกว่าต้องทำกับเพื่อน” ขณะที่กำลังจะถามอย่างอื่นต่อ ได้ยินเสียงภรรยาพูดต่อว่า “เป็นห่วงลูกซิท่า ปล่อยเขาไปบ้างเถอะ โตแล้ว” เห็นเขานิ่งเงียบไม่ตอบคำ ภรรยาจึงกล่าวต่ออย่างเข้าใจความรู้สึก “เขาพอจะรับผิดชอบชีวิตเขาเองได้แล้ว ปล่อยเธอบ้างเถอะ” เขายิ้มเก้อ เหมือนถูกจับได้ว่า หวงลูกสาว
ไม่นานนักเสียงรถยนต์คันเล็กของลูกสาวแว่วมาแต่ไกลเขาอดเผลอยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากเหมือนไม่อยากให้ใครเห็นความรู้สึกผ่อนคลายเมื่อลูกสาวกลับบ้าน เขามองเห็นลูกสาวเดินลงจากรถเข้ามายกมือไหว้ “สวัสดีคะพ่อ” เขายกมือรับไหว้แล้วยิ้มให้ลูกสาว “กินมันเทศเผาไหมลูก” “โหพ่อ หนูชอบกินพิซซ่ามากกว่า” เธอพูดยิ้มๆ เหมือนเย้าพ่อ “เดี๋ยวหนูไปหอมแม่ก่อนนะ แล้วจะมากินมันกับพ่อ” เธอไม่รอคำตอบลุกเดินเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานกลับออกมาพร้อมถ้วยกาแฟหอมกรุ่นสองใบ “เออ ถ้าจะดีเหมือนกันกินกาแฟกับมันเทศเผา” เขาคิดในใจ
ความเห็น (27)
มาร่วมสร้างแรงบันดาลใจครับ
- สวัสดีค่ะอาจารย์
- เป็นแรงบันดาลใจที่มีความสุขนะคะ
- อิจฉา....อิอิอิ...
- เมื่อไหร่จะมีโอกาสได้เจอตัวเป็นๆ ของอาจารย์บ้างคะ
- อ่านบันทึกนี้ของอาจารย์แล้วนึกถึงลุงค่ะ (เขาไปสบายแล้วค่ะ) เป็นคนใจดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบใจน้องเจี๊ยบสำหรับกำลังใจ
“กินมันเทศเผาไหมลูก” “โหพ่อ หนูชอบกินพิซซ่ามากกว่า
ชักน่าสนใจ จะติดตามตอนต่อไปคะ
อีก 10 ปี ไม่นานเลยนะคะ
เจ้าอิฐก็จะอายุ 24 ปี
หวังว่าจะเรียนจบแล้ว...และ
กลับมาเยี่ยมแม่ซึ่งวัย..เกือบเกษียณ
สวัสดีครับ
อาจารย์ใหญ่...เพื่อน ๆ ที่ไปเจอกันที่ ม.ขอนแก่น วันที่ 13 ก.ย.54
หัวเราะกันใหญ่ที่ผมเรียก...อาจารย์ใหญ่
ตายแล้ว...ผมลืมนึกไปว่า...คำนี้....เป็นบุคคลที่นักเรียนการแพทย์ทุกท่าน...เคารพ
วันนั้น...
คิดถึงอาจารย์มากครับ
มีคนกล่าวถึง...ฝากความคิดถึงมากมาย
วันนั้น...อาจารย์คงสำลักอะไรบางอย่าง....เหมือนพี่อุ้มบุญบอก
............
เขียนบันทึกนี้...
คิดไปไกลจัง
อาจารย์ยังแก่เลย
มิน่าครับ...อีก 10 ปี ข้างหน้า....อาจารย์คงไม่ได้จิบกาแฟกับมันเผาหรอกครับ
เพราะเราจะได้ทานแบบแคปซูลครับ
............
คุยกันกับพี่อุ้มบุญว่า...จะหอบผ้าหอบผ่อนไปนอนค้างบ้านหลังข้างบนสักคืนครับ
ตามมาอ่านเรื่องดี ๆ ค่ะ อาจารย์ / อาจารย์ค่ะ ไม่แน่ใจปี พ.ศ. นะคะ ไม่ทราบว่าพิมพ์ผิดหรือเปล่าค่ะ...น่าจะเป็น 2554 , เห็นเขียนบรรยายแล้วทำให้คิดถึงบ้านบนดอย (ฮอด เชียงใหม่) เลยค่ะอาจารย์ / กินกาแฟกับมันเผาก็เข้าท่าดีนะคะอาจารย์ บรรยากาศให้คล้ายตอนที่อยู่ที่นิวซีแลนด์เลยคะอาจารย์...5555....
เรียนคุณ tarn-tern ครับ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
เหตุการณ์ล่วงหน้าตั้ง 10 ปี แสดงว่าอาจารย์มีความคิดที่อยากให้เป็นแบบนี้
ทำอย่างกับเจ้าโดราเอม่อนเลยเนาะ อิๆๆ
- สวัสดีครับ
- เหตุการณ์วันข้างหน้ายากจะคาดเดา ความไม่แนอน คือความแน่นอน ความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน บางครั้งเราฝันให้อนาคตเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ มีความสุขไปอีกแบบครับ
- อาจารย์เขียนได้น่าอ่าน น่าติดตาม สิบปีข้างหน้าเรี่ยวแรงตอนนั้น คงลดน้อยลงไปพอดูครับ
เรียนคุณหมอ JJ ครับ
ขอบคุณสำหรับภาพเด็กๆ สดใสวัยเรียน
ทำกิจกรรมที่เป็นประโยชน์นะครับ
เรียนครูบังอรครับ
คงได้มีโอกาสได้พบกันบ้างนะครับ
อย่างน้อยก็ได้รู้จักกันทางบล็อก เรียกว่ามีกัลยาณมิตรเพิ่มขึ้น
เรียนคุณหมอครับ
เป็นเรื่องเศร้า เอ้ย เป็นเรื่องเล่า ธรรมดา
ที่เผลอคิดไปว่า อีก 10 ปีข้างหน้า
ผมอายุ60ปี เกษียณแล้ว ลูกสาวกำลังเรียนปีสุดท้าย
ชีวิตตอนนั้นอาจต้องไปอยู่ที่ที่เตรียมไว้ตอนนี้นะครับ
เป็นบทประพันธ์ ที่น่าติดตามต่อยิ่งนักครับ
เรียนครูป.1ครับ
ในวันเวลาเหล่านั้น คิดเอาว่าชีวิตจะไปอยู่ที่นี่
บ้านสวนโสภณหรือไม่? เป็นเรื่องที่ต้องติดตามกันต่อไปนะครับ
เอาเหมือนละครไว้ก่อน
อ่านไปยิ้มไปนะคะครู...
สงสัยต้องวางแผนบ้างแล้วหล่ะค่ะ
ระลึกถึงครู...ช่วงนี้งานชุกนัก...เตรียมประเมิน...สรพ.จะเข้า
เป็นผู้รับผิดชอบงานหลักด้านการป้องกันการติดเชื้อ เตรียมทีม กิจกรรมคุณภาพและเอกสารในช่วงสามเดือน...อาจห่างหายไปบ้าง...
เรียนคุณหมอครับ
ถึงตอนนั้นบ้านสวนโสภณ คงพร้อมรับ
นักธุดงค์ปักกลดที่หนองพลับกันแล้ว
กำลังคิดเรื่องบ้านดิน บ้านพักรับรองครับ
เรียนคุณร้อยตะวันครับ
เรื่องปีพศ.นั้นเป็นปีที่ผมเกษียณพอดีครับ
บวกอายุลูกสาวแล้วตอนนั้นจะครบ 21 ปีพอดี
ผมอาจไปอยู่ที่บ้านหลังนี้นะครับ
แต่ยังมีอีกแห่งคือที่เมืองกาญจน์
คงต้องรอดูวันนั้นอีกที
เรียนครูไก่ครับ
เป็นแนวทดลองครับว่า
ลองเขียนไปข้างหน้าแบบนี้แล้วจะเป็นอย่างไร
เข้ามาอ่านเรื่องเล่า ได้เห็นภาพเลยค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
หนูรีอ่านตอนสองก่อนมาอ่านตอนหนึ่งที่หลัง เมื่อเช้าหนูรีกินกาแฟกับกล้วยต้ม อร่อยดี เข้ากับบรรยากาศบันทึกนี้พอดี...
แบ่งมาฝากหนึ่งลูกน่ะค่ะ
พร้อมรับประทานเจ้าค่ะ :)
สวัสดีค่ะอาจารย์
อีก ๑๐ ปี กินมันเผากับกาแฟ เข้ากันดีนะคะ กลิ่นหอมของมันเผาและกาแฟ คาดว่าอนาคตอาจจะไม่มีกระแสไฟฟ้าใช้...ได้กลิ่นไอบรรยากาศในชนบท ของครอบครัวอบอุ่นค่ะ
อีก ๑๐ ปีจะแวะมากินมันเผา
เย้...รู้อายุอาจารย์แล้ว รู้สึกตัวเองแก่ไปจม..
- สวัสดีค่ะ อ่านแล้ว...หอมอบอวลค่ะ
เรียนคุณชำนาญครับ
ตอน 60 ปี น่าจะจริงดั่งว่า เรี่ยวแรงลดน้อย
การทำไร่นาสวนผสมตอนนั้น คงต้องใช้กลยุทธอื่น
เช่นหาคนช่วย อาจใช้เงินช่วยบ้าง หรือแลกด้วยทรัพยากร
และค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อย แล้วค่อยผูกเปลน้อยใต้ร่มไม้
เรียนคุณปีเตอร์พีครับ
ขอบคุณที่แวะมาทักทายกัน
ยามว่างจากงานอื่นๆ
เรียนคุณอุ้มบุญครับ
งานชุกก็ถือว่าดีนะครับ
จะได้ชำนาญในการงานมากยิ่งขึ้น
ส่วนบันทึกบล็อก ว่างก็นำงานนั้นมาบันทึกแบ่งปันกัน