น้ำขึ้นให้รีบตัก
ฝนตกตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่หยุดตกเสียที รีบตื่นแต่เช้า พากันไปซื้อของ เตรียมอุปกรณ์สำหรับไปปฏิบัติงานบนดอยสูง ขณะนี้บ่ายโมงแล้ว ยังไม่ได้ไปไหนเลย เพราะฝนยังไม่หยุดตก และสังเกตุเห็นน้ำในลำห้วยเพิ่มปริมาณสูงขึ้นเรื่อย ๆ มองไปรอบ ๆ ก็มืดมิดไปหมด เพราะหยาดฝนและเมฆหมอก ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งดูน้ำไหลและท่วมสูงขึ้นเรื่อย ๆ หากแต่ใจอยากขึ้นไปอยู่ที่ ๆ มีชาวบ้าน มีเด็ก ๆ รอคอยการขึ้นไปพบเจอ การพูดคุย การเล่าเรื่องราวมากมายตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา..แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าไปตอนนี้ คงได้นอนค้างกลางป่าที่ไหนสักแห่ง ไม่รู้ชีวิตจะปลอดภัยมากน้อยแค่ไหน สุดท้ายแล้วมนุษย์ที่เรียกว่า "คน" มักจะเห็นแก่ตัวเสมอ แม้ปากจะพูดว่าสงสารหรือเห็นใจ ท้ายสุดก็คือการสงสารและเห็นใจตัวเองเสียมากกว่า..
เมื่อวานก็เพิ่งลงจากดอยหนึ่ง การเดินทางค่อนข้างโหด เพราะฤดูฝนหรือเพราะอะไร???กันแน่นะ แต่พวกเราก็สามารถเดินทางและปฏิบัติงานได้อย่างปลอดภัย ไม่ว่าจะเดินทางกี่ครั้งสิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้เสมอ ๆ คือ น้ำใจของพี่น้องที่อยู่บนยอดดอย แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเทคโนโลยีเข้าถึงมากขึ้น ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นเช่นกัน แต่ต้องลุ้นว่าการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนั้นจะให้ประโยชน์หรือโทษกับพวกเขา สิ่งเดียวที่พวกเราทำได้ คือ การแนะนำให้ชาวบ้านพึ่งตนเองได้บนพื้นฐานที่พวกเขามีอยู่ และเพิ่มเติมในสิ่งที่พวกเขาขาดเหลือ ได้แก่ ความรู้ในด้านต่าง ๆ เช่น งานช่าง การประดิษฐ์ การแปรรูปอาหาร การเลี้ยงสัตว์ การปลูกพืช โดยใช้ธรรมชาติหรือทรัพยากรที่มีในพื้นที่มาประยุต์ใช้ให้เกิดประโยชน์มากที่สุด และพึ่งพาปัจจัยภายนอกให้น้อยหรือไม่พึ่งเลย(หากทำได้)
พร่ำมาตั้งนาน ไม่เห็นจะเี่ยวข้องกับน้ำเลย..เพียงแต่อยากบอกว่า น้ำขึ้นให้รีบตักคงไม่ไหวแล้ว ณ ขณะนี้ต้องเตรียมตัวหลบภัยอย่างเดียวเลย"
ความเห็น (1)
อืมม ก็ต้องดูแลตนเองให้ดีที่สุดอ่ะนะครับ ;)