กลับไปกินข้าวบ้าน

มีอะไรที่บ้านตอนกลางวัน

               กลับไปกินข้าวบ้าน

 

                                              

 นักเรียนเดินกลับบ้าน

                  ทำไมนักเรียนที่นี่จึงเลิกเรียนครึ่งวันเป็นคำถามที่ถามตัวเองอยู่ในใจ   เมื่อนั่งรถผ่านไปอีกสักพักก็เจอนักเรียนเดินอยู่ตามทาง  เมื่อเห็นหลายที่จึงถามไกด์  ไกด์บอกว่านักเรียนที่นี่เขาจะกลับไปรับประทาน (กิน) ข้าวที่บ้านเวลาพักกลางวัน ที่นี่ ณ ที่นั้นคือเมืองหลวงพระบาง

  

เมืองหลวงพระบาง โอบล้อมไปด้วยภูดขา

                 ความสงสัยจึงจึงถามตัวเองตลอดเวลา  ว่าเขาทำไมถึงไม่นำข้าใส่ภาชนะไปรับประทานที่โรงเรียน ที่โรงเรียนไม่มีอาหารขายหรืออย่างไร  จะถามอย่างไรคำตอบที่ได้ ก็คือ เป็นอย่างนี้มานานแล้ว  เราก็คงต้องตามหาคำตอบต่อไป  แต่ความอึดอัดตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันก็ยังไม่คลายข้อสงสัย  จึงตัดสินใจเขียนลง บล็อกดีกว่าเผื่จะได้อะไรจากเพื่อน ๆ มากกว่านี้ 

                  ตามความคิดของข้าพเจ้าแล้ว เมื่อเป็นอย่างนี้มานานแล้วก็เป็นอย่างนี้ต่อไป  ก็แปลกใจว่าความเปลี่ยนแปลงไม่มีเลยหรือ  พออยู่หลายวันก็รู้ว่า ที่นี่เขายังยึดถือการปฏิบัติตนในการดำรงชีวิต ตามวิถีชีวิตดั่งเดิมได้ดีมาก

ป้ายรณรงค์ให้คนลาวใช้เงินกีบ

วัฒนธรรมต่างชาติโดยเฉพาะตะวันตกไม่มีโอกาสเข้าไปแทรกในวิถีชีวิตของคนลาวที่หลวงพระบางได้เลย  แสดงให้เห็นถึงความเข้มแข็งของจิตใจคนลาวไม่ฟุ้งเฟื้อตามกระแสนิยมมากนัก  โดยเฉพาะผู้นำประเทศเห็นความดีงามการเป็นตัวตนที่แท้จริงของลาว ควรเป็นอย่างไร  แม้แต่คนลาวนิยมใช้เงินสกุลของต่างประเทศ รัฐบาลเขายังมีป้ายประกาศรณรงค์ให้คนลาวใช้เงินกีบ    ถ้าถามว่า  ทำไมไม่ใส่อะไรไปรับประทานที่โรงเรียน ก็น่าหาคำตอบ แต่สิ่งที่เขาทำคงมีเหตุผลซึ่งเราก็ไม่รู้

                 หันมาดูว่าการที่นักเรียนกลับไปรับประทานข้าวที่บ้านนั้นมีปัจจัยใด  มีผลอย่างไร

โต๊ะเรียน ใช้นอนกลางวันได้

                1. การที่นักเรียนกลับไปรับประทานข้าวที่บ้านได้ แสดงว่าโรงเรียนกับบ้านคงไม่ห่างกันมาก  นั่นหมายถึงนักเรียนเขาจะเรียนโรงเรียนที่ใกล้บ้าน  ไม่ข้ามอำเภอ ข้ามถิ่น เหมือนของเรา การที่นักเรียน เรียนใกล้บ้านผลดีย่อมเกิดคือไม่ต้องตื่นแต่มืดเพื่อจะต้องเดินทางไกล ๆ ไปโรงเรียน   ผู้ปกครองไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายในการเดินทางของนักเรียน  นักเรียนมีเวลาช่วย พ่อ แม่ทำงาน

                2. พ่อ แม่ ของนักเรียน ต้องเอาใจใส่ดูแลเรื่องอาหาร กลางวันของลูก  มิฉะนั้นเมื่อลูกกลับบ้านจะไม่มีอาหารรับประทานทำให้เกิดความผูกพันกันในครอบครัว

                3. การเดินทางไปกลับระหว่างบ้านและโรงเรียน วันละ 4 เที่ยว  นักเรียนจะต้องผ่านชุมชน จะพบเห็นการประกอบอาชีพ  การได้รู้จักคนในชุมชน ทำให้เกิดการทักทาย พูดคุยกัน นักเรียนก็จะซึมซับ เรียนรู้ วิถีชีวิต บุคคล ในชุมชนของตนเอง     

                4. โรงเรียนก็จะจัดการเรียนการสอนให้สอดคล้องกับสภาพและความต้องการของชุมชน การศึกษาจึงเป็นสิ่งที่มีความสำคัญกับชีวิตที่แท้จริง  การศึกษาจึงเป็นสิ่งสำคัญที่นักเรียนต้องเรียนรู้เพื่อนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน  (การที่นักเรียนกลับบ้านตอนกลางวัน  เราก็อยากรู้ว่าจะมีนักเรียนหนีเรียนไม่กลับไปเรียนหรือไม่)  ผู้ปกครองและชุมชนจึงให้การสนับสนุน มีส่วนร่วมในการจัดการศึกษาอย่างแท้จริง

                5. ครูก็เป็นคนในชุมชน  ก็ย่อมที่จะทุ่มเทการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ เพราะนักเรียนก็เปรียบเหมือน บุตรหลาน การวางตัว การประพฤติ ก็ต้องเป็นแบบอย่างที่ดี เพราะนักเรียนจะเห็นพฤติกรรม มิฉะนั้นคงจะไปอบรมสั่งสอนลำบากถ้าทำตัวไม่ดี

                6. ข้อนี้เป็นข้อสงสัย เมื่อนักเรียนกลับไปรับประทานข้าวที่บ้านแล้ว  ก็จะนอนพักผ่อนตอนกลางวันอย่างมีความสุข  ดีกว่าไปนอนที่โรงเรียนหรือเปล่า  เพราะที่ลาว เขาจะนอนกลางวันกัน เวลาพักกลางวันของโรงเรียน                  11.30 – 13.30 น.   เมื่อรับประทานอาหารแล้วนอนไม่รู้ว่าเป็นโรคกรดไหลย้อนกันบ้างหรือเปล่า  น่าไปทำวิจัย นะครับ

               ถ้ามีโอกาสจะไปเจาะลึกเรื่องโรงเรียนในประเทศลาว อีกสักครั้ง  ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเขาเป็นอย่างไรบ้าง เพราะความพร้อมหลาย ๆ ด้าน ทั้งด้านอาคาร สื่อ อุปกรณ์ สิ่งแวดล้อม  สิ่งอำนวยความสะดวกเขายังไม่พร้อม เมื่อเทียบกับของประเทศไทย อยากจะเปรียบเทียบให้เห็นก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม ก็อยากสรุปว่า ด้านความพร้อมของไทยนั้นดีกว่าเขาหลายสิบเท่า   โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เงินเดือนครูนั้นน้อยมาก  รองผู้อำนวยการ (เทียบเท่ากับไทยก็รองอธิการบดี) วิทยาลัยครู เงินเดือน 5,000 บาท ครูทั่ว ๆ ไป 2 – 3 พันบาท ซึ่งค่าครองชีพเขาก็สูงพอกับประเทศไทย แต่เขาอยู่ได้

                   โรงเรียนดีใกล้บ้าน  โรงเรียนดีประจำตำบล โรงเรียนดีประจำอำเภอ ที่กำลังทำกันอยู่ในเมืองไทย จะทำให้ผู้ปกครองเกิดความศรัทธาแล้วส่ง บุตรหลานมาเรียนได้หรือไม่  เพื่อลดการเข้ามาเรียนในเมืองของนักเรียนต่างอำเภอ ตั้งแต่ระดับอนุบาล ประถมศึกษา  เมื่อถึงมัธยมศึกษาจะให้กลับไปเรียนต่างอำเภอคงไม่มีใครกลับ  อย่างไรก็ขอสู้ทุกวิถีทางที่จะเรียนอยู่ในเมือง  การทำโรงเรียนดีใกล้บ้าน ควรจะเริ่มทำโรงเรียนในระดับ อนุบาล ระดับประถมศึกษาก่อน  อย่าให้ระดับนี้เข้ามาในเมือง   เพราะเมื่อเข้ามาในเมืองแล้วจะให้กลับไปต่างอำเภอคงไม่อยากกลับ  แม้จะมีโรงเรียนมัธยมศึกษาดีแสนดี

[ศิริวัฒนา]

เข้ามาดูแล้ว เขียนความเห็นไม่ได้ แต่วันนี้เขียนได้แล้ว เมืองไทยน่าจะให้นักเรียน ๆ เรียนใกล้บ้านจริง ๆ บ้างไม่ต้องข้ามอำเภอไปเรียน