บุคคลสำคัญชุมชนเมืองหนองบัว : ช่างตีมีด(๕)

บุคคลสำคัญชุมชนเมืองหนองบัว : ช่างตีมีด(๕)

หมายเหตุ...บทความชิ้นนี้อาตมาได้รับจากคุณวิฑูรย์ ขำสุข ซึ่งเป็นบุตรของทายกว่อนหรือช่างว่อน ขำสุข ช่างทำมีดและอีกหลายสถานะหลายบทบาทที่คนหนองบัวรู้จักกันดี บันทึกนี้นับเป็นบันทึกที่มีความสมบูรณ์เกี่ยวกับการทำมีดทุกขั้นตอนเลย ที่บันทึกได้ละเอียดมากอย่างนี้ ก็เพราะผู้บันทึกนี้เคยเป็นลูกมือช่วยพ่อของเขาทำมาระยะหนึ่งนั่นเอง

เหตุที่ได้นำเรื่องนี้มาเผยแพร่ ก็เพราะอาตมาเคยขอร้องผู้บันทึกให้ช่วยบันทึกความรู้เรื่องราวเกี่ยวกับการทำมีดและอื่นๆที่พ่อของเขาทำมาตลอดและตัวเขาก็มีส่วนได้ช่วยทำบ้างในระหว่างที่ว่างจากการเรียน

จึงรู้สึกภูมิใจและมีความยินดีอย่างยิ่งที่ได้อ่านบทความชิ้นนี้ และขอขอบคุณคุณวิฑูรย์ ขำสุขอย่างมากที่มอบเรื่องราวดีๆเช่นนี้มาให้เผยแพร่ คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นประโยชน์และมีคุณค่าต่อชุมชนหนองบัวอย่างมากเรื่องหนึ่งทีเดียว

พ่อว่อน ขำสุข (๒๔๗๒ - ๒๕๕๒)

โดย : วิฑูรย์ ขำสุข

จะขอกล่าวเล่าขานตำนานมี            เสียงวจีอันไพเราะเสนาะหู
ยามเอื้อนเอ่ยบทความตามฤดู         น่าเชิดชู ชื่นชม สมฤทัย
ทั้งงานบุญงานมงคลทุกหมู่บ้าน       เสียงกังวานชวนคิดสะกิดใจ
ทั้งข้อคิด คติธรรม นำมาให้            ทุกผู้ใช้ ล้วนแล้ว สุขร่มเย็น

อีกทั้งงาน ฝีมือ ชื่อลือเลื่อง             ช่างปราดเปรื่อง ทุกแขนง ที่ได้เห็น
มีทั้งมีด จอบเสียม ของจำเป็น         ยังไม่เว้น เช่นอุปกรณ์ ใช้หาปลา
ขอสรรเสริญ คุณความดี ที่พ่อสร้าง เป็นแบบอย่าง ให้ลูกเห็น เป็นแนวทาง
มัธยัสถ์ กตัญญูรู้คุณ มิควรจาง        ลูกจะสร้างความดีสืบต่อไป

รวบรวมประวัติการทำมีดของช่าง “ว” แห่งอำเภอหนองบัว จังหวัดนครสวรรค์

“ ว่อน ขำสุข ” ชื่อนี้ถ้าพูดถึงกันแล้ว ว่าคนหนองบัวหรือบริเวณใกล้เคียง น้อยคนนักที่จะไม่รู้จัก (ยกเว้นคนรุ่น หลาน ,เหลน)ด้วยอัธยาศัยไม่ตรีที่น่าชื่นชมแล้ว ว่อน ขำสุข ท่านยังเป็นผู้ที่มากไปด้วยความสามารถหลากหลายแขนง ด้วยกัน เป็นต้นว่า

เป็นหมอ ทำขวัญบ่าวสาว เมื่อมีงาน มงคลสมรส (คนหนองบัวส่วนใหญ่แล้ว จะได้รับการเข้าพิธีทำขวัญ บ่าวสาว จากท่าน ในพิธี ท่านก็ได้ให้ข้อคิดในการครองเรือน ตลอดจนถึงการประพฤติปฏิบัติตนต่อ บิดา และมารดา )

ท่านก็ยังเป็นทายก วัดหนองบัว(หนองกลับ) อีกด้วย เพราะน้ำเสียงที่เปล่งออกมา เมื่อผู้ที่ได้ยินได้ฟัง ต่างก็ชื่นชมไปตาม ๆ กันว่า มีความไพเราะและเสียงกังวาน ที่เป็นเอกลักษณ์นชมแล้ว นองบัวหรือบริเวณใกล้เคียง น้อยคนนักที่จะไม่รู้จัก ( ยกเว้นคนรุ่น หลาน , เหลน)ของท่าน

ความสามารถทางด้านดนตรี ท่านมีความสามารถในการเล่นเครื่องดนตรีไทย และเครื่องดนตรีสากล ได้หลากหลายชนิดอีกเช่นกัน เป็นต้นว่า ขลุ่ย ซอด้วง ซออู้ จะเข้ ปี่ แซคโซโฟน ทรัมเป็ต

ความสามารถในด้านการร้องเพลง ท่านเอง ก็เป็นผู้ที่ร้องเพลงพื้นบ้านได้หลายเพลง ส่วนเพลงที่ใช้ตอนแห่นางแมว ผมเองเคยเห็นท่านได้จดเนื้อเพลงที่ถูกต้อง ไว้ให้กับพี่สาวของผมเอง ครั้งเมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่

ความสามารถทางด้านจักสาน ท่านเองก็เป็นผู้ที่สามารถทำงานด้านนี้ได้เป็นอย่างดี และงานออกมาค่อนข้างละเอียดมาก อย่างเช่น การสานตะแกรงสำหรับหาปลา ทั้งขนาดเล็กและใหญ่ การสาน กระม่องใส่ปลา กระด้ง กระบุง ฯลฯ

ความสามารถทางด้านการเย็บ , ถัก ท่านสามารถเย็บแห (ถี่ ,ห่าง) ไว้ใช้เอง และจำหน่ายด้วย ซึ่งท่านจะใช้เวลาหลังจากเสร็จงานในตอนกลางวันแล้ว หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ท่านก็จะใช้เวลาหลังจากนั้นเย็บแห จนถึง สี่ทุ่ม หรือห้าทุ่ม ท่านก็จะเข้านอน ท่านก็ยังถักตาข่ายสำหรับเอาไว้ดักนกคุ่ม ในป่าด้วย (ในสมัยผมยังเด็กอยู่) การนำก้านและใบเป้ง นำมามัดและถักเป็นไม้กวาดสำหรับกวาดพื้น

ความสามารถทางด้านงานไม้ ท่านเองก็มีฝีมือในการทำบ้าน วงกบ ประตู หน้าต่าง ทำกังหันขนาดใหญ่ เมื่อมีลมพัดมาในคราใด ก็จะได้ยินเสียงของใบพัดของกังหันดังลั่นเลยทีเดียว และท่านก็ยังได้นำไม้มาทำเปล ไว้แกว่งไกวให้เด็กเล็กเวลาจะนอน ( ซึ่งเปลนี้ปัจจุบันก็ยังอยู่ ซึ่งถูกใช้มาตั้งแต่พี่ชายคนโต พี่สาว ตัวผมเอง และจนถึงลูกของผมเองก็ยังได้ใช้เปลอันนี้ด้วยเช่นกัน ซึ่งนับรวมอายุของเปลแล้วก็เกือบจะหกสิบปีแล้วนะครับเนี่ย )

ความสามารถในงานฝีมืออีกอย่างหนึ่งซึ่งเป็นที่ขึ้นชื่อและเป็นที่เรื่องลือไปไกลก็คือ

“การตีมีด” และเครื่องมือใช้งานต่าง ๆ มีด และเครื่องมือเครื่องใช้ต่าง ๆ ในสมัยก่อนนี้ ถึงแม้จะมีขายตามท้องตลาดมากมายก็ตาม แต่ผู้คนในอำเภอหนองบัวหรือเขตใกล้เคียง ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ใช้งานได้ไม่คงทน บิ่นง่าย ต่างก็เสาะแสวงหาว่า มีช่างตีมีดที่ไหนบ้างหนอ ที่ทำมีดแล้วมีคุณภาพดี ซึ่งในสมัยนั้น ช่างตีมีดในอำเภอหนองบัว มีอยู่ด้วยกัน ประมาณ 3 -4 คนด้วยกัน ก็คือ ช่างหริ ช่างสวง ช่างกลิ้ง และ ช่างว่อน

ซึ่งมีด และเครื่องมือเครื่องใช้ต่าง ๆ ที่ช่างว่อน ได้ทำออกมาและจำหน่ายออกไปนั้น ต่างก็มีเสียงตอบรับออกมาค่อนข้างดีและมีประสิทธิภาพสูง ซึ่งเดิมทีก่อนที่จะมีการตีมีดนั้น ช่างว่อน ได้เคยตีเหล็กเป็นวงกลมขนาดเท่ากับล้อเกวียน โดยเหล็กที่ทำออกมาแล้วจะเรียกว่า “ เหล็กรัดล้อเกวียน ”

ซึ่งจะช่วยให้ล้อเกวียนคงทนไม่แตกหักได้ง่ายในขณะใช้งาน (เริ่มทำเมื่อปี พ.ศ. 2507)

หลังจากทำเหล็กรัดล้อเกวียนได้สักระยะหนึ่ง เมื่อมีการใช้รถแทนเกวียนเกิดขึ้น พ่อว่อน ก็เลยศึกษาวิธีการทำมีดกับ ปู่บุญ บุญบาง ซึ่งปู่บุญท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญและมีความชำนาญในการตีมีด เท่าที่ผมจำได้ พ่อว่อนเคยเล่าให้ฟังว่า ปู่บุญท่านนี้เอง ที่เป็นคนตีมีดทำมีดด้ามงาให้กับหลวงปู่เดิมในสมัยนั้น เมื่อพ่อมีความสนใจในการทำมีดเป็นอย่างมาก เพราะพ่อว่อนเคยพูดบอกกับลูก ๆ ว่า พ่อได้มองถึงในอนาคตต่อไปข้างหน้าว่า เครื่องมือ เครื่องใช้ ภายในครัวเรือน ของชาวบ้านเรา ทั่วไปทุก ๆ บ้านก็มีมีดไว้ใช้งานกันทุกบ้านอยู่แล้ว ท่านจึงตัดสินใจขอเป็นลูกศิษย์ ของปู่บุญ และเริ่มทำมีดเรื่อยมา(เริ่มตีมีประมาณปี 2520 ) จนเกิดความผิดปกติกับร่างกายของพ่อว่อน คือ ผิวหนังของมือและเท้า เกิดการลอกออกเป็นแผ่น ๆ ซึ่งสาเหตุเกิดจากการไม่ได้ยกครูเหล็ก ดังนั้น เมื่อทราบสาเหตุที่ชัดเจนแล้ว จึงได้ไปหาปู่บุญและได้เล่าอาการให้ฟัง ปู่บุญก็ได้ทำพิธีครอบครูเหล็กให้กับพ่อว่อน ขำสุข ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาอาการต่าง ๆ ก็ได้หายไปจนเป็นปรกติ พ่อว่อนก็ประกอบอาชีพเป็น ช่างตีเหล็กมาโดยตลอด จวบจนท่านอายุได้ 77 ปี บรรดาลูก ๆ ต้องการให้พ่อว่อน ได้เลิกตีมีด เนื่องจากวัยของท่านสมควรที่จะได้พักผ่อนได้แล้ว ซึ่งต่างจากคนรุ่นเดียวกัน พ่อว่อน เป็นคนแข็งแรง ไม่เคยมีโรคประจำตัว ไม่เคยเข้าโรงพยาบาล อันเนื่องมาจากการเจ็บป่วยเลยสักครั้ง

รายละเอียดเกี่ยวกับการตีมีดของ “พ่อว่อน ขำสุข ”

ในชุดแรก ๆ มีที่ทำออกมาแล้วและได้จำหน่ายไป ไม่ได้มีการทำตราหรือสัญลักษณ์ ลงบนตัวมีด ทางพ่อว่อนเองก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า เราควรจะมีสัญลักษณ์อะไรสักอย่าง อยู่กับตัวมีดหรืออุปกรณ์ เครื่องมือต่าง ๆ ที่ทำขึ้นมา เพื่อเป็นการบ่งบอกได้ว่า มีดหรือ เครื่องมือต่าง ๆที่ทำออกมานั้น มาจากการทำของท่าน ดังนั้นท่านจึงได้กำหนดว่า จะใช้ตัวพยัญชนะตัว “ ว ” เพื่อสื่อความหมายว่า ช่างว่อน ตีเหล็ก หลังจากได้ใช้ตัว “ ว ” สลักลงบนมีด พร้อมทั้งสลักปี ที่ทำลงบนตัวมีดด้วย

กระบวนการทำมีด(มีดเหน็บ)

ก่อนอื่นขอกล่าวถึงวัตถุดิบ อุปกรณ์ เครื่องมือเครื่องใช้ ที่ใช้ในการทำมีดกันก่อนนะครับ

1. เหล็กที่ใช้สำหรับตีมีด เช่น เหล็กสำเร็จ , เหล็กแหนบรถบรรทุก , บาร์เลื่อยยนต์ , เลื่อยไฟฟ้า , เหล็กบาร์รางรถไฟ

2. ค้อนสำหรับตีมีด ขนาด 3 ปอนด์ 5 ปอนด์ และขนาด 8 ปอนด์

ค้อนขนาดเล็กและขนาด 3 ปอนด์ ค้อนขนาด 8 ปอนด์

3. คีมสำหรับจับเหล็ก (ทำขึ้นเอง) จำนวน 2 - 4 อัน แล้วแต่ขนาด

4. ทั่ง สำหรับรองตีมีด
5.พัดลมสำหรับเป่าเตาไฟ ( ซึ่งสมัยก่อนจะใช้เป็นแบบสูบลม เข้าเตา)

6. ถ่าน แบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ ถ่านสำหรับตีมีด กับถ่านไม้ลวก ไว้สำหรับเผามีดตอนชุบ
7. ตะไบหยาบและตะไบละเอียด สำหรับขัดผิว และทำคม

8.เหล็กสกัด เอาไว้สำหรับตัดเหล็กออกให้เป็นรูปทรงตามที่ต้องการ ( ทำขึ้นเอง )

เหล็กสกัดแต่ละขนาด เหล็กสกัดที่พร้อมใช้งาน
9.โต๊ะที่ตัดตั้ง ปากกาจับชิ้นงาน
10.สายรัดยางพลาสติก
11.ไม้สำหรับทำด้ามีด ขนาดประมาณ 8 นิ้ว

ตะไบ บ้ง สำหรับตะไบด้ามมีด
สว่านมือ,ดอกสว่านสำหรับเจาะไม้

12. ตะไบ บุ้ง สำหรับตะไบด้ามมีด
13. สว่านมือ , ดอกสว่านสำหรับเจาะไม้
14. ดินสอดำ ( แท่งใหญ่ )
15. น้ำ สำหรับเอาไว้รดถ่านในเตา เพื่อให้ถ่าน สามารถใช้งานได้นาน ๆ
16. ค้อนขนาดกลางเพื่อใช้ตกแต่งรูปทรงมีด

17. ไม้ลวก สูงประมาณ 100 cm. สำหรับค้ำปลายมีด เวลาตะไบคูมมีด
18. หินเจียไฟฟ้า สำหรับเก็บงานหยาบ

19. เลื่อยตัดเหล็ก
20. ไม้วัดขนาด(นิ้ว,ซอก)

เพิ่มเติม : กรณีใช้เหล็กสำหรับทำมีดโดยเฉพาะ(พ่อว่อนจะเดินทางไปซื้อเหล็กที่บางมูลนาค จังหวัดพิจิตร หรือ ที่ตลาดอำเภอชุมแสง )เหล็ก 1 เส้น สามารถแบ่งออกได้ 4 ชิ้น การแบ่งเหล็ก แต่เดิมเคยใช้วิธีใช้เลื่อยตัดเหล็ก ตัดออกทีละชิ้น ต่อมาพ่อว่อน ได้เปลี่ยนวิธีการตัดเหล็กมาเป็นการนำเหล็กไปเผาไฟ แล้วใช้เหล็กสกัดตัดออกแทน วิธีนี้จะสะดวก และเร็วกว่าวิธีเดิมมาก ส่วนเหล็กชนิดอื่น ๆ ที่นำมาทำ พ่อว่อน ก็จะใช้วิธีนำแบบมีดมาทาบลงบนเหล็กแล้ว ขีดเส้น หลังจากนั้นก็นำไปเผ่าไฟแล้วนำมาตัดออก

เหล็กเมื่อตัดออกมาเป็นชิ้นที่พอดีสำหรับมีด 1 เล่ม

เหล็กเมื่อตัดออกมาเป็นชิ้นที่พอดีสำหรับมีด 1 เล่ม
หลังจากตัดเหล็กเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็จะเริ่มกระบวนการทำมีดดังต่อไปนี้

นำเหล็กที่ตัดไว้แล้วเผาไฟให้ร้อนจนเหล็กเปลี่ยนเป็นสีเหลืองส้ม
นำเหล็กออกมาทำการตีด้วยค้อน 8 ปอนด์ เพื่อทำการรีดเหล็กออกให้ยาวสำหรับทำกั่นมีด

เหล็กก่อนเริ่มตีเป็นมีด

เหล็กที่เริ่มตีบริเวณกั่นมีด

เหล็กที่ทำกั่นมีแล้ว

3.หลังจากทำกั่นมีได้แล้ว ก็จะเริ่มตีเหล็กให้เข้ารูป

4.ทำการตีเหล็กให้แบน เพื่อรีดให้เข้ากับรูปแบบที่กำหนดไว้ ซึ่งจะเริ่มตีจากปลายมีด ไล่จนมาถึงกั่นมีด
5.หลังจากรีดเหล็กออกมาจนได้เป็นรูปเป็นร่างแล้วด้วยค้อน 8 , 5 และ 3ปอนด์ ที่ผมกับพ่อได้ใช้แล้ว ส่วนที่เหลือจากนี้ พ่อว่อน ท่านจะเป็นคนจัดการเองทุกอย่าง ซึ่งก่อนที่จะทำการตะไบ นั้น พ่อว่อนก็จะทำการสลักตัว “ ว ” ไว้ที่บริเวณตรงกลางของตัวมีด ส่วนผมจะช่วยอีกทีก็ตอนใช้ตะไบหยาบเพื่อทำการเก็บรายละเอียดของตัวมีดให้สวยงาม และใช้ตะไบละเอียดเพื่อตะไบคมมีดให้มีความคมเพิ่มมากขึ้น การทำคมมีดนี้ สิ่งที่ต้องระวังก็คือ ควรแทงให้ได้คมที่เท่ากันทั้งสองด้านและมีความคมตลอดทั้งเล่ม

ทำการสลักตัว ว และปีที่ทำ ลงบนมีด

6.หลังจากได้มีดที่มีความคมแล้ว ต่อไปจะเป็นการชุบ มีดให้มีความคมและแข็งแรงมากยิ่งขึ้น ในการชุบมีดนี้ ถ่านที่ใช้ทำเชื้อเพลิงนั้น จะใช้ถ่านคนละอย่างกับที่ใช้ตีมีดในตอนแรก ถ่านตอนชุบนี้จะใช้เป็นถ่านที่มาจากการเผาไม้ลวก เพราะถ่านไม้ลวกจะให้ไฟที่แรงและความคมจะดีกว่าถ่านไม่ธรรมดา (ตามที่พ่อว่อนได้บอกไว้)

วิธีการชุบมีด จะทำตามขั้นตอนต่อไปนี้

เตรียมมีดที่จะทำการชุบคมตัด
ติดเตาไฟและใช้ถ่านไม้ลวก เผาให้ร้อนโดยทั่วกัน
นำมีดเข้าไปวางไว้ในเตา โดยให้เอาบริเวณคมมีดลง เพื่อให้ถูกไฟเผาโดยจะค่อย ๆ เลื่อนตัวมีดไปมา เพื่อให้ความร้อนของไฟไปได้ทั่วถึงคมมีดทั้งเล่ม
เมื่อคมมีดได้รับความร้อนจนทั่วทั้งเล่มแล้ว พ่อว่อนก็จะนำไปทำการชุบในอ่างน้ำที่เตรียมไว้สำหรับการชุบมีด โดยให้คมมีดสัมพันธ์กับน้ำ ซึ่งลักษณะการฟันมีดลงในน้ำ โดยให้คมมีดสัมผัสน้ำเพียงแค่ประมาณ 5 มิลลิเมตร ก็พอ การฟันมีดลงในน้ำจะเริ่มจากท้องมีด เรื่อยไปจนถึงปลายมีดโดยเวลาที่ใช้ค่อนข้างรวดเร็ว เพราะถ้าช้าจะทำให้ความแข็งของคมมีดเปลี่ยนไป

ตัวมีดที่ทำออกมาเสร็จแล้ว

5.หลังจากชุบคมมีดเสร็จแล้ว ต่อไปเป็นการเตรียมทำด้ามมีด โดยพ่อว่อน จะใช้ไม้ประดู่ นำมาเลื่อยออกแล้วตัดแบ่งตามขนาดที่ต้องการ โดยความยาวประมาณ 1 คืบของพ่อว่อน หลังจากนั้น พ่อว่อนก็จะนำไม้ที่ตัดแบ่งออก มาตกแต่งให้ได้ตามแบบที่พ่อว่อนออกแบบไว้
6.เมื่อได้ด้ามมีดเรียบร้อยแล้ว ก็จะทำร่องเพื่อไว้สำหรับสวมปลอกด้ามมีด เพื่อเพิ่มความแข็งแรง
7.ทำการเจาะรูที่ด้ามมีดเพื่อนำกั่นมีดใส่เข้ากับด้ามมีด การใส่มีดเข้าด้าม จะเริ่มจากเตรียมวัสดุดังนี้
8.ด้ามมีดที่เจาะรูไว้ พร้อมกับใส่ปลอกเรียบร้อยแล้ว

9.1 ตัดยางรัดของความยาวประมาณ 5 เซนติเมตร จำนวน 5 - 7เส้น
9.2 มีด , เลื่อยตัดเหล็ก
เริ่มจากนำยางที่ตัดไว้ ใส่เข้าไปในรูที่เจาะไว้ให้เต็ม จากนั้น ก็ให้นำมีดเผาไฟโดยใช้บริเวณ กั่นมีดเผาให้ความร้อนพอประมาณแล้ว ก็นำมาเสียบกั่นลงไปในรูที่เจาะไว้ก่อน การใส่ให้ดูทิศทางของกั่นมีดกับด้ามให้ตรงกัน หลังจากนั้นก็ให้กดมีดลงไปในด้าม และกระแทกด้ามเพื่อให้มีดลงไปให้สุด ซึ่งขณะใส่เข้าไป ยางที่ใส่ไว้ก็จะละลายติดกับตัวมีดและยึดติดกับด้ามมีดไปพร้อม ๆ กัน ซึ่งจะเป็นการเพิ่มความหนาแน่นอีกทางหนึ่งด้วย หลังจากนั้นก็ให้รอจนกว่า ยางที่ละลายเย็นตัวลง เสร็จแล้วก็ให้ใช้เลื่อย ๆ เอาเศษยางที่ทะลักออกมาจากรูของด้ามมีดออกให้หมดทั้งสองด้าน เมื่อเสร็จขั้นตอนนี้แล้ว ถือว่าการทำมีดก็ได้เสร็จสมบูรณ์ พร้อมที่จะจำหน่ายได้แล้ว ซึ่งมีดก่อนที่จะจำหน่ายออกไปนั้น พ่อว่อนจะนำมีดมารับใหม่ให้คม พร้อมที่จะนำไปใช้งานได้ทันที

นอกจากมีดทุกชนิดแล้ว พ่อว่อนได้ทำอุปกรณ์และเครื่องมือไว้หลายอย่างด้วยกัน เช่น

1. เคียวเกี่ยวข้าว 2. เหล็กขีดปลาหรด 3. ซ่อมแทงปลาไหล 4. กะแหล่ง คล้องคอวัว ควาย 5. มีดขอ มีดหวด มีดอีโต้ มีดสำหรับสับหมู 6. เหล็กขูดหน่อไม้
7. ฉมวกแทงปลา 8. เหล็กแฉลง 9. เสียม 10. จอบ 11. เหล็กขอสำหรับเอาไว้สอยลูกมะพร้าว 12. เหล็กสำหรับปอกเปลือกมะพร้าว

ตัวอย่างเครื่องมือ และอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ได้ทำไว้ (บางส่วนที่ยังพอหาได้)

มีดสำหรับหั่นเนื้อหมู,เหล็กสำหรับปอกเปลือกมะพร้าว,ขอเกี่ยวมะพร้าว,เคียวสมัยพ่อว่อนเคยใช้งาน,เคียวที่ยังรอทำคม,มีดสำหรับหั่นเนื้อหมู,มีดขนาดเล็กพร้อมฝัก,มีดขนากลางพร้อมฝัก,อุปกรณ์สำหรับบัดกรีตะกั่ว,ซ่อมแทงปลาไหล(ส่วนปลาย),ซ่อมแทงปลาไหล(ส่วนด้ามจับ)

เขียนใน GotoKnow โดย พระมหาแล อาสโย ขำสุข
ใน คนหนองบัว : หนองบัว วันวาน วันนี้ และวันพรุ่ง

คำสำคัญ (Tags): #ช่างว่อน ขำสุข ช่างตีมีด ช่างทำเคียว ช่างทำเครื่องมือการเกษตร อำเภอหนองบัว จังหวัดนครสวรรค์

หมายเลขบันทึก: 443519เขียนเมื่อ 11 มิถุนายน 2011 19:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:46 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (30)

Sila Phu-Chaya

เขียนเมื่อ 11 มิถุนายน 2011 21:35 น. ()

เป็นบันทึกประวัติศาสตร์ ภูมิปัญญาของไทยเราค่ะ
ขอกราบอนุโมทนาด้วยค่ะ

ธิ

เขียนเมื่อ 11 มิถุนายน 2011 21:47 น. ()

คิดได้คำหนึ่ง...สุดยอดเลยท่าน
สุดยอดอีกหนึ่ง คือ ลูกชายของท่าน...ไม่ทิ้งแถว
อีกสุดยอดหนึ่ง คือ ท่าน ที่นำมาเผยแพร่ในวงกว้าง
แม้ไม่คิดจะทำมีดใช้เอง...แค่รู้ว่าของดีมีผู้สืบทอด....ชื่นใจไปด้วย
ขอบพระคุณนะคะ...สำหรับเรื่องราวดี ๆ

พระมหาแล อาสโย ขำสุข