ต่างคนต่างทำ

กรณีศึกษาที่ 1 ต่างคนต่างทำ

   มีกรณีศึกษาที่ตัวเองคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่พอมาประมวลผลดูแล้วมันกลับไม่เล็กน้อยอย่างที่คิด เรื่องมีอยู่ว่าผู้ป่วยชายประสบอุบัติเหตุถูกรถชน กระดูกต้นขาหักทั้ง 2 ข้าง แพทย์ได้ทำการรักษาใส่เหล็กดามกระดูกที่หักทั้ง 2 ข้างไว้แล้ว แต่เนื่องจากกระดูกที่ดามด้วยเหล็กยังไม่แข็งแรงพอที่จะลงน้ำหนักขาเพื่อฝึกเดินได้เป็นระยะเวลาอย่างน้อย 3 เดือน

    เนื่องจากผู้ป่วยเป็นชายหนุ่มที่ active การวางแผนการฟื้นฟูสภาพเบื้องต้นมีเป้าหมายว่าจะฝึกให้ผู้ป่วยเคลื่อนที่ไปมาด้วยรถเข็น จนกระทั่งเมื่อแพทย์ที่ผ่าตัดกระดูกอนุญาตให้ลุกเดินได้เมื่อไหร่จึงค่อยมาฝึกเดินทีหลัง ระหว่างนี้โปรแกรมการฝึกทางกายภาพบำบัดจะเน้นการฝึกเพิ่มพลกำลังของแขนทั้ง 2 ข้าง ฝึกการเคลื่อนไหวขาป้องกันข้อติด ฝึกวิธีการลุกจากท่านอน ฝึกการเคลื่อนย้ายตัวจากเตียงลงรถเข็น และฝึกการเข็นรถเข็นด้วยตัวเอง ขั้นตอนการฝึกมาสะดุดอยู่ที่การฝึกพลกำลังของแขนทั้งสองข้าง เพราะหนึ่งในเทคนิคการฝึกคือการทำ push up โดยใช้แขนทั้ง 2 ข้างยันลำตัวขึ้นในท่านั่ง เพื่อให้สามารถขยับตัวลงรถเข็นได้ ที่ชะงักเพราะพยาบาลแทงเข็มให้น้ำเกลือและยาตรงบริเวณหลังมือ ทำให้ผู้ป่วยไม่สามารถทำ push up ได้ เสียเวลาในการรอฝึกและต้องอยู่โรงพยาบาลเพิ่มขึ้นอีกหลายวัน เพราะญาติต้องการให้ผู้ป่วยช่วยตัวเองได้ทุกอย่างก่อนแล้วจึงให้กลับบ้าน การอยู่โรงพยาบาลเพิ่มโดยเฉพาะโรงพยาบาลเอกชนเป็นเงินมากโขอยู่

    ความจริงแก้ปัญหาได้ง่ายนิดเดียวถ้ามีการพูดคุยกันในทีมที่ดูแลผู้ป่วย โดยนักกายภาพบำบัดแจ้งให้พยาบาลทราบว่าจะฝึกอะไรบ้าง พยาบาลก็ควรใส่ใจเรียนรู้ รับฟัง แล้วมาโยงถึงงานที่ทำว่าช่วยเกื้อหนุน หรือช่วยแก้ปัญหากันอย่างไรบ้าง ในกรณีนี้ถ้าพยาบาลได้รับทราบว่าจะมีการฝึกแบบดังกล่าว ก็อาจช่วยแทงเข็มน้ำเกลือหลบตำแหน่งที่จะส่งผลต่อการฝึกมือได้

    สุดท้ายผู้ป่วยก็จะได้รับการฝึกตามแผน ลดระยะเวลาของการอยู่โรงพยาบาล ลดค่าใช้จ่าย happy กันทุกคน ข้อคิดเรื่องนี้คือช่วยกันคิดช่วยกันทำงาน อย่าต่างคนต่างทำ พูดคุยกันให้มากขึ้น เรียนรู้ไปด้วยกันเพื่อเป้าหมายเดียวกัน ก็ทำให้เกิดองค์กรเปี่ยมสุขได้..........