หน้าแรก
สมาชิก
พระมหาวินัย ภูริป...
สมุด
พุทธพจน์กับการดำเ...
พระของหนู: ตอน ๔
พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..
สมุด
บันทึก
อนุทิน
ความเห็น
ติดต่อ
พระของหนู: ตอน ๔
พอวันรุ่งขึ้นปรากฏว่าพี่สาวได้หายไป แต่มีจดหมายเขียนด้วยตัวหนังสือลายมือขยุกขยิกถึงแม่ อ่านได้ความว่าจะไปหาเงินมาไถ่นาให้แม่ให้ได้ น้องสาวได้บอกแม่ว่า เห็นพี่กระซิบกับพี่.....ลูกลุง........ซึ่งบ้านอยู่ใกล้กัน ได้ไปอยู่กรุงเทพ ฯ หลายปีแล้วเพื่อเรียนต่อ และปีหนึ่งจะมาเยี่ยมบ้านหลายครั้ง แต่ละครั้งเวลากลับกรุงเทพ ฯ จะมีสาวหมู่บ้านนี้และหมู่บ้านใกล้เคียงหายไปด้วยเสมอ แม่ได้ฟังถึงกับยกมือทาบอก ร้องบอกลูกสาวว่าไม่รักดี
นี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีแล้ว บัดนี้วันนี้เป็นวันสงกรานต์ ร้อนจัด แดดเป็นตัวระยิบระยับ วันนี้ ๆ ก็ไปวัดซึ่งตอนเช้ามีการทำบุญตักบาตร ตอนสายมีการบังสุกุลกระดูกพ่อแม่ ตอนบ่ายมีการละเล่นต่าง ๆ เช่นสะบ้า ชักคะเย่อ มอญซ่อนผ้า ประกวดนางงามและนางงอม บ่ายสี่โมงมีการสรงน้ำพระ มีการเล่นน้ำสาดน้ำกันเป็นที่สนุกสนาน ลูกบ้านนี้ที่ไปอยู่เมืองอื่น ๆ ก็กลับมาทำบุญให้บรรพบุรุษของตนด้วย
แม่ลูกสองคนที่บ้านนี้ไม่ได้ไปวัดกับเขามานานแล้ว เพราะหมดอาลัยตายอยากในการทำบุญในการไปวัด เนื่องจากไม่มีเสื้อผ้าที่ยังไม่ขาด บ้านก็ชำรุกทรุดโทรมหลังคาก็รั่ว เถาวัลย์ข้นคลุม แม่แก่กว่าอายุ ผ่ายผอมทั้งแม่ทั้งลูก เพราะความระทมทุกข์และเพราะขาดอาหาร ข่าวหรือเงินที่จะได้จากลูกสาวคนโตอย่างที่พูดเอาไว้ก็ไม่มีเลย ชีวิตแต่ละวัน ๆ มีแต่ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว นาก็เป็นของคนอื่นไปแล้ว ตนต้องเช่านาของตนทำเอง ทั้งแม่ทั้งลูกหน้าตาเศร้าหมอง วันหนึ่งพูดกันไม่กี่คำ ลูกสาวนั้นพยายมปฏิบัติแม่อย่างตั้งใจ จนแม่เห็นใจ เช่นอาหารบางอย่างอร่อยแต่มีน้อยก็ให้แม่กินคนเดียว ตนเองทนอดเอา แม่ก็กินเพียงเล็กน้อยเพื่อเหลือเอาไว้ให้ลูก ลูกสาวก็ไม่ยอมกิน อ้อนวอนให้แม่กิน ลูกสาวบอกว่าตนเหลือพระอยู่องค์เดียว ขอให้ตนได้ทำบุญได้เต็มกำลังศรัทธาเถิด บางครั้งแม่ไม่กิน แอบเช็ดน้ำนน้ำตาไปเพราะสงสารลูก หน้าหนาวก้หนาวมาก แม่ลูกก้ได้แต่นอนเบียดเสียดกอดกัน เพราะมีผ้าห่มขาด ๆ เพียงผืนเดียว
วันสงกรานต์วันนี้ แม่ได้แต่นั่งเหม่อมองไปยังทุ่งนาอย่างไร้ความหมาย ส่วนลูกสาวกำลังผ่าฟืนอยู่ใต้ถุนเรือน เสียงหมาที่เลี้ยงเอาไว้ก็เห่า เสียงคนเรียกชื่อหมาด้วยความคุ้นเคย หมาร้องอี๊ดอ๊าดด้วยความดีใจ เสียงงคนเรียกหมานั้นคุ้นหูนัก ลูกสาวมองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวทันสมัยด้วยเสื้อผ้าสีแสบตา คือใช้สีจัดตัดกัน แต่งหน้าทาปากแดงจัด ทาตาให้ดูซึ้ง ๆ ทำดั้งจมูกให้จมูกโด่ง มือถือของพะรุงพะรัง ลูกสาวจึงตะโกนถามมาว่าจะมาหาใคร แล้วเดินเข้าไปใกล้ ผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้ามาใกล้แล้ววิ่งเข้ามากอดร้องไห้โฮ พลางพูดว่าจำพี่ไม่ได้หรือ แล้วทั้งพี่ทั้งน้องต่างก็กอดกันร้องไห้ แม่อยู่บนบ้าน ตะโกนถามลงมาว่า อะไรกัน ร้องไห้ทำไมลูก
เขียนใน
GotoKnow
โดย
พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..
ใน
พุทธพจน์กับการดำเนินชีวิต
คำสำคัญ (Tags):
#นิทานธรรม
#นิยายชีวิต
#นิยายธรรม
#จินตนิยายอิงหลักธรรมในพระพุทธศาสนา
หมายเลขบันทึก: 429294
เขียนเมื่อ 3 มีนาคม 2011 08:29 น. (
)
แก้ไขเมื่อ 19 พฤษภาคม 2012 23:36 น. (
)
สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกัน
จำนวนที่อ่าน
จำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (2)
มนัสดา
เขียนเมื่อ 4 มีนาคม 2011 13:11 น. (
)
นมัสการหลวงพี่
ขอบพระคุณสำหรับข้อคิดและกำลังใจนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..
เขียนเมื่อ 5 มีนาคม 2011 14:17 น. (
)
กรรณจริยา สุขรุ่ง นักเขียนอิสระ "ธรรมะ ธรรมดา"
ชื่อ
อีเมล
เนื้อหา
จัดเก็บข้อมูล
หน้าแรก
สมาชิก
พระมหาวินัย ภูริป...
สมุด
พุทธพจน์กับการดำเ...
พระของหนู: ตอน ๔
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID
@gotoknow
สงวนลิขสิทธิ์ © 2005-2023 บจก. ปิยะวัฒนา
และผู้เขียนเนื้อหาทุกท่าน
นโยบายความเป็นส่วนตัว (Privacy Policy)
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท